ROZDZIAŁ 43.

Harry opadł bezładnie na zimną marmurową posadzkę, obok niego, nachylając się nad nim, stał Draco. Przed młodzieńcami, twarzą zwróconą wprost w oblicze Czarnego Pana, stał Snape. Voldemort czekał w drzwiach salonu. Jego sylwetkę zdobił czarny garnitur, a u szyi zwisał ciemnozielony krawat. W dłoniach trzymał białą, przypominającą węża, różdżkę. Czarnoksiężnik uśmiechnął się złowrogo, widząc gości.

– Spóźniliście się – powiedział oschle.

Draco upewniwszy się, że Harry’emu nic nie groziło stanął przed Snapem, ciskając błyskawicami z oczu w swego wuja.

– Doskonale wiedziałeś, że jesteśmy w szkole. Co ci odwaliło, by tak nagle wzywać Harry’ego? Nie mogłeś zwyczajnie dać mu znać poprzez Mroczny Znak? Nie nosimy go przecież dla cholernej ozdoby – warknął młody arystokrata.

Voldemort pokręcił zniesmaczony głową, cmokając przy tym niczym matka karcąca dziecko.

– Draconie, nie unoś się tak, bo możesz tego pożałować. To, że jesteśmy rodziną nie zwalnia cię z okazywania mi należytego szacunku. – Voldemort wbił groźne spojrzenie w jasnowłosego chłopak.

– Tom! – Dało się słyszeć z wnętrza domu.

Po chwili po schodach prowadzących do hallu, w którym znajdywała się czwórka mężczyzn weszła czarnowłosa kobieta, trzymając w rękach niemowlę o przenikliwych złotych oczach.

– Chłopcy! – powiedziała zaskoczona Bellatrix, widząc siostrzeńca w towarzystwie Harry’ego, który właśnie podnosił się z podłogi. – Nic nie wiedziałam o waszym przybyciu – rzekła doszczętnie ignorując postać Mistrza Eliksirów, który stał z założonymi rękami, wpatrując się w swego pana. – Alecto! – zawołała w dom, po czym podeszła do Pottera, przyglądając mu się, mrużąc przy tym oczy.

– Bello, to nie najlepsza pora – odezwał się cicho Riddle.

Czarownica gwałtownie zwróciła się w stronę męża.

– Nieodpowiednia? Rozumiem, że masz swoje plany związane z chłopcami, ale na Salazara, nie znaczy to, że masz ich wykończyć.

Gdy małżonka Czarnego Pana mówiła, do pomieszczenia wkroczyła niska jasnowłosa kobieta odziana w obcisłe ciemne spodnie i luźny czarny sweter, którego podwinięte rękawy odkrywały Mroczy Znak widniejący na lewym przedramieniu.

– Bellatrix, mam nadzieję, że masz dobry powód, by mnie wzywać w tej chwili – powiedziała znacząco Alecto, zerkając w bok. Zaskoczona uniosła jasne brwi ku górze. – Nie powinniście być w szkole? – spytała się dwójki młodzieńców.

– Powinniśmy, jednak ktoś miał, co do tego inne plany – odparł groźnie Draco, nie patrząc nawet na Śmierciożerczynię.

– Draco, uspokój się – zrugał go Harry, ocierając kciukiem nozdrza, z których leciała krew.

– Weź Toda, Alecto i się nim zajmij – powiedziała Bellatrix, podając kobiecie syna, który w tamtej chwili zaczął piszczeć zadowolony.

– To naprawdę konieczne? Może ktoś inny się nim zajmie, dobrze wiesz, co w tej chwili robię – powiedział, trzymając chłopczyka na wyciągniętych rękach, krzywiąc się nieznacznie.

– Nalegam – rzekła Bellatrix głosem nieznoszącym sprzeciwu.

Alecto tylko kiwnęła głową, wzdychając. Popatrzyła na młodego Riddla w ramionach i wywróciła oczami wyraźnie zniesmaczona. Gdy już miała się zbierać do wyjścia, Bellatrix zwróciła się w jej stronę:

– Tylko uważaj na niego. Zaczyna już przejawiać zdolności magiczne.

Alecto kiwnęła głową i opuściła grupkę osób, pomiędzy którymi atmosfera była tak gęsta, że szłoby ją kroić nożem.

Bellatrix doskoczyła do Pottera i niezbyt delikatnie szarpnęła go za brodę, zwracając jego twarz ku sobie. Przyjrzała mu się dokładnie. Wpierw spojrzała w głąb zielonych oczu, w których można było dostrzec falujące, złote promyki wokół źrenicy. Później dotknęła jego czoła, sprawdzając jaką miał temperaturę.

– Pellafis – zaczął niepewnie Harry, sepleniąc lekko, na skutek unieruchomionej szczęki. – Fo ty obisz?

– Bada cię idioto, jakbyś nie zauważył – warknął Snape.

– Nikt cię nie pytał o zdanie, Severusie – szepnęła jadowicie, patrząc katem oka na czarnowłosego mężczyznę.

