Rozdział 29.

Za oknami Hogwartu padał śnieg. Obszerne błonia zaczął pokrywać biały puch, zwiastujący coraz bliższą zimę. Zimowy nastrój udzielał się wszystkim uczniom magicznej szkoły. Każdy chodził przygnębiony brzydką pogodą.

W wieży Gryffindoru parę osób spędzało czas wolny w pokoju wspólnym. Był weekend, uczniowie napawali się chwilą wytchnienia i możliwością zrelaksowania w blasku kominka, w którym trzaskało palące się drewno.

Hermiona siedziała w sofie, oparta o ramię jednego z bliźniaków Weasley. Jej szczupła sylwetka była szczelnie okryta za dużą na nią czerwoną bluzą. Polarowy materiał pachniał Fredem, co przyjemnie drażniło je nozdrza.

Zadowolony z siebie Fred delikatnie gładził bujne włosy Hermiony. Czasem zdarzały się takie dni, kiedy miał wrażenie, że dla Hermiony był tylko odskocznią od Dracona, który stał się dla niej nieosiągalnym snem. Ona upierała się, że z nim już definitywnie skończyła, ale Fred nie był idiotą, miał rozum i, co najważniejsze, czujne spojrzenie. Widział, jak Hermiona podążała wzrokiem za Malfoyem, gdy ten mijał ich na korytarzu, rzucając  zwykłe „cześć”. Nieodzownie u jego boku kroczył Harry, który pomimo tego, że przeniósł się do Slytherinu, pozostał w dobrych stosunkach z niektórymi przyjaciółmi.

Czekoladowe oczy spojrzały znad obszernej książki, zwracając się ku górze. Hermiona uśmiechnęła się lekko do Freda, jednak nie był to w pełni szczery uśmiech z tymi charakterystycznymi iskierkami radości w oczach.

– Stało się coś? – spytał Fred, spoglądając na nią.

Ta tylko pokręciła głową. Najwidoczniej znudzona lekturą, odłożyła księgę na sofę, i położyła się wygodniej, kładąc głowę na kolana Freda. Ten poczuł dziwne uczucie w sercu. Wiedział, że jak na razie był tylko i wyłącznie kimś w zastępstwie, ale mimo to nie chciał trzymać Hermiony na dystans.Freda.

– O wszystkim i o niczym – odparł nad wyraz poważnym tonem, na co dziewczyna zmarszczyła brwi.

– Nie chcesz, to nie mów – odpowiedziała, udając urażoną.

Na parę znad Proroka Codziennego zerknął Ron z głupkowatym uśmieszkiem.

– Z czego się śmiejesz? – spytał Fred z uniesioną brwią.

Ron pokręcił głową, śmiejąc się pod nosem.

– Tak sobie pomyślałem, że udana z was para.

– Chyba w twoich snach, Ronaldzie – powiedziała Hermiona, patrząc na przyjaciela z politowaniem.

Niczym oparzony, Fred wstał z kanapy, strącając Hermionę ze swych kolan.

– Ej! – fuknęła.

Ron zaśmiał się donośnie, patrząc na tę – w jego mniemaniu – zabawną scenę. Granger patrzyła za naburmuszonym Fredem odchodzącym w stronę schodów.

– Cześć, Fred. – Ginny, która akurat mijała się z bratem, posłała mu wesoły uśmiech, na co odpowiedział tylko skinieniem głowy. – Co on taki wściekły? – spytała, wskazując kciukiem za siebie.

– Najwidoczniej kłopoty w raju  – powiedział Ron, przyglądając się siostrze. – A ty co się tak wystroiłaś? – spytał, zauważając jej niecodzienny strój.

Ginny upięła bujne, rude włosy z tyłu głowy w swobodny koński ogon. Zgrabne nogi okrywały dobrze dobrane jeansy, które pożyczyła od Hermiony. Pod żółtym sweterkiem zapinanym na złote guziczki można było zauważyć zwiewną białą koszulkę.

– No, Ginny, wyglądasz świetnie – pochwaliła przyjaciółkę Hermiona, patrząc na nią z podziwem.

– Wiem – odparła z uśmiechem. – A co się ciebie tyczy, braciszku – zwróciła się w stronę Rona, mijając go po drodze do dziury w portrecie – interesowanie się czyimiś sprawami nie wychodzi ci na dobre.  – Ginny spojrzała na zegarek, znajdujący się na jej ręce. – Cholera. Muszę lecieć, bo jeszcze się spóźnię. Nie czekajcie na mnie – krzyknęła za siebie, wychodząc z pokoju wspólnego.

____

Harry Potter leżał na łóżku, przyglądając się z nudów Mapie Huncwotów. Na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu, gdy spostrzegł, jak wstęga z napisem Ginewra Weasley zniknęła za posągiem Jednookiej Wiedźmy. Harry wiedział, że Blaise zaprosił młodą Weasleyównę na randkę do Trzech Mioteł. Nie ukrywał, że ciekawiło go, jak się sprawy potoczą pomiędzy tą dwójką.

Harry leniwie obrócił się na lewy bok. W pokoju  był tylko z Nottem, który siedział z nosem w książce, tak zaczytany, że nawet mu nie przeszkadzał kosmyk czarnych, kręconych włosów wpadający do oczu.

– Co czytasz? – spytał od niechcenia Harry.

Teodor z trudem podniósł wzrok na Pottera, lekko się przy tym uśmiechając.

