ROZDZIAŁ 44.

            Wielka Sala wypełniała się zaspanymi uczniami Hogwartu. Każdy ziewał, przecierał oczy lub po prostu zwyczajnie nie kontaktował.  Po kolei do czterech stołów dosiadali się nastolatkowie. Krukoni oraz Puchoni mieli najwyższą frekwencję, zaś stół Gryffindoru świecił pustkami; większość z uczniów tego domu jeszcze spała w łóżkach. Przy stole Slytherinu, prócz rozgadanych pierwszorocznych, siedział Draco z Harrym, z dała od wścibskich kolegów. Siedzieli tak blisko siebie, że ich ramiona idealnie do siebie przylegały. Co i rusz, to jeden to drugi, nachylał się i szeptał z przejęciem rozmówcy do ucha, gestykulując coś zacięcie rękoma.

            Wtem do sali weszła Hermiona. Dziewczyna wciągnęła głęboko powietrze, po czym rozejrzała mimochodem. Zdziwiła się, że nie zauważyła Rona, ten nigdy nie opuszczał posiłków. Przejęta i niespokojna, pamiętając wczorajszą wymianę zdań z przyjacielem, mimowolnie spojrzała w kierunku dwóch Ślizgonów.  Uśmiechnęła się smutno, zastanawiając się, co powinna zrobić. Przełknęła ślinę i przymknęła powieki.

            – Czyżby kujonica Gryfindoru jest tak pochłonięta nauką, że aż zasypia na stojąco? – usłyszała za sobą znajomy głos i chóralny chichot.

            Obróciła się za siebie i posłała niezbyt życzliwy uśmiech elicie Domu Węża.

            – Czyżby kujon Slytherinu nie mógł się nigdzie ruszyć bez własnego fanclubu? – odgryzła się, patrząc wprost w oczy Teodora.

            Ten tylko uśmiechnął się, kręcąc głową. Wzruszył nonszalancko ramionami, po czym rozłożył ręce w geście bezradności.

            – Cóż mogę poradzić, że tak mnie wszyscy kochają? – zażartował, ukazując rząd białych zębów.

            – Nie za bardzo cię fantazja ponosi, Nott? – Zabini, który stał zaraz za przyjacielem szturchnął go niedelikatnie w ramię. – To czysty przypadek, że z tobą tu przyszliśmy.

            – Zawsze kłapie dziobem – żachnęła się Pansy, wyraźnie urażona, tym, że została nazwana fanką Teodora.

            Ślizgonka wyminęła chłopaków, obrzucając Hermionę mało przychylnym spojrzeniem, po czym zadarła wysoko brodę i wyprostowana minęła próg, zmierzając wprost do stołu. Za jej przykładem podążyło parę rozchichotanych dziewczyn. Hermiona zniesmaczona oglądała urządzony przez Ślizgonki spektakl wyższości

            – Czarujące… – powiedziała pod nosem.

            – Dzień dobry! – Do uszy trójki osób doszło donośne i wesołe powitanie rudowłosej dziewczyny, która z rozpędu wskoczyła na plecy czarnoskóremu młodzieńcowi.

            Ten, nie przygotowany na nagły „atak”, zgiął się niebezpiecznie w przód, starając się utrzymać na nogach wraz z dodatkowym balastem w postaci Ginny na plecach.

            – Ile razy cię prosiłem, byś tego nie robiła? – warknął niezadowolony Blaise, po czym umiejętnie zrzucił z siebie lubą.

            Ginny skrzyżowała ręce na piersi i obrażona wpatrywała się w swojego chłopaka.

            – Gdy jesteśmy sami, to ci to nie przeszkadza – powiedziała.

            – Bo wtedy jesteśmy sami – odparł, z naciskiem na ostatnie słowo.

            Hermiona zakryła usta dłonią, śmiejąc się cicho, przekrzywiając głowę lekko w prawo. Jej spojrzenie przez przypadek skrzyżowało się z chłodnym wzrokiem Teodora.

            – Co z Ronem? – wyszeptał, nachylając się lekko w jej stronę.

            Hermiona, nie chcą odpowiadać, tylko sugestywnie pokręciła głową, dając tym samym do zrozumienia, że z nim od wczoraj nie rozmawiała, na co Teodor zareagował zaciśnięciem szczęk i spięciem ramion.

            – Miona – odezwała się Ginny, podchodząc do przyjaciółki. – Idziesz?

            – Idź – odpowiedziała z uśmiechem. – Muszę jeszcze załatwić jedna sprawę. – Widząc pytające spojrzenie najmłodszej latorośli Weasleyów, dodała: – Muszę porozmawiać z Draco  i…

            – Czyżbyś miała romans? – powiedział Fred, który właśnie zmierzał w kierunku grupy znajomych, z bliźniakiem u boku.

