ROZDZIAŁ 34.

Hermionę zbudziły promienie zimowego słońca, wpadające przez nie zasłonięte okno. Dziewczyna zmrużyła oczy i zamruczała z niezadowolenia. W pierwszej chwili zapomniała gdzie była i pod czyim dachem spała. Sen dawał jej ukojenie. Mogła zapomnieć. Nagle gwałtownie usiadła na łóżku. Przypomniała sobie. Szczupłe ręce objęły kolana, a twarz, którą oparła na miękkim materiale kołdry zasłonił wodospad brązowych włosów.

– A już myślałam, że to był zwykły koszmar – wyszeptała sama do siebie.

Wiedziała, że musi wstać. Snape poprzedniego wieczora powiedział jej wyraźnie, że przyjdzie po nią o rano. Z ociąganiem wyszła z łóżka i podeszła do kufra, by znaleźć coś co będzie pasowało do jakże nieprzyjemnego towarzystwa. Nie mając pojęcia jak powinna wyglądać i zachować w tym domu, wyjęła czarną pelerynę zapinaną na srebrne guziki, czarną koszulkę i pasujące do tego sztruksowe spodnie. W pospiechu pobiegła do łazienki by się odświeżyć. Po nie całych dwudziestu minutach wyszła z zaparowanego pomieszczenia ubrana, poczesana i rozbudzona.

– Na Merlina! – krzyknęła na całe gardło, gdy spostrzegła postać odzianą w czerń, siedzącą na jej niepościelonym łóżku.

Snape nie uraczył młodej dziewczyny nawet spojrzeniem.  Wpatrzony był w zeszyt, który Hermionie wydawał się być bardzo znajomy. Nagle jej wyraz twarzy zmienił się z szokowanego na wyrażający wściekłość. Mocnym krokiem podeszła do nauczyciela i wyrwała mu notatnik z rąk. Czarne oczy spojrzały na dziewczynę z politowaniem.

– Ciekawa lektura, Granger.

– Nie nauczono cię, że nie wolno wtykać nosa w cudze rzeczy?! – warknęła złowieszczo, patrząc na  czarnowłosego czarodzieja.

Severus zbył to pytanie sarkastycznym uśmiechem i wstał z miejsca.

– W tym świecie, nie ma czegoś takiego jak prywatność – powiedział, nachylając się nad nią.

Hermiona stała wyprostowana z grymasem niezadowolenia na twarzy. Poczuła zapach perfum nauczyciela, gdy ten się nad nią pochylił. Zdziwiła się, że zapach ten był przyjemny i subtelny, nie drażniący nozdrzy. Spojrzała na niego już łagodniej.

– Mogę spytać czego szukałeś w moim pamiętniku? – spytała, wymachując fioletowym zeszytem.

Nie czekając na odpowiedzieć skryła swój sekret głęboko na dnie kufra. Gdy tak na klęczkach układała rzeczy, słyszała jak Snape przechadzał się po pokoju.

– Musiałem się upewnić, że masz czyste zamiary. Jak wiesz, Voldemort słynie z nader genialnych zdolności leglimencji. Na szczęście twoje zapiski utwierdziły mnie w przekonaniu, że tak naprawdę jesteś zwykłą, rozkapryszoną dziewuchą – odpowiedział, splatając dłonie za plecami. – A teraz pozwól, że zajmiemy się tym, czym mamy się zająć – westchnął wskazując drzwi.

Gryfonka wstała niezadowolona. Czuła, że ten dzień będzie bardzo długi. 

***

– Chcesz mi powiedzieć, że swoją teorię opierasz na nic nie znaczącej gadce Weasley’a? – Remus Lupin patrzył na najdroższego przyjaciela z niedowierzaniem i rozbawieniem w  oczach.

Podczas, gdy reszta członków Zakonu Feniksa dobrze się bawiła na śniadaniu przygotowanym przez Molly, Syriusz postanowił wyciągnąć  Lunatyka na piętro, by podzielić się z nim swymi hipotezami.

