Rozdział 24.

Dwoje przyjaciół stało przed wejściem do szatni przy boisku do quidditcha. Hermiona zanosiła się gromkim, melodyjnym śmiechem, kiedy Harry opowiadał, co działo się ostatniego wieczora w pokoju wspólnym Ślizgonów. Granger schyliła się, łapiąc ze śmiechu za brzuch, gdy usłyszała, co wyczyniał Zabini z Nottem, który usnął na jednej z sof. Przez głowę Hermiony przeleciały wyimaginowane przez wyobraźnię obrazy. Twarz dziewczyny była okalana rumieńcem, a w oczach tańczyły wesołe iskierki. Dawno się już tak szczerze nie śmiała, dawno też nie rozmawiała z Harrym, a tego chyba najbardziej jej brakowało. Tęskniła za bliskością przyjaciela, który zawsze we wcześniejszych latach miał dla niej czas.

Harry przetarł czoło, śmiejąc się pod nosem. W jego zielonych oczach nie było teraz mroku, który parę minut wcześniej Granger zauważała podczas rozmowy na trybunach.

– Och… – Westchnęła, ocierając łezkę z oka. – Dawno tak się nie uśmiałam – powiedziała wesoło.

– Cała przyjemność po mojej stronie. – Harry pokłonił się teatralnie.

– Chyba pomyliłeś obiekt westchnień, Potter. – Hermiona wraz z Harrym spojrzeli w kierunku szatni.

Zza drzwi wyszedł Draco z potarganymi przez wiatr włosami. Uśmiechał się przyjaźnie do czekającej na niego dwójki. Ubrany był w czarną kurtkę z białymi paskami wzdłuż rękawów, niezapięty do końca zamek ukazywał zielono-szary sweter slytherinowej drużyny quidditcha.

– I ciebie dobrze widzieć, Draco – powiedziała Hermiona. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? Byłam się przejść, kiedy zauważyłam, że wasza drużyna miała trening. Domyśliłam się, że Harry będzie na widowni.

– A jakby inaczej? – Malfoy podszedł do przyjaciół. – Potter potrafi być jak cień. Uwierzyłabyś w to? – Jego przenikliwe spojrzenie zatrzymało się na twarzy wybrańca.

Harry z zazdrością spojrzał na Malfoya, gdy ten podszedł do Hermiony i pocałował ją w policzek. Ta mimowolnie się zarumieniła.

– Witaj, Hermiono. Jak się czujesz? – spytał przepraszającym głosem.

– Nie przejmuj się. Dobrze, naprawdę. – Hermiona pomachała uspokajająco rękoma.

Draco na te słowa uniósł brwi, przyglądając się jej uważnie.

– Będziemy tak tu stać na tym zimnie? – wtrącił się Potter, zirytowany coraz bardziej nasilającym się wiatrem.

Harry miał rację. Robiło się coraz zimniej. W końcu Hermiona i Draco ruszyli przodem, zostawiając Harry’ego  w tyle.  Dłonie miał wciśnięte głęboko w kieszenie zielonej kurtki, którą pożyczył od Dracona. Zerwał się porywisty wiatr. Draco, idący przed nim, obrócił się, spoglądając na chłopaka.

– Harry, wszystko w porządku? – spytał.

Zielone oczy spojrzały na niego.

– Tak, wszystko jest ok – powiedział i przyspieszył kroku.

Gdy tylko zrównał się z pozostałą dwójką, blada dłoń niezauważalnie wślizgnęła się do kieszeni zielonej kurtki, zakleszczając palce wokół ręki Pottera. Harry, czując chłodny dotyk Malfoya, uspokoił się i opanował narastające w nim uczucie zazdrości. Badawczym wzrokiem spojrzał na Hermionę, która szczelniej obwiązała szalik wokół smuklej szyi.

– Chłopcy, pospieszmy się, bo zaraz zamarznę – powiedziała, skarżącym się głosem ponaglając guzdrzących się przyjaciół.

_____

W zamku na korytarzach wiało pustkami. Od nieszczęsnego znaleziska w łazience Jęczącej Marty coraz mniej uczniów chodziło wieczorami po szkole. Jednak do tych uczniów nie należeli bliźniacy Weasley, skłonni, by wykorzystać każdą nadarzającą się okazję do testowania Magicznych Dowcipów. Fred i George szli właśnie na kolację, śmiejąc się do rozpuku zadowoleni ze swojego ostatniego dzieła.

