Rozdział 21.

Wielka Sala nie przypominała tej sprzed paru godzin – pod sufitem wisiały pochodnie, a każda z nich płonęła ogniem w innym kolorze, zaś cała przestrzeń była skąpana we wszystkich kolorach tęczy. Po podłodze leniwie snuła się mgła, nadając mrocznego klimatu. Długie ławy poszczególnych domów zastąpiono małymi stolikami, które zostały ozdobione obrusami ze sztucznych pajęczyn. Duchy Hogwartu latały tam i z powrotem w rytm muzyki. Zabawę prowadził Lee Jordan, komentator meczów Quidditcha – ubrany w stylowy smoking, czarna maska przysłaniała połowę twarzy,  z ust wystawały mu wampirze kły.

Spragnieni rozrywki uczniowie oraz nauczyciele cieszyli się chwilą relaksu, tańcząc  do melodii wygrywanej przez zaczarowane instrumenty, z twarzy nie schodziły im wesołe uśmiechy. Wilkołaki bawiły się z księżniczkami, wampiry z gargulcami, lordowie z trollami.

Zza srebrnej maski na rozszalały tłum badawczo  spoglądały ciekawskie stalowo-błękitne oczy, zaś szmaragdowe, skryte za czerwienią, po kolei. obserwowały każdą tańczącą parę

– Widzisz go? – Do uszu Harry’ego dotarł zagłuszony przez muzykę głos Draco.

– Nie, ale patrz tam – powiedział Potter, wskazując kierunek ręką.

W miejscu, gdzie pokazał, wirowała istotnie dobrana para. Rudowłosy Frankenstein wraz ze swoją ukochaną żoną z horroru.

– A to ci dopiero – zaśmiał się Draco, szczerze zadowolony.

Jednak plan Weasleya wypalił. Malfoyowi nie schodził uśmiech z twarzy, kiedy obserwował szczęśliwą parę. Hermiona zaklęciem ukoloryzowała włosy na czarne z białymi paskami po bokach, zapewne tona lakieru utrzymywała fryzurę w pionie. Różowe policzki ukryła pod grubą warstwą bladozielonego pudru, orzechowe oczy skrupulatnie podkreśliła czarnym makijażem, zaś usta, które pociągnęła czerwoną szminką, aż kusiły, by je pocałować. Fioletowa suknia, w niektórych miejscach naderwana, dopełniała całego stroju.

Sam Fred nie wyglądał gorzej. Płomienna czupryna swobodnie opadała mu na czoło, które zdobiły sztuczne szwy zroszone czerwoną mazią, imitującą krew. Z szyi wystawały dwie potężne śruby. Twarz, tak samo jak Hermiony, miała bladozielony odcień, natomiast oczy – fioletowo sine. Jednak jak na Frankensteina miał zbyt schludny strój. Czarny garnitur, lekko nadszarpnięty, oraz splamiona dziwną  zieloną cieczą koszula.

– Widać, dobrze się bawią – powiedział Draco, spoglądając na partnera. – Może zaszczycisz mnie jednym tańcem? – spytał, kokieteryjnie wystawiając rękę, w grzecznym geście zapraszającym do zabawy.

– Draco – skarcił go Harry. – Musimy znaleźć tego Smitha, na zabawę… Hej!

Przebiegły jak rodowity Ślizgon, nie dał dokończyć zdania ukochanemu i od razu, bez ogródek, chwycił Harry’ego za rękę, porywając go na środek parkietu. Harry mimowolnie się uśmiechnął, co nie uszło uwadze Malfoya.

Jeden taniec nam nie zaszkodzi – pomyślał rozbawiony Potter.

Na początku Harry'emu szło mozolnie – nie potrafił wczuć się w rytm. Draco jednak się nie poddawał. Gdy tylko piosenka, do której wyrwał Pottera, dobiegła końca, ustępując miejsca wolniejszemu kawałkowi, przyciągnął go prosto w ramiona, obejmując jedną ręką w pasie, a w drugą łapiąc lewą dłoń.

– Nie wygłupiaj się – powiedział zażenowany Potter, opuszczając wzrok na podłogę. Poczuł chłodną dłoń na brodzie, nakazującą mu spojrzeć do góry.

Wzrok Malfoya go powalił. Nigdy nie widział w jego oczach takiej pasji i oddania, pożądania i namiętności, czułości i miłości. Nie wiedział, czy to dlatego, że Draco zatracił się w muzyce, czy dlatego, że byli tu razem, wśród tych wszystkich par, tańcząc ze sobą. Nie miał już więcej czasu na myślenie. Ciepłe, blade usta dotknęły jego warg.

Zatracił się.

Przy jednym ze stolików siedziała dwójka chłopaków z Gryffindoru. Ronald ubrany w zwykły, nie rzucający się w oczy, grafitowy smoking oraz w szarą maskę przysłaniającą oczy, krytykował wszystko wokół. Począwszy od dekoracji, a na tańczących parach skończywszy.

– No spójrz tylko, Seamus – żachnął się Ron, wskazując ręką stolik, przy którym siedzieli. – Pajęczyny. A ja nienawidzę wszystkiego, co ma związek z pająkami. To chyba logiczne, że mogę mieć traumę po akcji z akromantulą na drugim roku, prawda?

– A ja twierdzę, że za dużo narzekasz, Ron – odpowiedział z uśmiechem Finnigan.

Jego kreacją okazał się zwykły uniform szkolny – nie byłoby to dziwne, gdyby nie fakt, że to szata Ravenclawu, na dodatek żeńska.

– Lekcje zostały odwołane, jest dobra muzyka, czego jeszcze chcesz?