– Groźni mieszkańcy głębin – powiedział spokojnym głosem. Widząc zdziwione spojrzenie zielonych oczu, dodał: – Wypożyczyłem z biblioteki. – Wzruszył ramionami.

– Widzę, że jesteś Ślizgońskim odpowiednikiem Hermiony. – Zaśmiał się Harry, podnosząc się z łóżka. – Ona też ciagle siedzi z nosem w książkach.

– Tak, ale ja nie jestem kujonem – skwitował Teodor. – Ja czytam dla czystej przyjemności. Nie rozumiem marnowania wolnego czasu na wkuwaniu podręczników szkolnych – powiedział, po czym z powrotem zagłębił się w lekturze.

Harry, nie mając pojęcia, co ze sobą zrobić, postanowił odszukać Malfoya, wszakże dawno nie byli sami. Kątem oka spojrzał na rozłożoną mapę. Już po chwili jego czujny wzrok dostrzegł nazwisko lubego na drugim piętrze, w towarzystwie Goyle’a.

– Wychodzę – rzucił od niechcenia w stronę Teodora, na co ten tylko  zareagował niezrozumiałym mruczeniem.

_____

Hogsmeade było pełne czarodziei w różnym wieku. Starsze osoby  leniwie wędrowały pomiędzy domostwami a sklepami w poszukiwaniu potrzebnego asortymentu. Wśród tego gwaru i przyjemnego przedświątecznego zgiełku szła szybkim krokiem Ginny Weasley. Jej miedziane włosy podskakiwały wesoło podczas nerwowego marszu. Nagle zatrzymała się parę metrów od wejścia do Trzech Mioteł. Zaraz przy drzwiach dostrzegła Balise’a Zabiniego. Przenikliwe spojrzenie brązowych oczu Blaise’a zatrzymało się na jej postaci. Surowa twarz rozpromieniła się w lekkim uśmiechu. Ginny pokręciła z niedowierzania głową i leniwie podeszła do czekającego na nią Ślizgona.

– Blaise. – Skinęła mu na powitanie.

Zabini odpowiedział tym samym gestem, nie wypowiadając żadnego słowa. Po prostu szarmanckim ruchem ręki otworzył przed nią drzwi, zapraszając do wnętrza gospody.

_____

Harry Potter szedł korytarzami Hogwartu ze spuszczona głową. Za niedługo miały być święta, co znaczyło, że wyjedzie z Draconem, by spędzić jakże uroczy bożonarodzeniowy czas pod dachem jednego z najpotężniejszych czarnoksiężników na świecie. Nagle skronie Pottera przeszył okropny ból, a w czaszce zabrzmiał głos Voldemorta.

Wiem, że mnie słyszysz, Harry. Rozumiem też, że nie jest to przyjemna droga komunikacji, ale musisz zrozumieć, że jedyna bezpieczna. Nie mogę się doczekać was obu, moi drodzy chłopcy. Szczególnie, że mam dla ciebie specjalną niespodziankę, nagrodę wręcz, bym powiedział. Oto kolejne zadanie, ale musicie je wykonać bezzwłocznie do świąt. W innym wypadku spotka was kara. Ostatnio spisaliście się wyśmienicie. Sądzę, że i tym razem będę mógł być z was dumny i zadowolony. Tym razem potrzebuję kwri Godryka Gryffindora. Jego potomek jest uczniem Hogwartu – nazywa się Granger.

Głos ucichł, a Harry siedział na posadzce oparty o ścianę. Z jego czoła i skroni spływały strużki zimnego potu. Głowa pulsowała mu przeraźliwie, nie pozwalając się skupić choć na chwilę. Minęło parę minut, nim dotarł do niego sens słów Voldemorta. Źrenice rozszerzyły się niebezpiecznie, a zielone oczy zmąciła furia. Czym prędzej Harry wstał z podłogi i biegiem rzucił się do ostatniego miejsca, gdzie widział Draco Malfoya na mapie.

Biegł, nie patrząc za siebie. Mijał po drodze drzwi do klas, gdzie często odbywały się jego zajęcia. Był wściekły, w tamtej chwili rządziła nim niepohamowana złość na jedyną osobę w szkole, której ufał bezgranicznie. W końcu go dostrzegł. Platynowe włosy zniknęły tuż za drzwiami łazienki chłopców. Harry zwolnił kroku, nie chciał wzbudzać niczyich podejrzeń. Niezauważalnym ruchem ręki wyjął z kieszeni spodni różdżkę. Zacisnął na niej palce tak mocno, że zbielały mu kłykcie. Wszedł do środka, rozglądając się uważnie po surowym pomieszczeniu. Zobaczył go przy umywalce, jak przemywał twarz. Błękitne oczy rozszerzyły mu się ze zdumienia, gdy dostrzegły w lustrzanym odbiciu ukochaną osobę celującą do niego z różdżki.

– Potter, co ty  robisz? – spytał spokojnie Malfoy, biorąc ręcznik do ręki.

Nie czekając na odpowiedź, otarł wilgotną twarz i ostrożnie odwrócił się przodem do kochanka. Korzystając z tego, jak intensywnie wpatrywały się w niego szmaragdowe oczy, wsunął szczupłą dłoń do kieszeni spodni.

– Dobrze wiesz co, Malfoy – wysyczał niebezpiecznie Harry. – Drętwota! – krzyknął ile sił miał w płucach.

