ROZDZIAŁ 36.

– Wiedziałeś? – spytał Harry, patrząc sugestywnie w stronę blondyna, który zajmował miejsce naprzeciwko niego.

Jak na razie byli sami w przedziale, więc mogli w swobodny sposób ze sobą porozmawiać. Draco odkleił twarz od szyby i obrazów za nią przenikających, by spojrzeć w oblicze człowieka, który skradł mu serce. Uśmiechnął się szczerze, a w błękitnych oczach zagościł blask.

– Jesteś zazdrosny? – spytał, nie mogąc pohamować wesołości.

Harry prychnął i rozwalił się wygodniej na siedzeniu.

– Chyba kpisz – powiedział poważnym tonem. – Po prostu, to takie no wiesz… tak publicznie i…

– Jesteś zazdrosny, że ja ci tak wylewnie nie okazuję uczuć? – spytał z przekąsem Malfoy, patrząc z rozbawieniem na leżącego Ślizgona o czarnych włosach.

– Nie – powiedział przeciągle Potter. – To nie w stylu Ginny, a tym bardziej Blaise’a.

            – Wiesz ciężko stwierdzić, co jest w stylu Zabiniego. Po pierwsze, sypia ze wszystkim co posiada waginę i w miarę zdatną twarz, po drugie – i tu się blondyn zaciął. Sam zdawał się być z tego powodu rozbawiony. – Cholera, ale on jest płytki, że zdołałem wymienić tylko jeden powód. Ale nie o to chodzi. Dobrze wiesz, że Ginny i Blaise już wcześniej mieli się ku sobie. Co ważniejsze, kiedy ty niczym perwers patrzyłeś jak tych dwoje się liże, to nasza kochana kujonica obdarowała Freda całkiem milusińskim pocałunkiem.

– No co ty? – Harry wsparł się na lewym ramieniu, by spojrzeć na twarz chłopaka. – Dobrze dla niej. Przyda się jej wsparcie. A ty – czarnowłosy kiwnął głową na Malfoy’a – co się tak o nią troszczysz?

Draco z westchnięciem oparł łokcie o kolana i pochylił się w stronę Harry’ego.

– Snape dał jej wycisk. Nie mówię tu o łaskotaniu jakim cię traktował, gdy uczył cię oklumencji. Zderzyłem się z nią, gdy ta jak oparzona wybiega z lochów. Nie wyglądała dobrze. Na policzkach zaschnięte łzy, w oczach obłęd, strach. Krwawiła z ręki, nie mówiła mi co się tam stało. Ale ja mam swoje sposoby i …

– I wszedłeś jej do głowy – dokończył Harry, kładąc się z powrotem. i wlepiając spojrzenie zielonych oczu w blady sufit pociągu.

– Przeżyłeś kiedyś Crucistusa? – spytał Draco po chwili ciszy. Harry na to tylko pokręcił głową. – Ja tak i uwierz mi, to nie jest przyjemne. A szczególności, gdy cię nim torturują paręnaście razy pod rząd.

– Zabiję go. Naprawdę, Draco, zabiję tego drania.

– Dobrze wiesz, że musiał. Nic nie mogliśmy zrobić. Jedynie czekać i mieć nadzieje, że jej nie zabije. Powinniśmy się cieszyć, że udało jej się wytrwać – powiedział Draco poważnym tonem, opierając się wygodnie. – Zastanawia mnie do czego mu jest potrzebna ta krew. – Draco spojrzał na krajobraz za oknem.

Lewą ręką gładził się podbródku.

– Zapewne do jakiegoś rytuału, albo eliksiru – odparł Harry, przymykając oczy. – Nie wyspałem się – dopowiedział po chwili. – To wszystko przez ciebie.

Do uszu Pottera doszedł dźwięczny śmiech Dracona.

– Nie protestowałeś – powiedział w chwili, gdy drzwi do ich przedziału otwarły się z hukiem i wszedł przez nie Nott w towarzystwie Zabiniego.

Harry z pomrukiem niezadowolenia podniósł się do siadu, robiąc miejsce przyjaciołom. Czuł się inaczej, dziwnie wręcz. Pierwszy raz nie jechał Expressem Hogwart z Gryfonami. Teraz był jednym z  nich. Spojrzał po twarzach chłopaków – Ślizgonem.

– Nie uwierzycie – powiedział Nott bez przywitania, siadając na sofie, wyciągając się wygodnie. – Blaise nam dorasta – zaśmiał się podle szarooki.