– Braciszku, jesteś podły. Podlejszy od Snape’a i Voldemorta razem wziętych. – George szturchnął brata w łokieć.

Fred tylko zniósł się śmiechem, spoglądając kątem oka na bliźniaka. Oboje byli ubrani, jak zwykle, niemalże identycznie. Sztruksowe czarne spodnie, trampki pasujące pod kolor oraz obszerne bluzy – z tym szczegółem, że George miał pomarańczową, a Fred czerwoną.

Bracia znowu zanieśli się salwą śmiechu na samo wspomnienie genialnego pomysłu. Najsłynniejsi kawalarze Hogwartu wynaleźli gumę do żucia, która po pewnym czasie sklejała usta na bliżej nieokreślony czas. W przypadku Georga, co przegrał zakład z bratem, czas, w jakim nie potrafił otworzyć ust, wynosił trzy godziny. Jak to bliźniacy mieli w zwyczaju, postanowili przetestować wynalazek na kimś innym. Z zamiarem opuszczenia wieży Gryffindoru w poszukiwaniu potencjalnych ofiar, przeszli przez pokój wspólny – w nim siedziało paru pierwszaków odrabiających zalegle zadania domowe oraz Seamus, Dean, Neville oraz Ron.

Ron od balu chodził jeszcze bardziej podminowany niż zazwyczaj. Był święcie przekonany, że to właśnie Harry wraz z Draconem dopuścili się zabójstwa dwójki uczniów. Oczywiście nie miał na to dowodów. Swoje hipotezy opierał tylko i wyłącznie na podejrzeniach oraz iście wydumanych spekulacjach.

Niewiele się w tamtym momencie namyślając, Fred dosiadł się do młodszego brata i jego kompanów, udając zainteresowanie przebiegającą rozmową. Niby od niechcenia wyjął z kieszeni paczkę gum, po czym położył ją na stole. Oczywiście Ron, jako ogromny łasuch, od razu pochwycił łakocie brata i wpakował sobie do ust, mówiąc niewyraźne „dzięki”. Jego śladem podążyli pozostali chłopcy. Nie minęła minuta, gdy Ron zorientował się, że coś było nie tak. Po dwóch minutach, wraz z resztą, która dała się nabrać, zaniemówił całkowicie, nie mogąc otworzyć ust.

– Ja jestem podły? – Fred spojrzał głupkowato na bliźniaka. – Przypomnę ci, że to był twój pomysł i twoja receptura. Nie moja wina, że Ron wpakowałby sobie jeża do ust, gdyby ten był pokryty czekoladą.

George automatycznie wyobrażając sobie tę groteskową scenę, zaśmiał się jeszcze głośniej. Dla chwili wytchnienia opadł na ławkę pod ścianą. Fred, już uspokojony, oparł się o ścianę, zerkając w przeciwlegle okno. Na niebie nie było widać już zielonych punkcików. Trening Ślizgonów dobiegł końca.

– George?

– Tak, Fred? – George spojrzał badawczo na brata. Z wyrazu twarzy mógł wyczytać, że ten wpadł na jakiś iście diabelski pomysł.

– Co ty na to, by sprezentować Ślizgonom nasz nowy wynalazek?

George tylko uniósł kąciki ust. Fred z powrotem spojrzał w okno. Jego oczom ukazało się troje uczniów. Na początku ich nie poznał, bo byli za daleko, jednak po chwili spostrzegł, że to byli Harry, Draco oraz Hermiona.

– Stało się coś? – spytał zaintrygowany George.

Fred tylko pokręcił głową.

– Chodźmy coś zjeść.

_____

W Wielkiej Sali było nad wyraz cicho. Stół Puchonów straszył pustką. Lepszą frekwencją mogły się poszczycić pozostałe domy.

Blaise Zabini, nie krępując się, opowiadał sprośne historie, nie zważając na oburzone twarze innych uczniów. Ślizgoni śmiali się donośnie.