Zaklęcie trafiło w lustro znajdujące się za Malfoyem. Draco uskoczył w samą porę, jednak kawałki roztrzaskanego szkła ugodziły go w kark i plecy, raniąc bladą skórę. Draco nic z tego nie rozumiał. Nie wiedział, czemu Harry go zaatakował. Do głowy przychodziły mu najróżniejsze myśli, począwszy od tej, że zdradził jego i Czarnego Pana.

– Potter, porozmawiajmy! – krzyknął zza drewnianej kabiny, która w tym momencie posłużyła mu jako schronienie.

– Nie mamy o czym. – Do uszu Dracona doszła odpowiedź przesiąknięta goryczą. Usłyszał kroki odbijające się echem po pomieszczeniu. – Myślałem, że ci zależy nie tylko na mnie, ale i na nich wszystkich. Tylko mydliłeś mi oczy? – usłyszał pytanie, na które sam nie znał odpowiedzi.

Młody Malfoy czuł, że znalazł się w sytuacji bez wyjścia. Nie chciał walczyć z Potterem, nie miał zamiaru.

Wychylił się ze swej kryjówki, starając się ocenić sytuację. Dostrzegł go – Harry Potter stał na końcu pomieszczenia, cały kipiał złością. Ruszył w jego stronę.

Draco, nie mając wyboru, machnął różdżką, nawet nie wypowiadając formułki. Kula białego światła śmignęła nad Harrym, rozwalając białe kafle za jego plecami. Draco zapomniał już, jaki Potter potrafił być silny. Poczuł szarpnięcie w okolicach szyi. Potter zacisnął pięści na kołnierzyku Malfoya. Uniósł go niebezpiecznie tak, że jego stopy zwisały parę centymetrów nad ziemią. Gdyby w tamtej chwili oczy Harry'ego miały siłę rażenia Avady on, Draco Malfoy, padłby już martwy.

– Ty draniu! – Potter krzyknął mu w twarz, pchając go na zimną ścianę.

 Draco syknął z bólu, czując, jak pojedynczy odłamek lustra, który musiał się mu zawieruszyć na koszuli, wbił mu się w skórę pleców.

– Uspokój się, Potter! – krzyknął już wytrącony z równowagi Malfoy.

– Wiedziałeś o tym od samego początku?! – Harry, wykrzykując pytanie, w przypływie gniewu z całej siły uderzył Dracona w twarz.

Draco parzył zdziwiony i rozgoryczony nagłym atakiem Harry'ego. Odwrócił głowę w bok, wypluwając krew, która w momencie wypełniła mu usta.

– Niby o czym?!

– Voldemort chce krwi Hermiony! – wykrzyczał Potter na całe grało, pchając Malfoya na przeciwległą ścianę; nie obchodziło go to, czy ktoś mógłby ich usłyszeć.

Stalowoniebieskie oczy rozszerzyły się ze zdumienia. Harry zaczął się uspokajać, widząc wyraz twarzy Malfoya. Draco postąpił parę kroków, unosząc rękę do bolącej po uderzeniu w  kafelki potylicy.

– Chcesz mi powiedzieć, że zaatakowałeś mnie, nie mając pewności? – wysyczał Draco wytrącony z równowagi.

Gotowało się w nim ze złości, która w Harrym spadła już do zera.

– Ja pomyślałem tylko… – Nie dane było Harry’emu skończyć.

Siła uderzenia odrzuciła jego twarz w bok, a w ustach poczuł metaliczny posmak. Malfoy trzymał się za pulsującą pięść.

– Ty idioto! Zabiłbyś mnie, nie mając powodu!

Harry splunął szpetnie krwią na posadzkę. Nie miał za złe Draconowi, że ten go uderzył. Bezpodstawnie zrobił mu krzywdę.

Spojrzenia Harry’ego i Dracona skrzyżowały się.

– Nigdy, ale to przenigdy nie naraziłbym świadomie osób, na których mi zależy – powiedział cicho Draco. – Tyczy się to ciebie, Hermiony, Freda, George’a, Ginny, Notta, Blaise’a, Goyle’a i wielu innych – powiedziawszy to, osunął się na posadzkę.

Siedział tak z zadartą głową ku górze, wlepiając wzrok w swego lubego.

– Nigdy bym cię nie okłamał. A za to – skinął głową na rozwaloną wargę Pottera – nie mam zamiaru cię przepraszać.

_____

– A co, jeśli jestem zły i podły – spytał Blaise, wlepiając oczy w twarz Ginny.

Ta zaśmiała się, podnosząc do ust szklankę soku dyniowego.

– A może sama nie jestem ucieleśnieniem dobra – odparła zadziornie, lustrując wzrokiem Zabiniego.

Blaise zaśmiał się dźwięcznie.

– Jesteś niemożliwa – powiedział, kręcąc głową.

Ginny westchnęła, spuszczając wzrok. Czuła, że czuła sympatię do tego chłopaka, jednak nie było to coś, co mogłaby się rozwinąć w coś więcej.

– Blaise, lubię cię – zaczęła niepewnie.

– Ale to nie to? – spytał, dokańczając za nią.

Ginny tylko pokiwała głową, rumieniąc się lekko.

– Naprawdę cię lubię, ale nie jestem typem osoby, która po pierwszym spotkaniu postanawia się z kimś wiązać. Nie zrozum mnie źle. Wolałabym, by nasze relacje na razie pozostały bez zmian. Co ma być, to będzie.

– Mnie to pasuje – powiedział, dopijając napój. Widząc, że szklanka Ginny również została opróżniona, wstał od stołu. – Ale nie odmówisz mi chyba piwa kremowego? – spytał z błyskiem w oku, na co Ginny kiwnęła głową.