– Gratulacje – powiedział Draco w stronę czarnoskórego. – Zaczęły ci już rosnąć włosy? – zaśmiał się perfidnie.

– Zamknij się, Malfoy. Ja przynajmniej jakieś mam. A ty, Nott – tu trzepnął, siedzącego obok Harry’ego chłopaka w głowę – przestań zachowywać się jak jakaś katarynka. Może jeszcze poleć rozpowiedzieć po Slytherinie, że znalazłem sobie stałą dziewczynę.

– Uuuuu – zagwizdał Potter z aprobatą, patrząc na ciemnoskórego chłopaka. – Tego to ja się po tobie nie spodziewałem. Ty tak na serio z Ginny? Wiesz, że jak ją zranisz to marny twój los?

– Lepiej go posłuchaj – powiedział poważnie Nott. – Harry to wojownik, który broni niewiast przed szemranymi typami.

– Mam was dosyć, a na dodatek mieszkam z  wami w jednym pokoju. Niech was cholera weźmie – naburmuszony i wściekły Blaise opuścił przedział, porywając ze swojego miejsca szaty spod herbu węża.

Cała trojka jaka pozasiadała w przedziale spojrzała po sobie i buchnęła gromkim śmiechem. Nigdy wcześniej nie widzieli, by Zabini był taki poważny, gdy chodziło o jakąś dziewczynę. Na dodatek pamiętali zszokowane miny Weasley’ów i pytanie Georga o jakieś listy wysyłane przez ferie. Chłopcy musieli przyznać, w końcu Blaise zaczął poważnie myśleć.

– A jak wam minęła przerwa świąteczna? – Spytał Nott, patrząc znacząco na dwójkę Śmierciożerców, ci zaś nie wiedzieli, co odpowiedzieć. – Nie zgrywajcie świętych – powiedział Teodor. – Dobrze wiem w co gracie. Ojciec was widział w posiadłości Vol…

– Może tak ciszej, co? – warknął Draco, patrząc na przyjaciela.

– Jakiś ty drażliwy się zrobił – zacmokał z dezaprobatą Nott. – Podobno w szkole ma się roić od aurorów. Radzę wam obu uważać – spojrzał badawczo na Harry’ego. – Tobie w szczególności. Mają na ciebie oko, były Gryfiaku.

– A ty skąd to wiesz? – spytał Potter, patrząc uważnie na najbardziej lubianego przez niego Ślizgona.

– Mój ojciec też ma swoje kontakty – westchnął. – Przejmuje się wami głowinie ze względu na ciebie, Draco – zerknął z ukosa na blondyna.

– Wiec mógłby przestać – odwarknął.

– Wiesz o co mi chodzi, a  raczej jemu. Też jestem synem Śmierciożercy, ale jakoś nie paraduje z czaszką rzygającą wężem na przedramieniu.

Harry patrzył to na Dracona, to na Teodora. Wiedział, że ta dwójka znała się od dziecka. Ich ojcowie też byli ze sobą blisko. Nie miał jednak pojęcia, że ojciec Teodora pomimo że Śmierciożerca, nie naciskał na swego pierworodnego o dołączenie w szeregi Czarnego Pana.

– To twoja rodzina, Teo, nie moja – upomniał go surowo Dracon. – Sam tego chciałem – powiedział te ostatnie zdanie w taki sposób, że już żadne z nich nie miało odwagi się odezwać.

Resztę podróży milczeli. Ewentualnie Harry gawędził z Nottem na luźne tematy, co chwilę patrząc na zamkniętego w sobie Dracona.

***

W przedziale Gryffonów huczało od plotek. Wielu uczniów widziało jak Ginny obściskuje się z okrytym złą sławą Blaisem. Najbardziej wieść ta zdenerwowała Rona, który od samego wejścia na peron był naburmuszony. Widok Hermiony z Draco i Harrym i jeszcze nowiny z kim spotykała się jego siostra działały na niego jak płachta na byka. Siedział skulony w przedziale, nie racząc spojrzeniem swych braci i Hermiony, która szeptała coś na ucho Fredowi, któremu z ust nie schodził głupkowaty uśmieszek.

– Nie chcę się spieszyć – powiedziała cicho. – Zależy mi, ale wolałabym się jakoś ograniczyć.