            – Po prostu mam ważną sprawę, Fred – odpowiedziała, zadzierając wysoko głowę, by spojrzeć na rudowłosego młodzieńca, który górował nad nią wzrostem.

            – Winny się tłumaczy – rzekli bliźniacy chórem, zanosząc się śmiechem.

            – Och, błagam was… – Gryfonka przewróciła oczami, po czym zdziwiona się rozejrzała, gdy dotarło do niej, że stojący tuż obok Teodor zniknął.

            Zerknęła za siebie. Zauważyła jego oddalające się plecy w kierunku Harry’ego i Malfoya.

            – Dajcie jej spokój – powiedziała stanowczo Ginny, popychając sugestywnie braci i Blaisa w stronę wejścia do Wielkiej Sali. – Niech sobie porozmawia, a my grzecznie na nią poczekamy przy stole, prawda? – dokończyła, uśmiechając się szeroko do starszej od siebie dziewczyny.

            Hermiona tylko kiwnęła głową, podeszła do Freda i stojąc na palcach musnęła jego policzek. Teodor zwęził brwi, widząc Hermionę całującą Freda, prychnął pod nosem i usiadł naprzeciwko dwójki przyjaciół. Harry i Draco spojrzeli na niego pytająco.

            – Pogadamy, jak dojdzie do nas Hermiona – powiedział oschle.

            – Hermiona? – zdziwił się Harry, po czym obrócił się, by zerknąć za siebie.

            Tak jak powiedział Nott, w ich kierunku zmierzała ciemnowłosa dziewczyna . Gdy zauważyła, że Harry się jej przygląda, spoważniała i przyspieszyła kroku.

            – Cześć – przywitała się, stając za Draconem. – Musimy porozmawiać – powiedziała przejęta, siadając obok Notta, który od razu odsunął się nieznacznie, nie chcąc wdawać się w jakiekolwiek fizycznie kontakty.

            Harry z głęboko skrywanym żalem spojrzał na kolegę z domu. Voldemort zabronił mu mówić, o tym, że jego ojciec zginął. Nie pozwolił mu również wspomnieć Draco o tym, że Syriusz został złapany i przetrzymywany w lochach.

            Najpierw Lucjusz, teraz Arcticus… No, Syriuszu, twoja lista coraz bardziej się zapełnia, pomyślał Potter, po czym oparł łokcie o blat stołu, splatając przy tym dłonie, a jego myśli zaczęły błądzić wokół osoby Black’a.

            – Coś się stało, Hermiono? – spytał Draco, starając się zachować pozory zimnego drania, jednak widząc zatroskaną twarz przyjaciółki skręcał się z nerwów.

            Czuł, że stało się coś niedobrego. Coś nieprzewidywalnego, coś, co mogło okazać się fatalne w skutkach.

Dziewczyna potarła czoło palcami obu rąk, starają się wymyślić, w  jaki sposób ma im wyjawić prawdę. Bała się o Rona. Pamiętała słowa Teodora: „Myślisz, że co zrobi Draco, gdy dowie się, że Wiewiór chce zaszkodzić Złotemu Chłopcu, który jest dla niego całym światem?”. Poczuła jak ściskało się jej gardło, jak wokół żołądka i narządów wewnętrznych niewidzialna dłoń zacieśniała uścisk, uniemożliwiając racjonalne myślenie. Spanikowana spojrzała w oczy Dracona. W te zimne błękitno-szare oczy, które nie zdradzały żadnych uczuć. Oczy, kogoś, kto był w stanie zrobić wszystko, dla chłopaka, który siedział po jego lewej stronie.

            Malfoy obserwował uważnie Hermionę, zaś Harry przyglądał się to przyjaciółce to Teodorowi, który wyglądał jakby doskonale wiedział, o czym ta chciała z nimi pomówić. Nott, czując na sobie świdrujące spojrzenie Pottera, podniósł na niego wzrok. Szarość spotkała się z zielenią. Chłopak skrzywił się, czując jak Harry starał się użyć leglimencji, by poznać powód niepokoju przyjaciółki. Jednak po chwili, czując opór, przestał i posłał mu przepraszające spojrzenie.

            – Hermiono? – Draco ponownie podjął próbę kontaktu z Gryfonką. – Powiedz nam wreszcie, co się stało.

            – Ja… – odezwała się w końcu, podnosząc wzrok na dwójkę siedzącą przed nią. – Ja nie wiem, czy powinnam. Nie mam pojęcia, jakie będą tego konsekwencje.

            – Świat się chyba od tego nie zawali, prawda? – Harry starał się rozluźnić atmosferę kiepskim żartem.