_____

Harry i Draco zaszyli się w Pokoju Życzeń. Próbowali dojść do jakiegoś logicznego porozumienia. Wiedzieli, że nie mogą sprzeciwić się Voldemortowi, że musieli wykonać zadanie. Pytanie brzmiało: jak to zrobić, nie narażając Hermiony?

– Musimy jej powiedzieć – powiedział cicho Harry, nie patrząc nawet na Dracona, który siedział w fotelu naprzeciwko niego.

Oboje byli wykończeni psychicznie i fizycznie.

– Tak, geniuszu. Już to widzę – prychnął Malfoy, wstając gwałtownie z fotela.

Zaczął krążyć po pomieszczeniu, próbując jakoś wyładować frustrację. Krążył wokół dwóch czarnych, wygodnych foteli, które stały na puchatym brązowym dywanie. Oprócz tych mebli w pomieszczeniu ziała pustka. Obaj młodzieńcy byli zbyt wykończeni, by wyobrażać sobie nie wiadomo jakie wygody, gdy tu wchodzili. Nie mieli do tego głowy. Teraz liczyło się tylko bezpieczeństwo Hermiony.

– Draco, to nie jest taki głupi plan – zaczął znowu Harry, patrząc na zdarte knykcie. – Hermiona nam ufa. Jeśli z nią porozmawiamy, powiemy jej prawdę, o tym, co jej grozi…

– A gdzie zamierzasz wpleść fakt, że gramy w drużynie Voldemorta?

– Zaufaj mi.

_____

Hermiona siedziała na schodach prowadzących do opuszczonej wieży Hogwartu, gdzie nikt się nie zapuszczał z obawy o zawalenie się stropu. Ukradkiem ocierała twarz z co rusz spływających słonych łez. Jasne jeansy miała splamione krwią. Parę godzin wcześniej, akurat, gdy wychodziła z sowiarnii, znów objawił jej się Voldemort,. Śliskie, kamienne schody plus dekoncentracja kolejną brutalną wizją poskutkowały rozwalonym kolanem, z którego wciąż sączyła się krew. Hermiona mogła się z łatwością uleczyć, jednak ból, jaki w czuła, skutecznie odciągał jej myśli od przykrych obrazów, wysyłanych przez Czarnego Pana.

Były momenty, kiedy była już bezsilna. Nie mówiła Fredowi o kolejnych koszmarach i przywidzeniach, nie chciała robić z siebie wariatki. Już i tak ostatnimi czasy dziwnie się zachowywał. W pewnych momentach nawet ją odtrącał, a ona teraz właśnie tak bardzo potrzebowała bliskości drugiego człowieka. Nagle do jej uszu doszedł odgłos przyśpieszonych kroków. 

Rękawem bluzy Freda, którą wciąż miała na sobie, wytarła ostatnie łzy i jak gdyby nic oparła się o ścianę. Pospiesznie wyczarowała wokół siebie małe, rozkoszne ptaszki. Za rogu wyłoniła się tak dobrze jej znana czarna czupryna.

– Skąd wiedziałeś, gdzie jestem? – spytała Hermiona z udawanym uśmiechem.

Harry tylko wyciągnął z kieszeni spodni Mapę Huncwotów, uśmiechając się przy tym. Granger przyglądała się przyjacielowi uważnie. Dawno nie mieli okazji być sami i szczerze porozmawiać. Musiała przyznać, że się zmienił. Wydawał się bez nich bardziej pewny siebie. Zielony krawat u szyi uwydatniał kolor jego przenikliwych oczu, a wąż w herbie Slytherinu na piersi podkreślał jego trudny do rozgryzienia charakter.

– Szukałeś mnie w jakimś konkretnym celu? – spytała.

Harry przysiadł się obok, odganiając dłonią namolne ptaki. Zauważył, że przyjaciółka wyglądała jak śmierć. Blada z przekrwionymi oczami, pod którymi rysowały się fioletowe sińce. Dobrze wiedział, jakie koszmary musiała przechodzić. To ona posiadała ostatnią próbkę krwi, której tak potrzebował Voldemort. Tom Riddle musiał być w tym wypadku bezwzględny i bezlitosny.

– W sumie to… tak – opowiedział w końcu Harry.

Po chwili zza murku wyłonił się Draco.

Hermiona spojrzała na nich podejrzliwym wzrokiem. Dopiero teraz zauważyła, że Harry miał rozciętą wargę, a Draco również był pokiereszowany.

– Oboje musimy z tobą porozmawiać, Hermiono – powiedział poważnym i stanowczym głosem Draco.

Harry spojrzał na niego i kiwnął głową. Malfoy podszedł do niej i ukucnął, opierając dłonie o jej kolana. Jego oczy od razu zarejestrowały rozdarte spodnie oraz czerwoną krew.

– Wyglądacie, jakby ktoś umarł – starała się zażartować, niestety bezskutecznie, bo obaj  nadal mieli grobowe miny.

– Jak bardzo nam ufasz? – odezwał się Draco, patrząc Hermionie prosto w oczy.

– Bezgranicznie – odparła bez zastanowienia.

Zdezorientowana patrzyła teraz to na Malfoya, to na Pottera.

– Hermiono – westchnął Harry – pamiętasz, co mi powiedziałaś na trybunach? Wtedy, gdy postanowiłem zmienić przydział? – Granger tylko kiwnęła głową. – Powiedziałaś, że co by się nie działo, ty będziesz po mojej stronie. A co, gdyby się okazało, że moja strona to nie ta jasna i nie do końca dobra?

