ROZDZIAŁ 48.

            – Już czas.

            Przed barierą ustawioną przez Harry’ego stanął Malfoy. Młody arystokrata spojrzał wpierw na Lupina, zaciskającego pięści, potem na Syriusza oraz Pottera, nadal przytulonych do siebie. Na dźwięk chłodnego głosu arystokraty oboje odsunęli się od siebie.

            Black trzymał dłonie na barkach chrześniaka. Przymknął oczy, starając się odeprzeć złość, gorycz i żal, które w nim narastały. Nie chciał przyjąć do wiadomości brutalnych, namacalnych dowodów zdrady tych dwóch. Mimo wszystko chciał wierzyć, że ten chłopak o zielonych oczach, stojący przed nim był czysty i niewinny, że nadal stał po stronie dobra. Tak bardzo chciał w to wierzyć. Prawie się mu to udało, jednak gdy otworzył oczy jego marzenia ulotniły się niczym dym niknący w powietrzu.

            Harry pochylił głowę i nałożył maskę. Powoli podniósł twarz. Poczuł na krtani żelazny uścisk bezsilności, a w oczach piekące łzy. Jednak nikt z zgromadzonych nie mógł ich dostrzec. Niczym tchórz schował się za kawałkiem metalu, tak jakby ten miał go ochronić przed narastającym poczuciem winy.

            – Harry – odezwał się Draco – musimy iść.

            – Ja… wciąż nie mogę w to uwierzyć – powiedział cicho Lupin. – Jesteście tacy młodzi. Macie tyle możliwości, a wybraliście TO? – mówiąc to wskazał na wykrzywioną złotą twarz, zasłaniającą prawdziwe oblicze Pottera.

            – To nie czas na takie dyskusje. – Draco postąpił krok na przód, jednak bariera uniemożliwiła mu podejście. – Usuń tę cholerną blokadę, Potter – wychrypiał, a Harry bez słowa machnął ręką. Malfoy podszedł bliżej, zrównując się z chłopakiem. – Co z tego , że jesteśmy młodzi? – Draconowi wyraźnie drżał głos, na co zdziwiony Remus uniósł brwi. – Wiek nie ma z tym nic wspólnego. I dlaczego nie nazwiesz rzeczy po imieniu, Remusie? Co, Śmierciożercy nie mogą przejść ci przez gardło?

            – Draco, nie pogarszaj sytuacji – poprosił Syriusz, wyciągając w jego kierunku dłoń.

            – Nie dotykaj mnie! – krzyknął Malfoy, odtrącając dłoń Black’a jakby ta była zainfekowana. – A czy ta sytuacja mogłaby być jeszcze gorsza?

            – Nie dam rady – wyszeptał Potter, zza maski.

            Trzy pary oczu utkwiło w nim wzrok.

            – Co? – spytał arystokrata, patrząc na niego jak na wariata.

            – Powiedziałam, że nie dam rady – powtórzył sylabując każde słowo. – Tak trudno to zrozumieć? To mój chrzestny! – krzyknął, nie kryjąc już emocji. – Mój chrzestny. Rodzina – dodał, wskazując Syriusza palcem. – To tak jakby Voldemort kazał zabić ci ojca.

            – Ale tego nie zrobił. Za to znam kogoś kto się nie wahał – wysyczał, posyłając nienawistne spojrzenie Syriuszowi.

            – Dobrze wiesz, że nie miał wyboru. – Remus przerwał milczenie. – To nie jego wina, że Lucjusz nie żyje. Nie wiem, czy pamiętasz, ale razem z tobą w zakonie, wszyscy, opłakiwaliśmy twoją stratę.

            Draco zacisnął szczęki, a nozdrza się rozszerzyły, zaś oczy zaszkliły. Jednak tylko zamrugał parę razy, a po łzach nie było śladu.

            – Lucjusz Malfoy kim był i jaki był każde wie, ale prócz tego był także naszym rówieśnikiem i mamy z  wiele wspomnień: tych dobrych i złych. Jeśli myślisz, że podniesienie na niego różdżki było banalnie proste, to się grubo myślisz. Obaj się wahaliśmy. Staliśmy naprzeciwko siebie, mierząc się nawzajem wzrokiem. Wypowiedzieliśmy klątwę niemal jednocześnie, jednak ja o chwilę wcześniej. Tylko dzięki tym paru sekundom żyję, Draco. – Syriusz podszedł do jasnowłosego nastolatka i dodał: – Bardzo go przypominasz, i uwierz mi, to wcale nie pomagało ukoić wyrzutów sumienia, gdy na ciebie patrzyłem. Na chłopca, który tak jak Harry pozostał sam na świecie. Mogłem mieć tylko nadzieje, że nie popełnisz tych samych błędów co ojciec. I spójrz, gdzie to myślenie mnie doprowadziło.