– I wtedy do pokoju wpada Nott. – opowiadał  Blaise. – Wyobrażacie sobie to? Ja stoję zupełnie nagi i patrzę na niego, a on sterczy z rozwartą gębą, jakby chciał sobie wpakować…

– Zamknij się, Blaise! – krzyknął Nott z tłumu, rzucając kanapką w Zabiniego. Ten w porę się uchylił, zanosząc się śmiechem. – Trzeba było wywiesić krawat na klamce. Ile razy mam powtarzać, że to nie tylko twój pokój?

– Naprawdę tak wyglądałeś, Teo – dopowiedziała Pansy, która wtedy razem z jedną dziewczyną i Marcusem Flintem ograli Zabiniego w karty.

– Tak, tak, Pansy – odezwał się Crabbe znad talerza. – Wszyscy wiemy, że to ty jesteś gwiazdą tej opowieści. – Machnął ręką w stronę koleżanki. – Zresztą jak każdej.

Śmiechy i krzyki dochodzące ze stołu Slytherinu niosły się po całej Wielkiej Sali. Donośny głos Zabiniego było słychać nawet na korytarzu.

– Słyszę, że Blaise nieźle się bawi – powiedziała Hermiona, ściągając z siebie płaszcz.

– Blaise, zawsze dobrze się bawi – odparł Harry z uśmiechem. – To my idziemy coś zjeść – powiedziawszy to, wskazał kciukiem za siebie w kierunku wejścia do Wielkiej Sali.

– Tak, tak – Hermiona machnęła ręką. – Idźcie, ja pójdę jeszcze do dormitorium, jakoś nie uśmiecha mi się siedzenie przy stole z tym płaszczem. – Wyciągnęła przed siebie rękę z której zwisało odzienie.

Draco i Harry pożegnali się z Hermioną, po czym weszli do środka, mijając dwójkę Krukonów z piątego roku. Jeden z nich słynął z opinii damskiego boksera. Chłopak miał surową twarz, zawsze z podłym uśmiechem. Szeroka szczęka i małe paciorkowe oczy dopełniały tylko obrazu chama, jakim był.

Do uszu Harry’ego dotarł odgłos, jakby ktoś wywrócił się na posadzkę. Zielone oczy skierował w kierunku, z którego doszedł dźwięk. Harry spostrzegł leżącą na ziemi Hermionę z wypisanym bólem na twarzy. Nad nią stał Krukon, wyzywając ją. Towarzyszący temu chłystkowi kolega, zauważając coś w korytarzu, szybko się oddalił.

– Może to cię nauczy, że się nie stoi w przejściu, łajzo!

Harry zerwał się w kierunku rosłego piątoklasisty. Jednak nim zdążył zareagować, polała się krew, a chłopak, który przewrócił Hermionę, leżał na ziemi, trzymając się za nos, skamląc jak zranione zwierzę.

– Fred! – krzyczała Hermiona, której pomagał wstać z podłogi drugi z bliźniaków.

Fred stał nad Krukonem z zaciśniętymi pięściami, aż mu zbielały kłykcie.

– Jeszcze raz ją obrazisz – krzyczał zdenerwowany – to obiecuję ci, że na połamanym nosie się nie skończy!

Już unosił rękę, by ponownie uderzyć szatyna, gdy w porę Hermiona złapała go za ramię.

– Fred, przestań – zażądała stanowczym tonem, piorunując wzrokiem Weasleya.

Draco, Harry i George stali oniemiali całą sytuacją. Korzystając z chwili nieuwagi Freda, Krukon pozbierał się z posadzki i uciekł, znikając im z oczu. Draco zaśmiał się donośnie klaszcząc z aprobatą.

– No, Weasley, to było bezbłędne.

– Hermiono, nic ci nie jest? – spytał zatroskany Harry, podnosząc przy okazji jej płaszcz.

– Wszystko w porządku, tylko trochę mnie boli łokieć – powiedziała, odbierając z rąk przyjaciela swoją zgubę.

– Jak to? – spytał opiekuńczo Fred, podciągając rękaw różowego swetra dziewczyny.

Hermiona zaśmiała się, odpychając od siebie nadopiekuńczego chłopaka. Draco wymienił z George’em znaczące spojrzenia i ruchem głowy zaprosił go do sali, pociągając Harry’ego za sobą.

– Hej! – oburzył się Harry.

– Cicho bądź – zganił go Draco z uśmiechem. – Tamta dwójka powinna zostać na chwilę sama. A ty, mój drugi ulubiony Weasleyu – zwrócił się do Georga – wyglądasz, jakbyś miał do mnie jakaś sprawę.