– Co masz na myśli? – Czarne źrenice rozszerzyły się jej ze zdumienia. Hermiona czuła się skołowana, jak na razie nic nie rozumiała z tej pokręconej rozmowy.

– Draco... – wyszeptał Harry, na co Malfoy wstał.

Z niepewnością w oczach wyciągnął przed siebie lewe przedramię, podwijając rękaw. Hermiona parzyła zdumiona na bladą skórę, którą zdobiła czaszka z wijącym się wężem. Nie zareagowała.

– Wiem, że go widujesz – mówił dalej Harry. – Wiem, że objawia ci się w snach i nie daje spać. Szepta do ciebie, prawda?

Dziewczyna przeniosła wzrok z tatuażu na zielone oczy. Draco w tym czasie zasłonił Mroczny Znak z obawy, że ktoś nieupoważniony mógłby poznać jego sekret.

– Od kiedy? – spytała szeptem, nie patrząc na nich.

– Od czwartego roku, odkąd się odrodził. – Harry skrył twarz w dłoniach, łapiąc głęboki oddech. – To nie tak, że jestem złą osobą, Hermiono.

– Więc jak?! – spytała, wstając, patrząc na nich z bólem w brązowych oczach.

Czuła się zdradzona.

– Uspokój się – powiedział Draco, wyciągając do niej dłoń.

– Nie dotykaj mnie! – krzyknęła ciężko, oddychając. – Każdy dziennie rano dostaje Proroka, gdzie pełno wiadomości o zaginięciach, śmierciach niewinnych ludzi, którzy giną tylko dlatego, że jeden szalony czarodziej z przerostem ego ma plan przejęcia władzy! – krzyczała, łypiąc na obu wściekłym spojrzeniem. – Oni giną, bo wierzą w ciebie, Harry – wymawiając imię przyjaciela, załkała. – Wierzą w ciebie. W to, że tylko ty możesz go zgładzić i nas wyzwolisz…

– Harry żył w kłamstwie. Nadal jest okłamywany. Ty również i każdy z was. Jak myślisz, jak zginęli jego rodzice? – spytał ostro Draco, patrząc wściekle na przyjaciółkę, jego prawa ręka wskazywała na Harry'ego, który również wstał.

– Nie wierzę! Nie uwierzę w to, że obaj możecie…

– To uwierz – warknął Draco. – Nie ma dobrej i złej strony. Jest tylko prawda i kłamstwo. Gdybyśmy oboje byli tym złymi, już leżałabyś martwa. Obaj doskonale wiemy, czego on od ciebie chce. Myślisz, że kto ma odwalić tą robotę?

– Draco mówi prawdę – powiedział spokojnie Harry oparty o mur.

Dusił w sobie strach o przyjaciółkę, nie wiedział, co zrobi z informacjami, które poznała.

– Harry – wyszeptała – czy ty…? – Wskazała brodą na lewą rękę Malfoya.

– Tak, w te święta.

– Co ja mam z tym wspólnego? – spytała drżącym głosem. Wystraszona objęła się szczupłymi rękoma.

– Jesteś ostatnim składnikiem czegoś wielkiego. Sami jeszcze nie wiemy czego – powiedział Potter, wkładając dłonie do kieszeni spodni. – Jedyne, co jest pewne, to to, że jesteś spokrewniona z Gryffindorem. Voldemortowi potrzebne są próbki krwi założycieli Hogwartu. Pozostałe trzy już ma. Zostałaś tylko ty.

Dziewczyna stała, nie mając pojęcia, co powiedzieć. Jeszcze parę minut temu nie miała świadomości mrocznej tajemnicy przyjaciół. Nie miała pojęcia, kim były osoby, którym ufała. I jeszcze informacja o jej pochodzeniu. To nie mieściło się jej w głowie. W jednej chwili jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia.

– Ron?! – krzyknęła.

Rude włosy, jak szybko się pojawiły, tak zniknęły za murkiem, o który opierał się Potter.

– Łap go! – krzyknął Draco. – Nie może nikomu powiedzieć!

Harry rzucił się w pościg za uciekinierem. Biegł, ile sił w nogach, nie bacząc na konsekwencje. Musiał go złapać. Nagle przy uchu Harry'ego śmignęło zaklęcie. Zatrzymał się, patrząc za siebie. 

Zobaczył Hermionę dzierżącą różdżkę. Z jej oczu spływały łzy.

Harry spojrzał w stronę Rona. Leżał nieprzytomny na posadzce. Z ociąganiem podszedł do niego. W przygotowaniu zaciskał szczupłe pace na różdżce. Obrócił go na plecy. Niebieskie oczy z wyrazem pustki wpatrywały się w sufit. Został spetryfikowany. Hermiona nie oszczędzała mocy.

Harry spojrzał na pozostałą dwójkę, która już zmierzała w jego stronę.

– Ten szczur musiał mnie śledzić – wycedził przez zęby Malfoy, trącając stopą nogę nieprzytomnego Weasleya.

– Czemu to zrobiłaś? – spytał niepewnie Harry.

Hermiona spojrzała Harry’emu w oczy. Determinacja. To było to, co ujrzał. Harry wstał, podchodząc do Dracona z westchnięciem. Wiedzieli, że teraz będzie im łatwiej. Nikt nie musiał ginąć – na razie.

Hermiona wyciągnęła przed siebie różdżkę, celując w Ronalda.