            Harry spojrzał na Draco, a ten na niego. Widząc przez szpary w masce ból wypisany w zielonych oczach, pokręcił głową.

            – Nie możemy, Harry. Połapie się i sami na tym ucierpimy.

            – Nie, nie możecie – zgodził się Syriusz, biorąc głęboki oddech. – Ale my możemy – mówiąc to, dumnie się wyprostował i spojrzał na swojego starego przyjaciela.

***

            Hermiona siedziała na kanapie. W kominku strzelało drewno, a meble za sprawą światła bijącego od ognia rzucały złowrogi cienie. Dziewczyna odkąd podsłuchała na kolacji, że Harry, Draco i Teodor gdzieś zniknęli późnym popołudniem, jak zasiadła z książką tak siedziała do tej pory. Pustym wzrokiem wpatrywała się w kartkę, przygryzając przy tym paznokieć kciuka lewej ręki. Była tak zatracona w myślach, że nawet nie spostrzegła kiedy przestała być sama.

            – Nie uwierzę, że potrafisz cokolwiek przeczytać w takim półmroku.

            Granger podskoczyła niczym oparzona i spojrzała gwałtownie za siebie gotowa na niebezpieczeństwo.

            – Ron – wyszeptała, zszokowana, po czym zerknęła na tomiszcze trzymane na kolanach, a zaraz po tym na zegar z kukułką wiszący nad kominkiem. Wskazówki wskazywały drugą w nocy.

            – Nie chciałem cię przestraszyć – powiedział chłopak, wciskając dłonie głęboko w kieszenie sztruksowych spodni. – Nie potrafiłem zasnąć. Niewiedziałem, że nadal tu siedzisz – dodał na swoje usprawiedliwienie.

            Dziewczyna pokręciła delikatnie głową, wzdychając przy tym.

            – Nic się nie stało – powiedziała, wpatrując się w rudowłosego chłopaka. – Od kiedy się do mnie odzywasz? – Spytała, marszcząc brwi. – Myślałam, że mnie nienawidzisz.

            – Nigdy tego nie powiedziałem. – Nastolatek spuścił głowę, wlepiając niebieskie oczy w pasiaste skarpety. – Po prostu się pochrzaniło.

            – Pochrzaniło? – prychnęła, opierając się rękoma o oparcie kanapy. – Pochrzaniło? – powtórzyła, jakby chciała sobie utrwalić te słowo. – Tylko tyle masz do powiedzenia po tym wszystkim? Tylko to przeszło ci przez usta po tych wszystkich tygodniach milczenia i strojenia fochów?

            – Tak, tylko tyle – odparł hardo, patrząc jej prosto w oczy. – Co mam powiedzieć? Jesteście z Voldemortem, super, zaproście mnie do fanklubu. To byś chciała usłyszeć?

            – Ciszej!

            – Tak, najlepiej milczeć – prychnął, kręcąc głową.

            Zapadła cisza. On stał nieopodal schodów wpatrując się intensywnie w płomienie, a ona siedziała skruszona, zastanawiając się nad tym, co powiedzieć i jak się zachować. Oboje mieli problem. Wieloletnia przyjaźń została wystawiona ogromnej próbie, a Hermiona czuła, że to, co kiedyś ich łączyło, nie przetrwało tego testu.

            – Przepraszam – wyszeptała, podkulając do siebie nogi. – Wiem, że należały ci się wyjaśnienia. Wiem, że zasługiwałeś na to, by poznać prawdę od nas. Wiem, że cię zawiodłam. Zawiodłam wszystkich i wszystko w co wierzyłam, starając się ratować własną skórę – mówiąc to, zaśmiała się nerwowo, jakby sama nie mogła uwierzyć w to jakie decyzje podjęła. – Ale powiedz mi, Ron, co byś zrobił na moim miejscu? Wiem, nie znasz całej prawdy, ale powiedz. Miałam dać się zabić?