– Przecież Ron, nie kłamałby w takiej sprawie. Poza tym nawet Moody uważa, że ta cała sprawa z Francją jest mocno podejrzana.

– Moody widzi wrogów tam gdzie ich nie ma. Własną matkę wtrąciłby do Azkabanu, gdyby ta przesoliła mu zupę – powiedział już wytrącony z równowagi Remus, chodząc po pokoju Syriusza to w jedną, to w druga stronę. – Posłuchaj mnie, Syriuszu. – Lupin zwrócił miodowe oczy ku przyjacielu. – Ron nigdy nie lubił Dracona. Mam pełną świadomość tego co działo się przez ostatni semestr w Hogwarcie. Harry pisał listy nie tylko do Ciebie. Zrozum. Oni się kłócili do tego stopnia, że chłopak musiał zmienić przydział. Wydaje mi się, że jest to dość poważne, nie sadzisz? A jeśli mi nie wierzysz pogadaj z resztą dzieci Weasley’ów. Sami ci powiedzą jak było. Ja zdania nie zmienię. Jeśli Harry i Draco są Śmierciożercami to ja równie dobrze mogę być dementorem.

Animag stał pod ścianą ze ściągniętymi brwiami. Ręce miał skrzyżowane na piersi, a wzrok utkwiony w oknie. Myślał i to gorączkowo.

– Sam w jakiś sposób wiem, że jest to niemożliwe. Z drugiej strony, czemu chcieli zostać w Hogwarcie?

– Syriusz, zabiłeś Draconowi ojca. Chłopak sam wstąpił do Zakonu, wiedział jakie mogą być tego konsekwencje. Lucjusz jaki był taki był, ale nadal był ojcem Draco. Nie wydaje ci się, że musi trochę odetchnąć? – Lupin tracił już cierpliwość do tej rozmowy.

Black potarł dłonią zmarszczone czoło, po czym westchnął.

– Jednak mimo wszystko mam złe przeczucie.

– Co jak co, ale to raczej z nas dwóch, to ty powinieneś być tym, który broni Harry’ego do końca. To ty jesteś jego ojcem chrzestnym, to ty powinieneś mu pomagać we wszystkim, spełniać nawet głupie i absurdalne proś…

– Czekaj! – Syriusz gwałtownie przerwał przyjacielowi, podnosząc rękę do góry.

Spojrzał przerażonym wzrokiem na Remusa. Wilkołak starał się zrozumieć o co mogło chodzić staremu druhowi, jednak widział już w jego oczach, że nie było to nic dobrego.

– Jak się nazywał tek dzieciak, który zmarł w noc duchów wraz ze swoja dziewczyną? – spytał czarnowłosy czarodziej.

– Smith? Zachariasz Smith? Chyba tak, należał do Hufflepuff’u o ile mnie pamięć nie zawodzi.

– Chefsiba Smith… Hufflepuff… zadanie. – Myślał Syriusz, chodząc w kółko.

Przystanął w miejscu i z grozą spojrzał na Lupina.

– Harry prosił mnie przed Halloween, bym poszukał dla niego potomków rodu Helgi Hufflepuff, napisałem mu, że ostatnimi z rodu prawdopodobnie są Smith’owie. Później ginie ten chłopak…

– To jeszcze niczemu nie dowodzi – powiedział Remus poważnym tonem. – Zostaw to w spokoju. Spekulacje do niczego nie prowadzą. Tak samo słowa Rona – powiedziawszy to, wyszedł z pokoju trzaskając drzwiami.

W korytarzu trafił na rudowłosego szesnastolatka, który stał w niedalekiej odległości od sypialni Black’a. Spojrzenia dwóch czarodziei spotkały się. Remus podszedł do młodego chłopaka i położył mu dłoń na ramieniu.

– Nie siej chaosu tam, gdzie jest niepotrzebny, Ron.