– Oblivate.

_____

– Więc to wszystko jest kłamstwem – powiedziała Hermiona, z niedowierzaniem kręcąc głową.

Oparła się wygodniej w czarnym fotelu. Pokój Życzeń, w którym się znajdowali ,nie urzekł ich wygodami i przepychem. Panowała w nim surowość. Podłoga była przykryta szarym, na pierwszy rzut oka starym dywanem. Po środku stał mały okrągły, drewniany stolik.

Harry wstał z miejsca i zaczął nerwowo chodzić po pomieszczeniu. Draco śledził uważnie każdy, nawet najdrobniejszy jego ruch. Hermiona milczała, starając sobie wszystko poukładać w głowie. Była nadal zszokowana. Informacje, które usłyszała, wstrząsnęły nią na tyle mocno, że nie zadawała żadnych pytań.

– Niestety te kłamstwa obiły się najbardziej na mnie. Bawiono się moim kosztem – warknął Harry.

– Więc Voldemort – powiedziała, lekko wzdrygając się – nie jest taki straszny? – zerknęła na Malfoya, który w jej mniemaniu nadal, pomimo tego, że był śmierciożercą, wydawał się jej bez żadnej skazy.

Oczywiście chłopcy przemilczeli fakt, że to oni stali za śmiercią Smitha i jego dziewczyny. Nie chcieli spłoszyć już i tak wystraszonej Hermiony. Podświadomie czuli, że wiadomość o morderstwie mogłaby ją jeszcze bardziej wytrącić z równowagi, a co za tym szło, nastawić ją przeciwko nim.

– Jest straszny – zadrwił Draco. – Jest okropny i przerażający. Nieobliczalny i niebezpieczny. To Voldemort, czarnoksiężnik, który zabija bez mrugnięcia okiem.

Hermiona patrzyła rozszerzonymi oczami na Malfoya, Harry w tym czasie prychnął pod nosem, słysząc potok słów Dracona.

– Da się z nim żyć – dopowiedział Malfoy, widząc pytające spojrzenie Hermiony, dodał:

– Od śmierci moich rodziców mieszkam z nim i z ciotką.

– Bellatrix? – zapytała Hermiona piskliwym głosem przepełnionym najróżniejszymi emocjami.

Draco pokiwał głową.

– Bella jest z Voldemortem – dopowiedział Harry. – Na dodatek nosi w  sobie jego dziecko, które powinno przyjść na świat w te święta. – Potter opadł spowrotem na fotel.

Brązowe oczy Hermiony zwęziły się.

– Co? – spytał ją Draco.

Ta tylko spuściła lekko głowę, patrząc na swoje ręce.

– Tak wiele sprzeczności – westchnęła. – Co będzie z Ronem? – zapytała zmartwiona po chwili ciszy.

– Zabiję go – odparł bez namysłu Malfoy. – Jeśli znowu stanie mi na drodze, nie będę się powstrzymywać. – Błękitne oczy świdrowały przenikliwym spojrzeniem wystraszoną dziewczynę.

Hermiona nie mogła uwierzyć w to, co właśnie usłyszała. Teraz tak naprawdę do niej dodało, kim był chłopak, który siedział na wprost niej, kim był i kim się stał. Książę z bajki okazał się zwykłym pozbawionym skrupułów mordercą.

– Nie wielu – powiedział Draco, widząc myśli Hermiony.

Nie ufał jej tak bardzo jak Harry – czuł, że może kiedyś ich zdradzić.

Pytające spojrzenie spotkało się z drwiącym uśmieszkiem.

– Wiem, o czym myślałaś. Zastanawiałaś się, jak wielu już zabiłem.

– Jak śmiesz! – Wstała, podnosząc głos. – Jak śmiesz używać na mnie leglimencji?

Była pewna, że prócz swych obaw, jakie teraz żywiła do Dracona, ten również musiał widzieć, w jaki sposób o nim myślała. Miała stuprocentową pewność, że wiedział. Jego cyniczny uśmieszek mówił więcej niż tysiąc słów.

– Zawsze byłaś dobrą osobą, nie mogę pozwolić na to, że nas zdradzisz. Nie wiem, co ci może strzelić do głowy.

– Skończ – upomniał Dracona Harry, który patrzył na niego zdenerwowany. – Hermiona do zdrady by się nie posunęła. W przeciwieństwie do nas – dodał grobowym głosem. – Gra teraz w tej samej drużynie. – Potter spojrzał niepewnie na przyjaciółkę.

– Nie macie się czego obawiać – odparła. – Wiem, na co się piszę. Lepsze to niż bezsensowna śmierć.

– I tak będę miał na ciebie oko – powiedział Draco, wstając.

Niebezpiecznie się do niej zbliżył, chwytając za jej kształtny podbródek. Uniósł go lekko do góry, nakazując jej spojrzeć mu głęboko w oczy.

– Jeśli zrobisz coś, co zaszkodzi Harry’emu, to wiedz, że się nie powstrzymam. Nie będzie się wtedy liczyć nasza przyjaźń, bo on – spojrzał ukradkiem na Pottera, który z czujnie przyglądał się tej scenie – jest dla mnie najważniejszy – dokończył, puszczając ją.