– Dobrze, rozumiem – odparł Fred Hermionie na ucho. – Będzie tak jak ty chcesz. Nie chcemy robić wokół siebie sensacji jak Ginny i Blaise, prawda?

Hermiona mimowolnie zachichotała na samo wspomnienie jakże uroczej sceny na tle pociągu, po czym wstała.

– Musze iść. Obowiązki  wzywają – powiedziała, wskazując odznakę prefekta. – Ron? – Spojrzała znacząco w kierunku przyjaciela.

– Idź sama, źle się czuje – odburknął w szybę, dziewczyna spojrzała na chłopaka z politowaniem, i kręcąc głową opuściła przedział, udając się na obchód.

Po drodze mijała roześmianą młodzież wracają do szkoły. Skłamała z obchodem. Tak na prawdę to szukała wagonu Slytherinu, gdy jak z nieba spadł jej Blaise, który właśnie niekulturalnie potrącił ją ramieniem.

– Hej, Blaise! –zawołała stanowczo za czarnoskórym chłopakiem, który na dźwięk imienia obrócił się niezadowolony.

– Co chcesz?

– W którym przedziale jest Malfoy z Potterem? – spytała, krzyżując dłonie na piersi.

To nie było w jej stylu mówić na przyjaciół po nazwisku, ale czuła, że jakby spytała „Hej, Blaise, gdzie jest Harry?” dostałaby odpowiedź w stylu „A kto to Harry?”. Wolała nie ryzykować.

– Licząc od tego, to trzeci wagon, czwarty przedział – odparł i już miał ruszać w swoją stronę, gdy się zatrzymał.

Hermiona wiedziała, że się obróci z zamiarem zapytania, gdzie był wagon Ginny.

– Dwa wagony, pierwsze drzwi – odparła z uśmiechem.

Widziała jak wyraz twarzy Ślizgona zmienia się na bardziej łagodny. Przyspieszając kroku ruszyła za wskazówkami Diabła. Hermiona nie miała w zwyczaju wchodzić gdziekolwiek bez pukania, więc i tym razem uczyniła tak jak jej nakazywała kultura osobista.

W pomieszczeniu rozległo się pukanie, na co trójka młodzieńców odzianych już w szaty swojego domu spojrzała po sobie z wyrazem zdziwienia na twarzy.

– Ktoś się zgubił? – spytał się Nott sam siebie, wstając i otwierając drzwi. Spojrzał z góry na dół, na stojącą przed nim dziewczynę, mrużąc oczy. – Lub to po prostu Hermiona – odpowiedział sam na swoje pytanie.

– Witaj, Teodorze – powiedziała sarkastycznym głosem. Wychyliła głowa zza chłopaka o bujnych czarnych włosach i spojrzała na Malfoya przenikliwym spojrzeniem. – Draco, możemy porozmawiać?

Ten tylko westchnął i wzruszył ramionami jakby miał własnej dostać kazanie od własnej matki. Wyszedł na zewnątrz, zamykając za sobą drzwi. W ciasnym korytarzu nie było za dużo miejąca. Hermiona stała oparta o szybę, a Draco przylegał całym sobą do drobnej dziewczyny.

– Niezręczna sytuacja – powiedział tym swoim charakterystycznym tonem. Na twarzy malowało się niezadowolenie. Co rusz był bardziej przyciskany do ciała przyjaciółki przez przechodniów, starających się dostać do innej części pociągu. – Czego chcesz?

– Prosić cię, byś nie traktował mnie jakoś szczególnie, tylko ze wzglądu na to co się wydrążyło podczas ferii – odpowiedziała, zadzierając nosa ku górze.

Ich spojrzenia spotkały się, na usta Dracona wpełzł cyniczny uśmiech.

– Panna Granger nie znosi troski? – spytał zadziornie. – Dobrze. Jednak, gdy poczujesz, że nie dajesz sobie z czymś rady lub potrzebowałabyś lekcji oklumencji, to nie przychodź z tym do mnie, jasne? Ja oferuje pomoc tylko raz. Zaoferowałem, ty odrzuciłaś.

– Świetnie – powiedziała chłodno. – To idę – rzekła, starając się przecisnąć w ciasnym korytarzu.

Na odchodnym spojrzała jeszcze tylko za ramię z nadzieją, że ujrzy go wpatrzonego w jej odchodzącą postać. Poczuła lekkie ukłucie zawodu, gdy się okazało, że było zupełnie inaczej.  Korytarz wydawał się jej pusty pomimo tylu osób.