George uśmiechnął się zawadiacko.

– Ty to zawsze mnie przejrzysz, Malfoy. Ale masz rację, otóż z Fredem…

Odgłosy rozmowy trzech chłopaków zanikły w gwarze dochodzącym z Wielkiej Sali. Dwoje brązowych oczu świdrowało się wzajemnie. Hermiona nadal stała, uwięziona w uściku wyższego od niej o głowę Weasleya.

– Fred. – Odchrząknęła. – Możesz mnie już puścić. – Wskazała brodą na jego dłonie trzymające ją za przegub.

– Och. –  Zreflektował się, rozluźniając uścisk. – Przepraszam.

– Nic się nie stało, dziękuję. – Posłała mu szczery uśmiech. – Fred, jesteś ranny! – krzyknęła, spoglądając na jego prawą dłoń.

Nie namyślając się, zrzuciła płaszcz na ziemię, podchwycając rękę Freda w drobne palce. Na knykciach popękała mu skóra.

– To nic takiego – powiedział cicho Fred, nie mogąc się napatrzeć na zdenerwowaną stanem jego zdrowia Hermionę.

Jej oczy uważnie przyglądały się zranieniu. Hermiona delikatnie trzymała dłoń chłopaka w małej rączce, w drugiej już dzierżyła różdżkę, przesuwając nią nad raną, z której leniwie sączyła się krew. Malinowe usta ruszały się, wypowiadając lecznicze zaklęcia. Po chwili oczy Hermiony zwróciły się ku, upstrzonej piegami twarzy chłopaka.

– Proszę –  wyjąkała, wypuszczając ciepłą męską dłoń. – To powinno pomóc.

Fred spojrzał na całkowicie wyleczona ranę z niemałym podziwem.

– Naprawdę jesteś uzdolniona – pochwalił ją. – Ten drań – zaczął niepewnie, spuszczając wzrok – powinien zadławić się własnym językiem za to, jak cię nazwał.

Jego twarz momentalnie spochmurniała, na powrót zapanował nad nim gniew.

Fred poczuł na policzku ciepły dotyk ręki. Hermiona stała, głaszcząc go niepewnie. Była wdzięczna za ratunek. Tamten Krukon nie szczycił się dobrą sławą. Podobno niejednokrotnie już podniósł rękę na dziewczynę. Tym razem skończyło się na popchnięciu. Gdyby nie interwencja Freda, nie wiadomo, jakby to się skończyło.

– Uspokój się – powiedziała. – Nic mi nie jest, a ten wredny typ dostał już nauczkę. Zgłoszę to McGonagall i odejmę Ravencawowi punkty – dodała stanowczo, cofając dłoń. – Pójdę już.

– Hermiono, poczekaj. – Fred podbiegł za odchodzącą Granger.

– Tak? – Odwróciła się, czując narastające w niej dziwne uczucie.

Patrzyła na niego wyczekująco.

– Twój płaszcz. – Podszedł do niej, wyciągając rękę, w której trzymał spory kawałek granatowego materiału, z którego unosił się zapach jaśminowych perfum. Hermiona sięgnęła po odzienie, lekko trącając palcem dłoń Weasleya. Wsparła się na palcach i musnęła ustami jego policzek. Już miała cofnąć twarz, gdy poczuła, jak Fred złapał jej podbródek, składając na jej ustach delikatny pocałunek.

– Uważaj na siebie – wyszeptał jej do ucha i odszedł w kierunku Wielkiej Sali, by dołączyć do rozbawionego grona.

Hermiona stała zszokowana, nie bardzo wiedząc, co się właśnie wydarzyło. Została pocałowana. Pierwszy raz poczuła czyjeś usta na swoich. W jej ciele rozniosło się przyjemne ciepło. W okolicach serca czuła dziwny ucisk. Przycisnęła płaszczyk do rozkołatanej piersi. W jej głowie kłębiło się od natłoku myśli. Nie wiedziała, czy ten pocałunek coś znaczył, czy może tylko jej się tak wydawało. Przymknęła oczy i oblizała wargi, jakby chciała sprawdzić, czy usta Freda pozostawiły po sobie jakikolwiek smak. Bijąc się z myślami, ruszyła wolnym krokiem do wieży Gryffindoru.