            Ron westchnął, po czym postąpił parę kroków, zatrzymując się przy oparciu kanapy. Oparł na nim dłonie. Oddychał głęboko, starając sobie poukładać w głowie wszystkie wydarzenia i wszystko to, co do tej pory wiedział. Nie było to łatwe. Z jednej strony rozumiał postepowanie Hermiony, z drugiej był Harry, który wyrznie obrał swoją drogę, która niestety ale mijała się z jego własną. Nie mógł przyjąć do wiadomości tego, że ten, który miał ich prowadzić do zwycięstwa zostawił przyjaciół obierając przeciwną stronę. Nie potrafił pojąć, choćby nie wiadomo jakie kłamstwa siał Dumbledore, jak Potter mógł przystać do najgroźniejszego czarodzieja jaki stąpał po ziemi. Mimo ideologii jakie mu wpajał, mimo składanych obietnic, wedle Rona, Hary nigdy nie powinien się złamać.

            – Hermiono, staram się zrozumieć to co wami kieruje, ale nie potrafię. Ty miałaś ważny powód, chciałaś przeżyć. Przystałaś na ryzykowany układ. Tylko powiedz mi, co masz zamiar teraz zrobić? Nie wiem, co dokładnie zaszło. Potter mi nie powiedział wszystkiego. Zostałem z domysłami. Nie wiem, czy ktoś cię skrzywdził, czy naprawdę nie miałaś wyboru, czy może to też kolejne kłamstwo?

            – Ron. Wiesz tyle ile możesz. Naprawdę chciałabym ci wszystko wyjaśnić, ale zrozum – mówiąc to odwróciła twarz w jego stronę – ja sama niewiele wiem. Jedyne czego jestem pewna to tego, że Voldemort katował mnie brutalnymi wizjami, by dostać to, czego chciał. Obiecał tylko, że jeśli dam mu to po dobroci, to mnie nie skrzywdzi, i dotrzymał słowa. Jednak najgorsze jest to, że nie powiedział czego zażąda w zamian. Jestem w sytuacji bez wyjścia. Dostałam wybór. Życie lub śmierć. Kiedyś myślałam, że to proste. Wybrać. Zawsze mówiłam, że się nie zawaham, gdy trzeba będzie chronić świat bez zastanowienia postawię na szali swoje życie. I co? – prychnęła. –  Instynkt przetrwania wziął górę i zdradziłam własne ideologie i przyjaciół.

            – Myślisz, że Hary też dostał taki wybór? – spytał Ron, kalkulując wszystko co usłyszał.

            – Myślę, że robi to, co uważa za słuszne i ślepo wierzy, że w tym wszystkim jest drugie dno.

            – A ty? Też w to wierzyłaś.

            – Wstyd się przyznać, ale tak. Po moim pobycie… tam… gdy poznałam ich wszystkich, gdy ich obserwowałam, to nie widziałam nic, co mogłoby wskazywać ze mam do czynienia z kimś kto morduje z zimną krwią. Owszem, były dwa incydenty, które mnie spotkały, ale myślałam o tym jak o ich środkach ostrożności. – Na samo wspomnienie chłodnej stali na tchawicy, i słodkiego oddechu Bellatrix oraz smrodu lochów i bólu jaki przeżyła, gdy raz po raz obrywała zaklęciem niewybaczalnym przeszedł ją zimny dreszcz, a żołądek zacisnął się niemiłosiernie.

            Ron zauważył nagłe wzdrygniecie się rozmówczyni. Nie chciał pytać. Czuł, że za tym zachowaniem kryła się jakaś przykra historia. Przełknął ślinę i obszedł kanapę, po czym zasiadł obok Hermiony. Dziewczyna spojrzała na niego ciepło i uśmiechnęła się smutno.

            – To co się zmieniło?

            – Ktoś otworzył mi oczy – powiedziała cicho, przypominając sobie parę krótkich, mających drugie dno, zdań jakie wypowiedział jej Teodor Nott. Na samo wspomnienie chłopaka, zmarszczyła brwi, automatycznie zastanawiając się co teraz robił i gdzie był.

            – Co zrobisz, gdy…

            – Gdy wybuchnie wojna? Postąpię tak, jak zamierzałam. Nie popełnię drugi raz tego samego błędu. Mogę mieć tylko nadzieje, że nie przyjdzie mi zmierzyć się twarzą w twarz z… – Gdy dotarło do niej, co powiedziała w oczach stanęły jej łzy.

            Nie potrafiła siebie wyobrazić nawet  najgorszych koszmarach tego, że miała by zabić Harry’ego lub, że to on miałby zabić ją.

            Objęła kolana ramionami i wypatrzyła się w ogień, jakby ten miał rozświetlić mrok panujący w jej serce.

            Za oknami Hogwartu zagrzmiało a ciemne niebo rozbłysło jasnym światłem. Na ziemie spadły pierwsze krople deszczu.

_____________________________________

Dzisiaj króciotko, ale na tyle starczyło mi czasu.