ROZDZIAŁ 42.

            Rudowłosy chłopak biegł korytarzami Hogwartu. Trącał uczniów nawet ich nie przepraszając. Zdyszany oparł się o futrynę drzwi z biblioteki. Wzrokiem szaleńca rozejrzał się po pomieszczeniu, po czym jego niebieskie oczy utkwiły w postaci brązowowłosej dziewczyny pochylającej się nad obszernym tomiszczem. Łapiąc oddech, i ocierając spocone czoło, wpadł do środka, i pognał czym prędzej w kierunku Hermiony.

– O, cześć Ron – przywitała się, zauważając zbliżającego się przyjaciela.

Zdziwiona uniosła brwi, widząc jaki miał wyraz twarzy.

– Ej! Co robisz? Zwariowałeś? – poskarżyła się w momencie, gdy chłopak chwycił ją za szkolną szatę i wyszarpał zza stolika, po czym zaczął ciągnąć ją w stronę drzwi.

– Ronaldzie, słyszysz, co do ciebie mówię? Nie szarp mnie tak! To boli!

– Zamknij się, Hermiono – odwarknął przez ramię. – Musimy porozmawiać, natychmiast!

– To mnie puść!

Wedle prośby uścisk zelżał. Dziewczyna naburmuszona spiorunowała Weasleya spojrzeniem, po czym ruszyła za nim, gdyż ten nawet się nie zatrzymał.

– Co się stało? – dopytywała.

– Nie teraz, Hermiono – odpowiedział już spokojniej.

Ron zatrzymał się i rozejrzał po korytarzu, chcąc sprawdzić, czy aby na pewno nikt nie zawracał na nich uwagi.

– Dobra, wejdź tu – nakazał, brodą wskazując drzwi do jednej z klas.

Gryfonka nacisnęła klamkę i weszła do środka. W klasie panował chłód i nieporządek. Okna były pootwierane, a w powietrzu unosił się wyczuwalny zapach spalenizny, jakby ktoś dopiero skończył dość niebezpieczne zajęcie. Hermiona usiadła na brzegu jednej z ławek i krzyżując ręce na piersi wlepiła spojrzenie w niespokojnego chłopaka. Ron w tym czasie zdążył zrobić dwie rundki pod tablicą, mamrocząc coś niezrozumiałego pod nosem.

– Nie… to nie możliwe… – Dało się słyszeć niepochamowany potok słów.

Zmartwiona zachowaniem kolegi Hermiona postanowiła coś powiedzieć, jednak nim zdążyła otworzyć usta, ten stanął przed nią i wskazał na nią palcem.

– Ty… ty wiedziałaś o wszystkim, prawda? – powiedział oskarżycielskim tonem.

– Wiedziałam o czym? – spytała wyraźnie zmieszana.

– O Harrym… – dopowiedział Ron ściszonym głosem.

Hermiona na te słowa mocno rozszerzyła oczy. Nie była pewna, o co dokładnie Ron ją pytał, chociaż głupia nie była – domyślała się, jednak postanowiła grać na zwłokę.

– O co dokładnie pytasz, Ron? – Wywróciła oczami. – Co „Harry”?

– Otóż wyobraź sobie, że przechadzałem się korytarzem, kiedy zauważyłem Harry’ego, który wyglądał jakby konał. Razem z nim był Draco, a jako eskorta służyli im Blaise, Nott i, nie uwierzysz, sam Snape. – Ron wziął głęboki wdech i złapał się pod boki. – Śledziłem ich aż do Zakazanego Lasu. Myślałem, że mam zwidy czy coś, ale Harry… on zmienił się w czarny dym. Zaraz po nim Snape i Malfoy, po czym odlecieli, Merlin wie gdzie.

Hermiona przełknęła głośno ślinę, a palce zacisnęła na przedramionach. Oddech jej przyśpieszył.

– Przecież w taki sam dym zmieniają się Śmierciożercy – dokończył Ron, wlepiając wzrok w przyjaciółkę, która najwyraźniej uciekała przed jego spojrzeniem. – Hermiono?

– Ja… – Przymknęła oczy, starając się zebrać oszalałe myśli. – Ron… Harry i Draco… znaczy się… My…

Ron przyglądał się zszokowany dziewczynie.

– Czyli to prawda? – spytał, zaciskając dłonie w pięści. – Jak mogłaś to ukrywać? – wysyczał. – To Śmierciożercy! Ci źli, przeciwko którym walczymy, Hermiono!

– To jest bardziej skomplikowane niż ci się może wydawać! – krzyknęła, wstając. – Nie wszystko jest takie jak ci się wydaje!

– A niby jak jest?! – Ron stał, ciskając błyskawicami w dziewczynę naprzeciwko. – Jak jest, Hermiono? Co już nie ma dobra i zła? Nagle świat i zasady w nim panujące oraz to, o co, i z kim walczymy, zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni?! – Chłopak chwycił się za włosy, tak jakby chciał sobie je wyrywać. – Cholera! Jak teraz o tym pomyślę, to cały Slytherin o tym wie, patrząc na zachowanie Notta i Blaisa… – Ron rozszerzył oczy ze zdumienia. – Ginny! Ona też wie?

– Ron uspokój się!

– Nie! nie zostawię tak tego! – krzyknął, po czym wybiegł, trzaskając za sobą drzwiami.

Hermiona zerwała się z miejsca i wybiegła za nim, jednak Ron był dużo szybszy i już znajdywał się przy końcu korytarza.

– Ron! – krzyknęła zanim, jednak to było na nic.

Zdruzgotana oparła się o ścianę. Miała ochotę się rozpłakać i rozszarpać wszystko dookoła.

– Kłopoty w raju? – Usłyszała obok.

Jak oparzona odskoczyła od ściany i stanęła wyprostowana, patrząc na postać Teodora Notta. Chłopak stał rozluźniony z rękoma wpuszczonymi do kieszeni spodni. Z lewego ramiona zwisała mu szata Slytherinu, a biała koszula była niedopięta pod szyją. Szare oczy wpatrywały się w rozdygotaną Gryffonkę, niby z przejęciem, jednak na ustach malował się cyniczny uśmiech.

– Ron... – zaczęła. – On wie…

– Trudno, by nie wiedział, po tym, co zobaczył w lesie – odparł Nott. – Pozostaje pytanie, czy będzie chciał zaszkodzić Potterowi i Malfoyowi, czy też przemyśli wszystko i podejmie właściwą dla niego decyzję.

– Jak to dla niego? – spytała zszokowana.

– Myślisz, że co zrobi Draco, gdy dowie się, że Wiewiór chce zaszkodzić Złotemu Chłopcu, który jest dla niego całym światem? – spytał, prychając. – Osobiście nie wróżę, Ronaldowi świetlanej przyszłości – dodał, z dziwnym wyrazem twarzy, po czym minął Hermionę.

– Teodor – zawoła za nim.

– Co, Granger? – spytał przez ramię.

– To wszystko to bujda, prawda? On, Voldemort – ściszyła głos do szeptu – okłamał Harry’ego?

– Jeżeli kłamstwem jest widmo wojny i zamiast tego Czarny Pan będzie zapraszał Dumbledore’a na cotygodniową herbatkę w towarzystwie uroczych Śmierciożerców, to tak, okłamał go. – Machając na odchodnym, wmieszał się w tłum uczniów, którzy wraz z dzwonkiem zalali korytarze niczym ludzkie morze.