Rozdział 22.

W całym Hogwarcie było głośno o ostatnich wydarzeniach. W łazience dziewcząt na pierwszym piętrze znaleziono ciała dwoje uczniów z domu Hufflepuffu. Ponurego dnia, trzy doby od przykrego odkrycia, którego dokonała dziewczynka z pierwszego roku, odbywało się spotkanie żałobne. Ławy ułożono poziomo do katedry nauczycielskiej. Zawsze kolorowa Wielska Sala zmieniła wystrój. Z sufitu ponownie zwisły olbrzymie godła Hufflepuffu w odcieniach czerni. To już drugi raz, kiedy Hogwart stracił uczniów. Drugi raz, gdy Puchoni ponieśli stratę. Znów w mury szkoły wpełzła groza śmierci.

Uczniowie, którzy zebrali się w Wielkiej Sali, mieli kamienne miny. Nawet Harry starał się zachować pozory, ściskając w rękach dłoń Dracona, próbującego ze wszystkich sił się opanować, by nie wybuchnąć gromkim śmiechem. Wtedy, gdy wykończyli Zachariasza oraz Valorę, Harry wielką siłą woli zmusił Dracona, by nie wyczarowywał Mrocznego Znaku na niebie. Najwidoczniej szaleństwo Bellatrix udzieliło się młodemu Malfoyowi.

Hermiona, siedząca nieopodal, rzucała ukradkowe spojrzenia w kierunku Freda, który z posępną miną słuchał brata bliźniaka szepcącego mu coś na ucho.

– Hermiona na ciebie patrzy, braciszku. – Usłyszał Fred.

Mimowolnie, na dźwięk imienia dziewczyny, kąciki jego ust uniosły się nieznacznie.

– Cicho bądź. To raczej nie pora na takie rozmowy, nie uważasz? – zganił brata.

George tylko prychnął, zasłaniając usta dłonią.

– Niby tak, niby nie. Ciągnąc temat, jak myślisz, kto to mógł zrobić? Podobno z różdżki tej całej Valory nie rzucono żadnego niewybaczalnego zaklęcia.

– Nie wiem, ale wydaje mi się to jakieś podejrzane. Patrz, Dumbledore wstaje z miejsca.

Sędziwy czarodziej zrzucił z siebie szaty w pastelowych kolorach i zastąpił je szarymi, które pasowały do sytuacji. W jego błękitnych oczach widać było zmęczenie oraz troskę, gdy patrzył na zgromadzonych uczniów.

W głębi serca bał się – jak się nie bać, skoro w jego zamku popełniono podwójne morderstwo?

Mozolnym krokiem podszedł do podium ze złotą sową, która wyczuwając obecność dyrektora, automatycznie rozłożyła metalowe skrzydła. Dyrektor Hogwartu uniósł pomarszczoną dłoń zaciśniętą w pięść do bladych ust i odchrząknął, dając tym samym znać, by ci, co rozmawiali, się uciszyli.

– Moi kochani, a w szczególności wy, drodzy Puchoni – zwrócił się do uczniów w żółtoczarnych krawatach. – Dotknęła nas potworna strata – westchnął. – Jest to znak dla całego magicznego świata, że czekają nas ciężkie czasy. Boli mnie po stokroć fakt, że umierają tacy młodzi i utalentowani czarodzieje. Boli mnie jeszcze bardziej, gdy pomyślę, że to wszystko dzieje się pod moim nosem. – Spojrzał na Harry’ego Pottera, którego wyszukał w tłumie zmęczonymi oczami. – Pamiętajcie o jednym: pomimo strat, jakich doznajemy na co dzień, tych bolesnych i tych mniej, mamy coś, co nas buduje wewnętrznie. – Dyrektor rozejrzał się po twarzach uczniów. – Mamy miłość. Mamy lojalność. Mamy siebie wzajemnie. Nie pozwólmy, by ta tragedia zamknęła nasze serca na radość oraz odwagę, by stanąć do walki z tym, z czym będziemy musieli się zmierzyć. Chciałbym jeszcze dodać, że do końca tygodnia zajęcia zostają odwołane, a uczniowie do czwartego rocznika mają zakaz opuszczania dormitoriów po kolacji. Możecie się rozejść. – Kończąc to przemówienie, posłał jeszcze raz pokrzepiające spojrzenie w stronę zrozpaczonych Puchonów. Jakaż szkoda, że kolejna tragedia, znowu dotknęła tych, którzy najmniej na nią zasługiwali – niewinne dzieci.