Po chwili puściła Harry’ego i zwróciła się bezpośrednio do męża:

– Następnym razem daj mu znać, że go przyzwiesz. Bariery w Hogwarcie są bardzo mocne. To silna biała magia. Ty, przyzywając go, używasz czarnej, która, gdy zderzy się z barierą działa niczym zgniatacz. Dobrze, że chłopak jest silny, inaczej mogłoby się to gorzej skończyć niż na krwotoku z nosa.

Draco, słysząc słowa ciotki, aż cały się spiął.  Harry, widząc to, delikatnie musnął jego dłoń palcem.

– Bello, byłbym mimo wszystko wdzięczny, gdybyś nie podważała moich kompetencji – powiedział spokojnie Voldemort.

Bellatrix na te słowa złapała się pod boki,  wybuchając śmiechem szalonej kobiety.

– Och, nie, Tom – powiedziała, wytykając go palcem. – Może i jesteś geniuszem, ale czasem twoja własna pewność siebie i przerost ego nad treścią dają fatalne skutki, i to – mówiąc to, wskazała dłonią Pottera – jest ten fatalny skutek. Widzę, że przestalałeś być cierpliwy i na gwałt chcesz uzyskać swój cel, ale to mój drogi mężu, może pogrążyć nas wszystkich.

Kobieta westchnęła, przymykając na chwilę oczy.

– Draco, Severusie, chodźcie ze mną. To nie was wzywał, tylko Harry’ego – powiedziawszy to, wskazała dłonią salon.

Po chwili Harry został sam na sam z Voldemortem.

– Nie mam ci tego za złe – powiedział Harry po chwili. – Jednak mimo to mogłeś mnie uprzedzić. Uczucie jakby łamano ci wszystko kości nie należy do przyjemnych.

– Gdy ci powiem co się stało, to zrozumiesz, dlaczego nie miałem czasu myśleć o środkach zapobiegawczych – powiedział oschle Czarny Pan, kierując się do swojego gabinetu.

***

– Widzę, że jesteś głęboko poruszony – powiedział Harry, rozsiadając się wygodnie w tak dobrze znanym mu już czarnym fotelu.

Voldemort podał gościowi szklaneczkę z Ognistą, po czym sam, dzierżąc jedną zasiadł za obszernym biurkiem.

– Pamiętasz naszą rozmowę zanim zażyłeś Esencję Założycieli? – spytał po chwili Voldemort. Harry tylko kiwnął głową. – Mówiłem ci, że zaczniesz uczęszczać na lekcje ze mną. To już nieaktualne – westchnął, wypijając całą zawartość szklaneczki.

– Jak to nieaktualne? – dopytywał Potter.

–  Czasem plan wymaga długiego czasu realizacji, a czasem, gdy już wprowadzi się go w życie następują pewne okoliczności losowe, przez które musimy zrezygnować z mniej istotnych rzeczy tylko po to, by nie ponieść porażki.

– Rozumiem, że coś się stało. To by wyjaśniało obecność rodzeństwa Carrow i innych Śmierciożerców.

Voldemort z niemałym szokiem przyglądał się Ślizgonowi.

– Od wypicia tej mikstury potrafię wyczuć energię magiczną – wyjaśnił Harry.

– Rozumiem. Skoro potrafisz określić z kim masz do czynienia po samej aurze, to zapanowanie nad tą mocą nie przyniesie ci kłopotów. Wydaje mi się, że równie dobrze może cię pod opiekę wziąć Severus. – Widząc grymas niezadowolenia na twarzy nastolatka, dodał: – Wiem, że masz dość chłodny do niego stosunek, jednak mimo to, nalegam. W Hogwarcie, tylko on może mieć nad tobą piecze, rozumiesz?

– Tak – zgodził się Harry.

– Wracając do tematu… Napotkaliśmy wczoraj pewne komplikacje. Walden Macnair, Thorfinn Rowle oraz Arcticus* Nott nie żyją.

– Ojciec Teodora nie żyje?! – spytał zszokowany Harry.

Voldemort smutnie pokiwał głową, po czym przywołał do siebie butelkę Ognistej.

– Dwa dni temu, wraz z Edwardem Touchem** wyruszyli na misję. Walden, jako, że pracował w Ministerstwie Magii był znany przez Nimfadorę oraz Moody’ego. Miał spotykać się z nimi oraz Lupinem, by zaproponować ugodę. Chciałem zaproponować bym zajął miejsce Ministra Magii w zamian nie wszcząłbym wojny. Jednak Zakon Feniksa nie chciał nawet słyszeć o pertraktowaniu. Z miejsca, gdy osłabili czujność Waldena, zabili ich. Touch jest niezwykle bystry i inteligentny, przewidział, że coś takiego może mieć miejsce i zastawił pułapki. Tonks, Moody i jeszcze jakiś nowy członek Zakonu odnieśli ciężkie rany, zaś Lupin wraz z jeszcze jednym mężczyzną zostali potraktowani przez Toucha Imperiusem i doprowadzeni tutaj.

– Kim jest ten drugi mężczyzna? – spytał cicho Harry.

– To twój chrzestny, Syriusz Black.

 

 

 

 

 

 

*z racji, że nigdzie nie było wspomniane jak nazywa się ojciec Notta postanowiłam sama nadać mu imię.

** Nic nie znaczący Śmierciożerca wymyślony przeze mnie na potrzeby opowiadania.