– Myślisz, że kłamię tylko po to, by dokopać Draco? – spytał Ron, patrząc prosto w oczy Lupina. – Wiem, co widziałem. Nikt mi nie w mówi, że było to spowodowane obrażeniami. Tak samo czuje, tu – w tym momencie klepnął się pięścią w pierś – w środku, że zapomniałem o czymś cholernie ważnym. O czymś, co dotyczy także Hermiony. No, ale kim ja jestem by mi wierzyć, prawda? Zwykły dzieciak, który pokłócił się z przyjacielem – prychnął, i odszedł w swoją stronę, mijając po drodze swoich braci.

– Witamy, profesora – powiedzieli chóralnie.

Fred obrócił się za Ronem.

– A temu co?

– Miejcie oko na brata, dobrze? – powiedział Remus, nie racząc odpowiedzią jednego z bliźniaków. Oboje tylko spojrzeli po sobie i pokiwali głowami na znak, że się zgadzają.

– Wybaczcie chłopcy, ale wypadłoby coś zjeść. Wasza matka nie wypuści mnie stąd dopóki nie opróżnię talerza.

            Oboje rudowłosych młodzieńców patrzyło za schodzącym po schodach Lupinem.

– Wiesz co, George?

– Tak, Fred?

– Mam wrażenie, że nasz kochany braciszek stara się przeciwstawić każdego przeciwko Harry’emu.

–  Tylko, że Ron pominął jeden ważny detal – odparł George, patrząc na brata. Widząc jego pytające spojrzenie dodał – Wszyscy są po stronie Harry’ego.

***

– Gdzie mnie prowadzisz? – spytała dziewczyna, podążająca za jej przewodnikiem w postaci Severusa Snape’a.

– Nigdy nie powiedziałem, że jesteśmy na „ty”, Granger – odburknął nie na temat.

Hermiona westchnęła i postanowiła się już więcej nie odzywać. Wiedziała tylko tyle, że schodzili coraz niżej. Zeszli z drugiego piętra, minęli pierwsze oraz poziom główny. Później przeszli przez cały parter na drugi koniec ogromnego domu. Tam Snape otwarł czarne drzwi, które najwyraźniej otwierały się na dane zaklęcie, gdyż nie posiadały ani klamki, ani dziurki na klucz. Znaleźli się w wąskim tunelu, który prowadził w dół. Ściany oświetlały pochodnie, które wcale nie dodawały uroku temu miejscu. Wszędzie zwisały gęsto utkane pajęczyny. Po ścianach korytarzy spływały krople wody, a przy posadzce dawało się zauważyć pleśń. Hermiona pomyślała, że bylo w jakichś lochach, bo innego słowa na te miejsce nie mogła znaleźć. Zero okien. Powietrze stało w miejscu. Z jednej strony było chłodno, z drugiej duszno. Zewsząd czuć było zapach stęchlizny wymieszany z inną, do tej pory nieznaną dziewczynie wonią.

Gdy wyszli z tunelu dopiero wtedy Hermiona uświadomiła sobie, co to był za zapach. Znajdywali się w dość dużym pomieszczaniu. Na podłodze leżały poprzecinane sznury, tak jakby poprzedniej nocy kogoś tu więzili. Dziewczynę przeszedł zimny dreszcz, gdy zauważyła, że posadzka cała umazana była w krwi. Poczuła skurcz żołądka. W tamtym momencie dziękowała sobie w duchu, że nic nie jadła. Severus spojrzał na czarodziejkę, która momentalnie zbladła.

– Pewnie zastanawiasz się czyja to krew? – spytał jak zawsze obojętnym tonem. – Więc cię uświadomię – powiedział, podchodząc do dziewczyny.

Chciał ją złamać, zobaczyć ile była w stanie znieść. Jeśli wytrzyma, i po tym wszystkim nie załamie się psychicznie to może się okazać pomocna ze swoją inteligencją.

– Harry Potter stał się Śmierciożercą.

Brązowe oczy rozszerzyły się ze zdumienia. Nie widząc, co powiedzieć zaczęła obchodzić pomieszczenie, blisko ścian, tak by nie wdepnąć w śliską maź, która wydzielała niepowtarzalny odór. Dziewczyna zatkała sobie dłonią usta i nos, by w jakikolwiek sposób nie wdychać smrodu rozkładającej się krwi.

