Rozdział 23.

Czarne chmury spowiły błękitne niebo. Promienie słońca, oświetlające blade popękane chodniki, zniknęły, ustępując miejsca ciemności. Mieszkańcy bezimiennego miasteczka z niepewnością i lękiem patrzyli w niebo, zadając sobie pytanie, czy to aby na pewno nie był zły omen.

Podły mężczyzna, zamieszkujący ogromną posiadłość, ostatnio stał się bardziej aktywny. Drzwi jego domostwa ciągle się otwierały i znikały za nimi czarne, zakapturzone postacie. Postacie bez twarzy – skrywały oblicza za maskami przedstawiającymi maszkary. Nie raz te tajemnicze osoby wnosiły ze sobą do posiadłości szamocących się ludzi, którzy już później z niej nie wychodzili. Wystraszeni mieszkańcy nie pytali czarnych przybyszy kim są ani kim był ich pan. Pozwalali na to tak długo, dopóki sami mieli spokój i szpetny mężczyzna im nie wygrażał.

Długa uliczka, oświetlona latarniami, okryła się czarnym dymem – z niego wyłonił się wysoki mężczyzna. Węglowe oczy, skryte za złotą maską, obserwowały ponurą okolicę. Snape spojrzał za siebie, jakby chciał się upewnić, że nikt go nie obserwował. Nie mógł sobie pozwolić na żaden błąd. Za błędy czekała bolesna kara.

Severus wyprostował się i ruszył pewnym krokiem ku budowli górującej nad tym przykrym miejscem. Wolał nie myśleć, co Voldemort zrobi mieszkańcom, gdy tylko przestaną być potrzebni jako przykrywka.

Po minucie szybkiego marszu dotarł do żwirowej dróżki ozdobionej z obu stron ostrokrzewem. Czerwone owoce rośliny zaczynały marnieć pod wpływem coraz niższych temperatur. Nie patrząc za siebie, wędrował ku górze, do bramy ni to cmentarnej, ni to ogrodowej. Za nią czekał na niego jego pan. Jedyny mężczyzna, którego szczerze się bał. Snape nie zrozumiał, jak czarownica Bellatrix mogła kochać tak podłego człowieka.

Snape zaśmiał się pod nosem. Jeśli chodziło o podłość, to tylko Bellatrix była w stanie dorównać swojemu psychopatycznemu mężowi. Za nią w kolejce już mógł ustawiać się Draco – chłopak pod czujnym nadzorem tej przerażającej dwójki bez mrugnięcia okiem zacznie zadawać najbardziej wymyślne tortury, o ile już tego nie czynił.

Snape’a z zamyślenia wyrwał zgrzyt metalowej, rdzewiejącej już bramy, której poszczególne szczeble były powyginane we wszystkie strony świata. Delikatnie, by nie wywołać okropnej kakofonii dźwięków, zamknął za sobą wrota. Zlęknionym wzrokiem spojrzał na posiadłość. Cały budynek był szary, włączając dach. Jedynie drzwi – prowadzące do wnętrza upiornej fortecy Voldemorta – oraz okiennice stanowiły akcent kolorystyczny w tym koktajlu szarości. Brązowe wrota uchyliły się nieznacznie. Z nieoświetlonego wnętrza na Severusa spojrzały złowrogie ślepia.

Już na niego czekał. Przed nim nie można było się ukryć. Każdy, kto nosił znak, został przeklęty klątwą niemożliwości ucieczki przed szaleńcem.

Śmierciożerca przyspieszył kroku, gdyż Czarny Pan nie lubił czekać.

Tom Riddle wyszedł z cienia, prezentując szpetne oblicze w całej okazałości. Spłaszczony nos, teraz pomarszczony w dziwnym grymasie, oraz spiczaste zęby wystające z uschniętych wąskich warg, dawały obraz szkaradności i odrazy. Blade, szponiaste dłonie miał złożone przed torsem niczym do pacierza, którego zapewne nigdy nie odmawiał. Jego strój był wyrafinowany. Grafitowe spodnie ozdobione skórzanym paskiem z klamrą w kształcie węża połykającego własny ogon, oraz granatowa koszula wpuszczona za pasek prezentowały się wręcz dziwacznie na potężnym czarnoksiężniku.

– Severusie – wysyczał Veldemort niby z radością w głosie, lekko  kiwając głową na znak przywitania.