Skinął głową na Pottera, po czym oboje opuścili Pokój Życzeń, zostawiając zdruzgotana Hermionę samą. Gdy potężne drzwi zamknęły się za dwójką popleczników Voldemorta,  jej ciałem wstrząsnął szloch. Nie mając siły walczyć, załkała głośno, upadając na kolana. Bała się. Nie mogła uwierzyć, że Draco właśnie jej groził. Wiedziała, że mogło być trudno i zdawała sobie z tego sprawę, że już nie było dla niej odwrotu. Jeśli chciała przeżyć, musiała stanąć po tej mrocznej stronie.

_____

– Nie powinieneś jej tak straszyć – powiedział ostro Harry, rzucając białą koszulę na schludnie pościelone łóżko w pokoju prefekta Slytherinu.

Draco tylko spojrzał w swoje odbicie w dużym lustrze, przeczesując palcami platynowe włosy. Jego oczy były przepełnione cynizmem.

– Wydaje mi się, że za bardzo jej ufasz. A co się tyczy wiewióra. – Draco zwrócił twarz w stronę półnagiego chłopaka. – Powinna się dziewczyna cieszyć, że to ona pierwsza wyciągnęła różdżkę.

– Jesteś niemożliwy – odrzekł Potter, nie racząc Malfoya spojrzeniem.

Draco stał chwilę obserwując Harry'ego. Czuł, że się od siebie oddalali, co bardzo mu się nie podobało. Nie mógł pozwolić, by coś się między nimi popsuło. To nie miało prawa nastąpić. On, Malfoy, zawsze miał, co chciał.

Po chwili podszedł do roznegliżowanego Pottera, który starał się założyć na siebie szary t-shirt. Blade dłonie owinęły się wokół pasa Harry’ego, skutecznie się zakleszczając.

– Nie mam humoru – warknął Harry, czując, jak ciepłe wargi muskały jego wrażliwe uczy.

Pomimo że był zły nie umiał zapanować nad falą ciepła ogarniającą jego ciało. Z ust wydarło się westchnienie, gdy poczuł, jak lodowata dłoń sięgnęła jego krocza. Gwałtownie się obrócił w stronę Dracona, patrząc mu prosto w oczy. Stali tak chwilę objęci. Harrym władała złość i pożądanie. Musiał dać upust tej wybuchowej mieszance. Brutalnie chwycił Malfoya za miękkie włosy. Szarpnął z całej siły, odsłaniając szczupłą, białą szyję. Bez zbędnych ceregieli zaczął całować naciągniętą, elastyczną skórę, nie szczędząc podgryzania.

Draco przymknął oczy, dając się ponieść. Harry mógłby go nawet w tej chwili zabić, a ten nawet by nie protestował. Było mu dobrze. Moce pchnięcie zmusiło go do paru kroków w tył. Potylica zderzyła się z chłodną ścianą. Znów powrócił ból, lecz szybko o nim zapomniał.

– Harry – wyszeptał Draco ostatkiem tchu.

– Milcz.

Pocałunek zamknął usta arystokracie.

_____

Minęło parę dni. Express Hogwart, mający odwieźć uczniów do Londynu, odjeżdżał za parę godzin. Stosunki między Harrym a Draco uległy diametralnej poprawie, co spotykało się z kąśliwymi komentarzami wśród domowników Slytherinu.

– Czy to możliwe? – Nott zwęził czarne oczy, patrząc na wejście do pokoju wspólnego. – Nie mogę się mylić. – Spojrzał na Blaise’a, siedzącego obok, który grał w karty z Goyle’em.

– Czyż to nie Draco Malfoy i Harry Potter? – spytał żartobliwie Zabini, widząc parę wchodzącą do salonu.

Nott śmiał się pod nosem, patrząc z głupim uśmieszkiem na nowoprzybyłych.

– W końcu opuściliście jaskinie rozkoszy i zdecydowaliście się pożegnać swych przyjaciół? – spytał Nott.

Harry posłał mu mordercze spojrzenie, na co ten zaśmiał się jeszcze głośniej.

– Słyszałem, że zostajecie w Hogwarcie? – spytał zaciekawiony Blaise, patrząc na Dracona.

Ten tylko minął go, rzucając wymowne spojrzenie, siadając na kanapie. Harry obszedł pokój naokoło, nie umiejąc znaleźć sobie miejsca. Był zmęczony. Źle spał, bo ktoś mu to skutecznie uniemożliwił, bardzo skutecznie.

– Draco zostaje ze mną – podpowiedział Harry, lekko się do niego uśmiechając.

– To będziecie mieć niemal cały Slytherin do siebie.

– Na to wygląda, Blaise – odparł Draco, podpierając podbródek o zaciśniętą pięść.

Tymczasem w Gryffindorze uczniowie pakowali kufry, przyszykowując się do wyjazdu w rodzinne strony. Zbliżały się święta, czas który należało spędzić z rodziną.

Hermiona Granger siedziała przy kominku z podkulonymi nogami. Odkąd się dowiedziała, po czyjej stronie byli Draco i Harry, spała nieco lepiej, gdyż Voldemort jej już nie nawiedzał. W brązowych oczach na nowo zaczynało tętnić życie, jednak na dnie serca czaił się strach, który był dla niej motywujący. Musiała go przezwyciężyć. Nie mogła się mu poddać.

– Hej, Hermiono. – Usłyszała znajomy głos za sobą.

Uśmiechając się, obróciła głowę, spoglądając na Rona. Rudzielec dziwnie się zachowywał, odkąd Granger wymazała mu pamięć z tamtego dnia. Chodził po szkole otumaniony, zadając wiele pytań na temat pewnego wieczora. Każdy śmiał się z niego mówiąc mu, że być może przeholował z ognistą.