– Piękne przemówienie, nie ma co – prychnął Zabini, siedzący z Harrym i Draco. – Dumbledore sam nie wie, o czym gada… Mamy się niczym nie przejmować i dalej bawić, podczas gdy w toaletach giną uczniowie?

– Nie to miał na myśli – odezwała się Parkinson. – To przykra sytuacja, ale nie możemy się po prostu pozamykać na cztery spusty i płakać po kątach – powiedziała, wstając z ławki. – Gdyby to dotyczyło naszego domu, to twierdziłbyś, że przemówienie dyrektora było poruszające i głębokie.

– Głębokie to ty masz gardło – odwarknął Blaise, obracając się do Pansy.

_____

Snape przedzierał się przez tłum zdołowanych uczniów, odpychając ich na boki. Czarne jak węgielki oczy świdrowały twarze hogwartczyków w poszukiwaniu dwójki niezrównoważonych psychiczne uczniów. W końcu dojrzał platynowe włosy w towarzystwie czarnej czupryny w grupie Ślizgonów.

Draco Malfoy stał oparty o ścianę przy drzwiach prowadzących na dziedziniec. Jego grafitowy sweter z mankietami ozdobionymi zieloną i srebrną nitką, zrobiony specjalnie dla niego, leżał na nim idealnie. Czarne spodnie skrywały w kieszeniach chłodne dłonie. Z twarzy nie schodził mu uśmiech. Właśnie coś tłumaczył Parkinson, podczas gdy Potter, także w pełnym uniformie, nonszalancko opierał się ręką o ścianę, słuchając, jak Nott tłumaczył mu jedno z zaklęć.

– Przepraszam, że przerywam ten cyrk, gołąbeczki.

– Dzień dobry, profesorze – Parkinson oraz Nott chóralnie przywitali wychowawcę.

– Witaj, Severusie. – Malfoy spojrzał na chrzestnego, wyszczerzając śnieżnobiałe zęby w uśmiechu.

– Draco, ile razy mam ci powtarzać, że w towarzystwie innych masz zwracać się do mnie „profesorze”?

– Wybacz, w końcu jesteśmy rodziną, mogłem zapomnieć – odparł równie jadowicie jak jego przedmówca.

– Stało się coś, profesorze? – spytał Harry, krzyżując ręce na piersi.

– Oprócz tego, że dwa dni temu znaleziono dwoje uczniów martwych, to nie, skądże. Oczywiście, że się stało, imbecyle! – warknął wściekły. 

Nie czekając na upomnienie, dwójka zbędnych Ślizgonów ulotniła się w oka mgnieniu, pozostawiając przyjaciół na pastwę wściekłego Snape’a.

– Rozumiem, że mamy iść za tobą do twojego uroczego gabinetu? – Nie czekając na odpowiedź, Malfoy ruszył, mijając Snape’a. – Potter! – zawołał za swoim chłopakiem, a Harry opuścił głowę, śmiejąc się pod nosem, po czym wyminął nauczyciela i podążył jak cień za Draconem.

Całej tej sytuacji przyglądał się Ron wraz z towarzyszącym mu Fredem i George’em, po chwili podeszła do nich zaintrygowana Ginny.

– Na co się tak gapicie? – spytała z ciekawością w głosie.

– Właśnie byliśmy świadkami bardzo dziwnej sceny – powiedział Ron, spoglądając na siostrę.

– Jak dziwnej? – dopytywała.

– Bardzo dziwnej – odpowiedział beznamiętnie Fred.

Ron odepchnął brata na bok, po czym opowiedział wszystko ze szczegółami młodszej siostrze.

– No i co z tego? – spytała Ginny, gdy Ron skończył opisywać jej zaistniałą sytuację. – Snape zawsze był dziwny i zawsze miał jakieś ale w stosunku do Harry’ego, więc nie rozumiem…

– Nie wydaje ci się, siostrzyczko, że ta cała akcja z Zachariaszem i Valorą spłynęła po nich jak woda po kaczce? Tylko Dumbledore odszedł od pulpitu, a ci już zaczęli się śmiać jak idioci – dodał Ron z przejęciem.