Snape ściągnął maskę, po czym pokłonił się nisko, tak że mógł zobaczyć idealną strukturę butów swojego pana.

– Panie – powiedział beznamiętnie, prostując się.

Voldemort zrobił miejsce w drzwiach i gestem ręki zaprosił podwładnego do środka.

– Proszę, Severusie, wejdź. Jakbyś był łaskaw, rozgość się w salonie. Muszę dopilnować jednej sprawy.

– Oczywiście – odparł nader uprzejmie.

Nie był pewny, czy ta skromna prośba, która wyszła z ust szaleńca, nie była czasem wyrafinowanym rozkazem. Severus pokonał przedpokój, mijając po drodze stare świeczniki oraz makabryczne obrazy. Wnętrze domu nie pasowało do tego, co budynek prezentował sobą na zewnątrz.

Podłogi wykonano z najznakomitszego gatunku kamienia oraz drewna. Na ścianach królowała biel, jedynym wyjątkiem był oczywiście gabinet Riddle’a. W salonie, gdzie pośrodku stał fortepian, pod którego nogami leżał dobrej jakości bordowy dywan, panował półmrok. Pomieszczenie oświetlał rozpalony kominek z poustawianymi fotografiami przedstawiającymi poszczególne osoby rodu Blacków. Severus zauważył trzy nowe ramki. W metalowej, przepięknie zdobionej, dostrzegł fotografię ślubną Lucjusza i Narcyzy. Byli na niej tacy młodzi, piękni oraz zakochani. Druga fotografia w drewnianej jasnej ramie przedstawiała małego Dracona w objęciach matki, nad którą pochylała się zadowolona z siostrzeńca Bellatrix, trzecia zaś zdumiała i zwaliła z nóg Severusa. W srebrnej prostokątnej ramce widniało zdjęcie dwójki młodzieńców w strojach do quidditcha. W zielonym uniformie dumnie prezentował się Draco, obejmując ramieniem kapitana drużyny Gryffindoru, Pottera. Wyglądali na zwykłych beztroskich nastolatków, nie na takich, co zaledwie dwa dni temu dopuścili się morderstwa. W  imię czego?

– Proszę, usiądź. – Severusa przeszedł nieprzyjemny dreszcz, gdy usłyszał znajomy kobiecy głos.

Dopiero spostrzegł, że na sofie z beżowym obiciem siedziała Bellatrix, popijając jakiś napój z porcelanowej filiżanki. Ta kobieta była dla niego chyba największą zagadką świata. Potrafiła być miła oraz potulna, a za chwilę zamienić się w psychopatkę rzucającą klątwy na prawo i lewo. Jej przenikliwe spojrzenie utkwiło w czarnych oczach nauczyciela. Rozpuszczone, puszyste, kręcone włosy swobodnie opadały na jej nabrzmiałe, pełne piersi. Fioletowa suknia podkreślała koloryt jasnej cery. Zazwyczaj krwistoczerwone usta dzisiaj miała pociągnięte purpurową pomadką. Wzrok Snape’a spoczął na coraz bardziej krągłym brzuchu brzemiennej. Już listopad, za dwa miesiące miała rodzić.

– Witaj, Bello – przywitał się, niechętnie kłaniając głowę, po czym przysiadł na fotelu obok kanapy.

Na owalnym stoliku stała zastawa herbaciana.

– Może napijesz się herbaty? – spytała.

– Nie, dziękuję – odmówił.

Dłonią sięgnął za płaszcz, na stole postawił sporą buteleczkę wypełnioną po sam brzeg czerwoną mazią. Na ten widok Bellatrix zajarzyły się oczy. Uśmiechnęła się szeroko i odwróciła twarz w stronę wyjścia.

– Tom! Tom, pozwól do nas!

Severus, słysząc wypowiadanie przez wiedźmę imię, skrzywił się. On nigdy nie odważyłby się tak nazwać Voldemorta. Jednak ten zdawał się akceptować porzucone imię tylko, gdy padało ono z ust kogoś, kto był mu bliski.

– Już idę. – Do uszu obojga doszedł stłumiony głos, dochodzący gdzieś z wnętrza domu.

Po chwili do stolika dosiadł się Voldemort, najwidoczniej w dobrym humorze. Z jego twarzy nie schodził grymas, który zapewne miał być uśmiechem. Szczupłymi dłońmi postawił na stoliku dwa kielichy i napełnił je białym winem. Ujął w rękę jeden z nich i podał Severusowi, ten ujął go delikatnie i upił łyk, kosztując trunku.