            – Zależy czyj, Potter – powiedział sucho, Nott. – Wiesz, jak to jest być między młotem, a kowadłem? Szczerze w to wątpię.

            – A ty, co? Jej obrońca? Od kiedy ci tak zależy? – odbił piłeczkę Harry, mrużąc zaciekle oczy.

– Skończcie oboje – warknęła Hermiona. – Jesteście żałośni. Zachowujecie się jak psy wojujące o jedną zabawkę. – Gryfonka poczuła jak wraca jej pewność siebie. – Powiem wam, jeśli nie zrobicie nic pochopnego, jasne? – mówiąc to patrzyła zaciekle na Dracona.

            Arystokrata tylko kiwnął głową, czując, że ta prośba była skierowana wyłącznie do niego.

            – Wyglądają jak jakaś seksta, gdy tak między sobą szepcą – powiedział George, który był zwrócony przodem do stołu Ślizgonów.

            Ginny i Blaise, którzy siedzieli tyłem, odwrócili za siebie głowy, chcąc się przyjrzeć.

            – Ciekawe o czym rozmawiają… – dodała Ginny, zastanawiając się.

            – Mogę się tylko domyśleć – odparł zagadkowo Blaise, grzebiąc widelcem w jajecznicy.

            Fred nawet nie tknął śniadania. Cały czas siedział wpatrzony w Hermionę, która wydawała się mu być strasznie przygaszona, gdy nagle powiedziała coś we złości, wygrażając palcem Harry’emu i Teodorowi. Fred uśmiechnął się na tą scenę. Właśnie taką Hermionę lubił. Dziewczynę, która każdego ustawiała zawsze po kątach, niczym starsza siostra.

            – Jak to, domyślasz się? – podjął temat zaintrygowany George.

            – Po prostu, mam swoją intuicję – powiedział Zabini, dając tym znak, że nie chciał kontynuować tematu.

            Wtem na progu Wielkiej Sali stanął Ron. Wyglądał koszmarnie. Zmierzwione rude włosy zdawały się być uczesane przez tajfun, niebieskie oczy zdobiły sine worki, zdradzające, że nie spał za dobrze w nocy. Zaś jeszcze bladsza skóra sugerowała, że coś go mocno trapiło. Mundurek szkolny miał wygnieciony, a koszula niedbale wystawała zza czarnych spodni. Ziewnął przeciągle, nie racząc nawet zasłonić ust. Spojrzał w kierunku Gryffindoru. Zauważył swoje rodzeństwo i Zabiniego, który, jak dla niego, siedział za blisko jego siostry. Na samą myśl, że Ginny umawiała się z kimś takim, skrzywił się zniesmaczony, by po chwili rozszerzyć oczy ze zdumienia.

            Draco i Harry wpatrywali się w niego nieodgadnionym spojrzeniem. Bynajmniej Harry, gdyż w oczach Malfoya można było dostrzec niepochamowaną chęć mordu. Siedząca przed nimi Hermiona, coś do nich krzyczała, by po chwili spojrzeć w kierunku w jakim mieli utkwiony wzrok. Zszokowana zakryła usta dłonią, i przepraszająco spojrzała na Ronalda, który w tamtym momencie  wybiegł na korytarz.

            Draco, sprowokowany niczym drapieżnik przez ofiarę, ruszył w pogoń za Weasleyem.

            – Draco, nie! – krzyczała Hermiona. – Harry! Harry, gdzie biegniesz?! Harry! – wołała za Potterem, który w mig wyskoczył zza stołu, starając się dogonić rozjuszonego Śmierciożercę.

            Teodor tylko wyciągnął rękę i położył ją na ramieniu Hermiony, naciskiem nakazując by usiadła na miejscu. Gdy to zrobiła, ukryła twarz w dłoniach. Czuła się temu wszystkiemu winna.

           

            Georg spojrzał badawczo na brata, z którym obserwował całą zaistniałą sytuację.

            – Co się tu do cholery dzieje? – spytał sam siebie George.

            – Nie ma pojęcia, ale jest tylko jeden sposób, by się dowiedzieć – odparł Fred, wstając od stołu.

            – Hej, Fred, gdzie się wybierasz? – zawołał za bliźniakiem.

            – A jak myślisz? Idę za nimi, nie wiadomo, co się stało, a chyba pamiętasz jak skończyło się ostatnie stracie Ron kontra Malfoy – wypowiedziawszy ostatnie skowo, Fred ruszył pędem za drzwi.

            – Idiota – warknął Not, widząc wybiegającego Freda.

            – Co się stało? – spytała roztrzęsiona Hermiona.

            – Twój książę chce strugać bohatera. Zostań tu – nakazał dziewczynie, a sam wstał i szybkim krokiem wyszedł z sali.