– To Ślizgoni? – spytała sarkastycznie. – Poza tym, mnie też to nie dotknęło w osobisty sposób, nawet nie znałam tego chłopaka ani tej dziewczyny. Jedyne, co mnie niepokoi, to to, że zginęli w szkole – powiedziała, ruszając w stronę ruchomych schodów, rodzeństwo podążyło za nią.

– Rozumiem cię, Ginny – zaczął George, który pojawił się u jej boku. – Ale wiesz, nigdy nie wiedziałem Snape’a takiego wściekłego.

– Może ci się wydawało – odparła, zatrzymując się na chwilę, by spojrzeć na braci. – Chłopaki, zamiast gdybać, zajrzelibyście do książek. Ron słyszałam, że się opuściłeś… jesteś prefektem, do cholery, więc daj jakiś przykład – warknęła. – Mama nie będzie zadowolona z twoich ocen, jak się dowie, rozumiesz? I pilnuj swojego nosa.

– Ginny, brzmisz jak nasza matka. – Skrzywił się. – Chociaż może masz rację – przytaknął, rozkładając ręce.

– Na pewno mam rację – powiedziała, dumnie unosząc głowę. – Naprawdę, Ron, zaczynam się o ciebie martwić. Ciągle tylko wymyślasz jakieś teorie spiskowe, to jest nie zdrowe. Znalazłbyś sobie jakąś dziewczynę. To akurat jest zdrowe, jeśli wiesz, co mam na myśli – dodała, unosząc łobuzersko brew.

Fred i George wymienili znaczące spojrzenia, po czym parsknęli śmiechem i wyminęli rodzeństwo, zostawiając ich samych. Zszokowany Ron patrzył na siostrę. Co jak co, ale matki i siostry to potrafią skompromitować.

– Dzięki – powiedział z przekąsem.

– Nie ma za co. – Zaśmiała się i pochwyciła brata pod rękę, prowadząc go do dormitorium.

_____

– Czy wam obu doszczętnie obiło?! –  krzyczał zdenerwowany Severus. – Jesteście niemożliwi! Mówiłem, prosiłem, ale nie! Wy woleliście odwalić szopkę godną pożałowania.

Draco stał jak gdyby nic, pijąc herbatę. Harry siedział rozwalony w fotelu, oglądając paznokcie. W ogóle nie zwracał uwagi na nauczyciela, nie miał na to najmniejszej ochoty.

– Nie wiem, o co się wściekasz, zadanie wykonanie. Twoja głowa, byś dostarczył Voldemortowi cenną dla niego krew – prychnął Malfoy. – Po pierwsze: to było nasze zadanie, nie twoje. Po drugie: – Draco zaczął wyliczać na palcach wolnej ręki – nikt nie wie, że to my, i nikt się nie dowie. Po trzecie: wcześnie ci się wspomniało, by na nas nawrzeszczeć. – Draco spojrzał z politowaniem na ojca chrzestnego.

Snape zmarszczył nos.

– Gdybym zrugał was wcześniej, ktoś mógłby to wziąć jako okoliczność stawiającą waszą dwójkę w złym świetle. A tak, biorąc pod uwagę wasze zachowanie na apelu, miałem powód, by was do siebie wezwać, idioci.

– I tak jesteśmy stawiani w – jak to określiłeś – złym świetle – odezwał się, do tej pory nieudzielający się Potter.

– Jak to? – Snape podszedł do fotela, oprał szponiaste dłonie o puchate oparcia, pochylając się niebezpiecznie nad „wybrańcem”.

– Normalnie – rzekł Harry, podnosząc zielone oczy na Severusa. – Ron depcze nam po piętach. Dzisiaj podsłuchiwał naszą krótką wymianę zdań na korytarzu.

– Zajmę się tym – odparł Snape. – A teraz wynocha mi stąd. Mam ważną rzecz do załatwienia.

Chłopcy pospiesznie opuścili gabinet nauczyciela, kierując koki do biblioteki.