– Widzę że przyniosłeś to, o co cię prosiłem – powiedział Voldemort, spoglądając na krew. – A czy masz też tę drugą?

– Oczywiście. – Severus niepewnie wyjął z kieszonki mały flakon. – Proszę.

– Doskonałe – wysyczał Czarny Pan, ujmując fioleczkę w dłoń. – Tak, brakuje jeszcze tylko jednego. – Uśmiechnął się. – Ale już nie długo.

– Właściwie – zaczęła Bellatrix, zwracając się do Severusa – jak udało ci się zdobić krew potomka Ravenclaw?

– To nie było trudne. Jak wiesz, mam dostęp do gabinetu Dumbledore’a. Znajdują się tam wszystkie zapiski dotyczące założycieli Hogwartu. Poszperałem, porównałem z drzewami genologicznymi poszczególnych rodów czarodziejskich i w taki sposób dotarłem do celu. Owszem było to mozolne i czasochłonne, jednak, jak widać, opłaciło się.

– Doskonale – powtórzył Voldemort. – Moi pozostali ludzie szukają potomków Gryffindora, są już na tropie. – Potarł z podekscytowania dłonie i spojrzał na ukochaną.

– Jeśli to wszystko… – zaczął niepewnie Snape.

– A co, tak ci się spieszy? – spytała jadowicie Bellatrix. – Myślałam, że zostaniesz trochę dłużej.

– Z chęcią – skłamał – lecz, jak wiesz, jestem nauczycielem i mam pewne obowiązki. – Bellatrix na to ostatnie zdanie zaniosła się szyderczym śmiechem.

– Obowiązki? – Spojrzała z politowaniem na Snape’a. – Z tego, co wiem, to zajęcia w szkole są odwołane.

– Skąd…?

– Draco – powiedziała krótko.

_____

W Hogwarcie panowała dziwna atmosfera. Zajęcia zostały odwołane, jednak wielu uczniów nie czuło z tego powodu ulgi czy satysfakcji. Tylko niektórzy Ślizgoni chodzili po szkole z uśmiechami na twarzach, jak gdyby nic się nie stało. Niektórzy ze Slytherinu, za pomocą Harry’ego Pottera i jego niezawodnej mapy Huncwotów, wymykali się do Hogsmeade, a inni woleli spędzić czas w pokoju wspólnym. Zaś ci, co należeli do drużyny quidditcha trenowali, korzystając z pustego boiska.

Właśnie tego dnia, gdy pogoda w miarę dopisywała, w powietrzu latała cała drużyna Slyherinu. Ich zmagania obserwowało paru gapiów, siedzących na trybunach, wśród nich nie zabrakło również Harry’ego, który z największym skupieniem obserwował Dracona, latającego w przestworzach niczym drapieżny ptak, starając się doścignąć małą, zwinną, złotą kuleczkę, umykającą przed jego zgrabnymi dłońmi. W duchu śmiał się ze starań Malfoya, bo choćby nie wiadomo jak się starał, Harry był dużo lepszym szukającym niż on. Porywy zimnego wiatru szarpały platynowe włosy, rozwiewając je we wszystkich możliwych kierunkach.

– Cześć, Harry. – Potter, podskoczył jak oparzony, omal nie spadając z ławki. – Przepraszam. – Usłyszał głos przyjaciółki.

Hermiona stała opatulona w granatowy płaszcz, szyję miała obwiązaną szalikiem w barwach swojego domu.

– Cześć – przywitał się Harry, szczerze się uśmiechając. – Dawno się nie widzieliśmy – powiedział zgodnie z prawdą.

Dziewczyna spoważniała, jednak z jej twarzy nie schodził uśmieszek. Przysiadła obok przyjaciela, łapiąc go pod ramię.

– Jak się miewasz? – spytał grzecznie, patrząc na nią wyczekująco.

Hermiona westchnęła, spoglądając w niebo.

– Dobrze mu idzie – powiedziała, patrząc na Dracona, unikając tematu dotyczącego jej osoby. Pomimo towarzystwa Freda, czasem łapała się na tym, że wciąż myślała o niedostępnym dla niej chłopaku.