– Słucham? – spytała przyjaźnie.

– Słyszałem, że w tym roku zostajesz. – Ta pokiwała głową, robiąc dobrą minę do złej gry. – Uważaj na siebie, dobrze? – W niebieskich oczach Rona pojawił się cień strachu i niepewności. – Czuję, że zapomniałem o ważnej rzeczy. Ważnej dla nas wszystkich – westchnął. – Po prostu… uważaj na siebie.

– Wiem, Ron – odparła, wstając z podłogi. – Widziałeś gdzieś brata?

– Fred jest u siebie.

– Dzięki – powiedziała, przystając przy przyjacielu.

Pogładziła go lekko po ramieniu, po czym udała się do dormitorium chłopców. Niepewnie stanęła przed drzwiami prowadzącymi do pokoju bliźniaków. Zapukała nieśmiało. Z wnętrza doszło niej stłumione „proszę”. Nacisnęła na klamkę, drzwi ustąpiły, pozwalając jej wejść do środka. 

Fred siedział sam na łóżku, trzymając w dłoniach gazetę. Spojrzał zaciekawiony na Hermionę, która przyjaźnie się do niego uśmiechała. Ulżyło mu, że ją widział. Coś się między nimi popsuło, a miał nadzieję, że zdobędzie jej, do tej pory nieosiągalne, serce.

– Co cię tu sprowadza? – spytał, poklepując materac, by usiadła obok niego.

Byli sami. To im odpowiadało.

– Chciałam się pożegnać. Wieczorem wyjeżdżacie do domu, a ja zostaję – powiedziała, niepewnie podchodząc do Freda.

Ten tylko uniósł lekko kąciki ust.

– Chciałam cię też przeprosić za moje zachowanie. Wiem, że nie powinnam być taka w stosunku do ciebie. Było mi na rękę to, że ktoś się mną interesował.

– Rozumiem. Nie mam żalu, Hermiono – powiedziawszy to, wstał, podchodząc do  niej.

– Chciałam, byś wiedział, że po powrocie do szkoły możemy się spotkać na innej stopie niż koleżeńskiej. – Spojrzała na niego z niewinnym uśmiechem.

Fred stał oniemiały; czyżby dziewczyna jego marzeń właśnie dała mu szansę?

– Żartujesz? – spytał zszokowany.

Ta tylko pokręciła głową. Niepewnie chwyciła dłońmi jego twarz, składając na ustach nieśmiały, ale pełen ciepłego uczucia pocałunek.

– Widzimy się po świętach – wyszeptała i wyszła.

_____

Szkoła opustoszała. Została w niej garstka uczniów, w tym Harry oraz Draco w towarzystwie Hermiony. Pod osłoną nocy trójka uczniów opatulona w ciemne szaty szła korytarzami, lewitując za sobą wypełnione kufry.

– Draco, gdzie nas ciągniesz? – pytała Hermiona, nie mając pojęcia, na co się szykować.

– Musimy się wydostać ze szkoły – odparł, tak jakby to było czymś oczywistym.

Harry spojrzał na Hermionę z obawą. Nie wiedział, jak dziewczyna zareaguje na Voldemorta i resztę śmierciożerców, którzy często odwiedzali posiadłość Czarnego Pana.

Wyszli na błonia, kierując się w stronę Zakazanego Lasu.  Na jego brzegu ktoś na nich czekał. Złota maska zasłaniała oblicze tajemniczego mężczyzny.

– Spóźniliście się – dotarł do nich znajomy głos.

– Skończ się popisywać, Severusie – warknął Draco.

– A ty, szczeniaku, okażże mi w końcu szacunek – odgryzł się Snape, ściągając maskę.

Spojrzał czarnymi oczami po pozostałych. Jak zawsze irytujący Potter, patrzący na niego spod byka, ciskający w niego niewidzialnymi błyskawicami, oraz panna Granger, z czystą determinacją i strachem w oczach.

– Granger, musisz wiedzieć, że nie możesz okazać ni krzty strachu czy niepewności. On to od razu wyczuje. Bellatrix może próbować cię sprowokować, byś  pokazała słabości. Nie reaguj na to. Jak zapewne wiesz, jest to dość szalona i ekscentryczna kobieta.

– Dobrze, profesorze – odpowiedziała, kiwając głową.

Snape westchnął, wyciągając przed siebie rękę, w której trzymał czaszkę.

– Ładny świstoklik. – Zaśmiał się cynicznie Harry, dotykając kości.

Draco poszedł za przykładem kochanka. Tylko Hermiona dotknęła zimnej czaszki z lekkim obrzydzeniem. Gdy to uczyniła, cała czwórka poczuła nagłe szarpnięcie w okolicy pępka, by po chwili znaleźć się w najbardziej paskudnym miasteczku, jakie mogli widzieć na oczy.

Harry, Draco i Snape nie zareagowali na otaczający ich krajobraz. Niejednokrotnie tu bywali. Jednak Hermiona była tu po raz pierwszy. Ze zdumieniem rozglądała się po okolicznych domach. Nagle jej wzrok przykuł ogromny dom na wzgórzu, górujący nad obskurną okolicą.

– To tu? – spytała zszokowana.

– Tylko okropnie wygląda – powiedział Draco, zerkając z ukosa na wystraszoną dziewczynę.

– Chodźcie – powiedział Snape, ruszając przodem.

Trójka młodych czarodziejów ruszyła za nauczycielem wprost do paszczy Voldemorta.