– Jak sama pewnie wywnioskowałaś, Śmierciożerca to ładne ujęcie kogoś kto żywi się śmiercią, lub napawa się śmiercią. Myślałaś, żeby się stać jednym z nich, wystarczy pocałować Czarnego Pana w tyłek, o nie. Trzeba zabić, bez skrupułów rzucić klątwę, która w jednej sekundzie odbiera czyjeś życie.

Hermiona słuchała każdego słowa. Kodowała sobie w pamięci wszystko, co mówił jej Snape. Nie wiedziała czemu, ale chciała wiedzieć, chciała rozumieć, poznać zwyczaje tych, których Zakon miał za wrogów. Jak do tej pory nikt nie spełnił jej wyobrażeń. Potężny Lord Voldemort, którego maiła za drania bez serca, okazał się być potężnym czarodziejem z przerostem ambicji.

– Właśnie tu, Harry Potter, zabił trzy osoby.

– Trzy? – spytała zszokowana Gryfonka. – Trzy osoby? – pokręciła z niedowierzania głową. – To szaleństwo, ale skoro to była Avada… to skąd ta krew? – spytała sama nie wiedząc, czy chciała to wiedzieć.

– Poznałaś już Fenrira, prawda? – zaśmiał się Snape. – Jest przydatny, gdy trzeba się kogoś pozbyć. Ma w sobie tyle siły i furii, że bez problemu wyrywa ramiona i nogi z korpusu.

– Przestań – powiedziała, zatykając sobie usta.

– Witaj w prawdziwym świecie, dziewczyno. Tu nie latają motyle i nie kwitną kolorowe kwiatki. A teraz chodź, mamy mało czasu, a tak wiele do zrobienia.

***

TRZY GODZINY WCZEŚNIEJ, POSIADŁOŚĆ VOLDEMORTA

Postać z wężowym obliczem stała przy oknie. Prezentowała się nader majestatycznie w idealnie skrojonych, czarnych szatach. Żółte oczy wpatrywały się w przestrzeń poza oknem, wszystko było spowite przez biały śnieg. Tom Riddle trzymał w dłoniach kryształową szklaneczkę wypełnioną bursztynowym płynem, który był cierpki w smaku lecz rozgrzewał wnętrzności. Z błyskiem w oku i z uśmiechem na ustach zwrócił swe szaro-blade oblicze w stronę wiernego sługi, Severusa Snape’a.

– Zastanawiasz się pewnie, po co wezwałem cię o tak wczesnej porze? – spytał charakterystycznym szorstkim głosem.

Czarnowłosy mężczyzna spojrzał leniwie na złoty zegar, który wisiał na ścianie. Metalowe wskazówki wskazywały w pół do szóstej rano. Za oknem było jeszcze ciemno, lecz słońce powoli wyłaniało się na wschodzie.

– Zapewne chodzi o Granger, Panie?

– Pannę Granger, Severusie – poprawił go Voldemort, który oparł się o parapet. – Naucz się podstaw manier, mój drogi. Może i jest szlamą, ale jest również moim gościem, więc okaż jej szacunek, gdy ze mną rozmawiasz.

– Oczywiście. Proszę o wybaczenie. – Severus pochylił głowę jak zbity pies.

– Do rzeczy. Chcę byś ją dla mnie sprawdził. Chcę się dowiedzieć jak wiele jest znieść jej osoba. Jaką posiada psychikę i umysł. Wiem, że jest ponad przeciętnie inteligentna. Draco mi o niej opowiadał.

– Mam ją przetestować pod jakimś odpowiednim kątem?

– Tak. Postaraj się ją złamać, tak by błagała o litość, a nawet o śmierć. Jeśli tak się stanie to zwyczajnie ją zbił i pobierz krew. Z takich osób nie ma żadnego użytku.

– A jeśli się nie złamie?

– To wtedy ja zadecyduję o jej losie. Możesz odejść. – Oblicze Czarnego Pana znów zwróciło się do okna, by móc podziwiać cud natury, jakim był wschód słońca.