– Tak – powiedział Harry, wędrując za wzorkiem Hermiony. – Daje z siebie wszystko. Obiecał mi, że da nam popalić w nadchodzącym meczu.

– Rywalizujecie tylko na boisku – odparła. – To dobrze. Czasem odrobina rywalizacji jest zdrowa. – Uśmiechnęła się. – Harry… – Zatroskana spojrzała na przyjaciela. – Kiedy zaczniesz częściej bywać w wieży? Bez ciebie jest tak pusto…

– Ale też cicho i bez kłótni – dopowiedział za nią. – Po co mam wracać? – spytał, zerkając w niebo. – Ron ciągle by się czepiał, pewnie nie raz byśmy się pobili. Nie. Tak jest mi dobrze – odparł. – Szczerze mówiąc, nawet zastanawiałem się, czy nie zmienić przydziału – powiedział pospiesznie.

Hermiona zszokowana wpatrywała się w Harry’ego, jakby nie mogła pojąć sensu jego słów.

– Ty chyba nie mówisz poważnie? – spytała, nadal nie dowierzając w to, co usłyszała. – Harry, jesteś Gryfonem, powinieneś być ze swoimi… A drużyna, przyjaciele…

– Hermiono. – Harry wstał. Granger zamarła. W zielonych oczach Harry’ego dostrzegła coś, czego nie mogła określić, ale przez chwilę ogarnął ją strach, gdy na niego patrzyła. – Nigdy nie byłem Gryfonem – mówiąc to, odwrócił się do niej plecami, zmarznięte dłonie schował w kieszeniach zielonej kurtki z białymi pasami po bokach.

– Jak to? – spytała niepewnie.

– Kiedy pięć lat temu opuszczaliśmy stację King’s Cross, by dotrzeć na pierwszy rok w Hogwarcie, poznałem Rona. Zaczął mi opowiadać o szkole, o tym, jak tu jest, o przydziale do poszczególnych domów. Naopowiadał również mi głupot o Slytherinie, o tym jak rzekomo każdy, kto wywodził się z tego domu zasilał szeregi Voldemorta.

– Nie wymawiaj jego…

– To nie jest jego imię! – Spojrzał na nią buńczucznie, lecz po chwili się opanował. –Chodzi mi o to, że kiedy siedziałem na krześle w Wielkiej Sali, a na moją głowę miałem wciśniętą Tiarę Przydziału, bałem się. Nie chciałem trafić do Slytherinu, jednak ona chciała mnie tam przydzielić. Prosiłem ją, by przydzieliła mnie do Gryffindoru, tak jak przede mną ciebie. – Spojrzał na nią już cieplejszym wzrokiem. – Najśmieszniejsze jest to, że gdy Tiara krzyknęła Gryffindor, nie poczułem się jakoś szczególnie. – Pochylił głowę, a czarne włosy opadły mu łobuzersko na czoło, przysłaniając bliznę. – Pomyślałem wtedy, czy to w porządku, że nie będę tam, gdzie powinienem być. – Wzruszył ramionami. – Nigdy nie byłem Gryfonem. Zawsze byłem wężem, który niezauważony kąsał łapy lwa, nasączając jego organizm trucizną.

Hermiona siedziała skulona na ławce, patrząc na przyjaciela, którego do tej pory uważała za najlepszego Gryfona, jakiego mógł sobie wyśnić sam Godryk Gryffindor. Teraz, gdy poznała historię, której  nigdy nie słyszała, sama nie wiedziała, kim był ten chłopak, który stał teraz przed nią, z uniesioną głową, patrząc w pochmurne niebo.

Dopiero teraz zauważyła, jakiego koloru Harry miał na sobie kurtkę. Tak dobrze mu w zieleni. Lecz jak inni zareagują na tak wielką zmianę? – pomyślała.

– Harry – wyszeptała, wstając z ławki. Oparła głowę o jego ramię. – Nieważne co się stanie, wiedz, że ja zawsze będę cię wspierać. Cokolwiek miałoby się wydarzyć – dopowiedziała po chwili przerwy.

– Odważna obietnica, Hermiono – wyszeptał Harry. – Jeszcze chyba nie wiesz, na co się piszesz, prawda? – spytał, obejmując Granger w pasie.

Stali tak oboje, patrząc na wirujących w powietrznym tańcu Ślizgonów.

– Wiem – odparła. – Skrywasz wiele tajemnic, ale czuję, że to, co robisz, nie jest bez powodu.