– Po prostu mam parszywy humor – odparł Ron. Po chwili spojrzał na przyjaciela, nie kryjąc zdumienia. – Seamus? – spytał przeciągle. – Powiesz mi skąd, na Merlina, masz szaty Ravenclawu?

– A tam… – Finnigan machnął ręką. – Kiedyś, wysadzając w powietrze moją pracę domową, przypaliłem jednego Krukona, który cały czas uganiał się za jedną blondyneczką, no i ona po tym wszystkim powiedziała, że ma u mnie dług wdzięczności. I voilà.

Ron tylko pokręcił z niedowierzania głową, patrząc na kolegę. Nie chcąc sobie więcej zaprzątać głowy przygodami Seamusa, zaczął obserwować tańczące pary. Na chwilę jego wzrok zatrzymał się na Hermionie – żonie Frankensteina. Westchnął. Pokłócili się i nie rozmawiali ze sobą już od dłuższego czasu. Tak naprawdę, to on z nią nie rozmawiał.

Weasley musiał przyznać, że jego przyjaciółka prezentowała się zjawiskowo, jeszcze lepiej niż na Balu Bożonarodzeniowym z okazji Turnieju Trójmagicznego. Kiedy Ron zobaczył, jak ręka jego brata wylądowała w pasie przyjaciółki, poczuł dziwne ukłucie w środku.

Pokręcił głową i skierował wzrok w innym kierunku.

– Chyba się zaraz porzygam – powiedział, imitując odgłos puszczania pawia.

–  Przemyciłeś alkohol? – spytał podekscytowany Seamus.

– Nie, idioto. Spójrz tam… O, widzisz? – Ron tylko wskazał ręką kierunek, w jakim miał patrzeć jego przyjaciel.

– Twój brat i Hermiona, a kawałek dalej Draco i Harry – powiedział beznamiętnie Seamus, spoglądając z powrotem na Weasleya. – No i? – Wzruszył ramionami. – Powinieneś  być zadowolony.

– Że co takiego? – Ron podniósł ton głosu, nie wierząc w to, co właśnie usłyszał.

– No tak, powinieneś się cieszyć, jak twoi przyjaciele… Tak, Ron, nie przejęzyczyłem się. Przy-ja-cie-le. – Seamus spojrzał wymownie na Weasleya. – Hermiona i Harry są szczęśliwi, więc i ty się tym ciesz.

– Harry i ja już nie jesteśmy przyjaciółmi – powiedziawszy to, opuścił salę, przy wejściu wpadając na rosłego blondyna. – Patrz, jak łazisz, Smith!

_____

– Draco, spójrz. – Harry oderwał się od Malfoya, kiwając brodą w kierunku wejścia.

W drzwiach do Wielkiej Sali stał Smith, ubrany w niebieski kostium. Brązowe oczy skrywał za maską wysadzaną małymi szafirowymi kamieniami. Jego partnerka: ładna, drobna, czarnowłosa dziewczyna z dużymi szarymi oczami, prezentowała się jak wymioty jednorożca. Przeogromna, różowa, puchata suknia ozdobiona niebieskim brokatem wyglądała, jakby miała zaraz odfrunąć. We włosy miała wszczepiony złoty diadem.

– Cholerna księżniczka z koszmaru i jej niedługo martwy książę – zacmokał Draco, patrząc w stronę nowo przybyłych.

Ciepły wzrok, którym jeszcze chwilę temu obdarzał Harry’ego, zmienił się diametralnie. Teraz z jego oczu bił chłód, co mogłoby zmrozić krew w żyłach niemal każdemu, kto stanąłby na drodze bezwzględnemu Draconowi.

– Rób swoje – powiedział Harry, po czym szybkim krokiem opuścił Wielką Salę.

Draco wyjął z kieszeni spodni różdżkę i schował ją do rękawa. Powoli zaczął się kierować do upatrzonej pary.

– Och, Zachariaszu, tak się cieszę, że mnie zaprosiłeś – szczebiotała odziana w róż dziewczyna.

– Idę po coś do picia, poczekaj tu na mnie.

Niczego nieświadomy prefekt Puchonów oddalił się do najbliższego stolika, gdzie stała waza z ponczem.

Draco, zwietrzając okazję, zaszedł partnerkę Smitha od tyłu. Przycisnął końcówkę różdżki do jej pleców.

– Imperio – wyszeptał, a dziewczyna, obróciwszy się, spojrzała pustym wzrokiem na Malfoya. – Sprowadź Zachariasza Smitha do łazienki Jęczącej Marty najszybciej, jak to możliwe. Użyj swoich atutów – dodał znacząco.

– Oczywiście – przytaknęła i pobiegła za swoim partnerem.

Malfoy stał, uśmiechając się parszywie, po czym, w ślad za Harrym, także opuścił Wielką Salę.

Harry  Potter czekał już w łazience Jęczącej Marty, w której zawsze było pusto za sprawą mieszkającego w niej ducha. Nikt nie chciał się narażać na jęki i płacze Marty, która zginęła w toalecie i każdemu przy nadarzającej się sposobności musiała się żalić – tym razem duch błąkał się po Wielkiej Sali i zaczepiał uczniów.

Po chwili do Pottera dołączył Malfoy.

– I jak poszło? – spytał Harry.

– Bułka z masłem – powiedział szyderczo Draco. – Teraz wystarczy poczekać.

– Po co mnie tu ciągniesz? – dopytywał się Zachariasz zaproszonej na bal dziewczyny.

– Zachariaszu, miejmy chwilę dla siebie – odparła, otwierając drzwi.

Na pierwszy rzut oka pomieszczenie wydawało się puste.

– Mówiłam ci, że pewnie nie zastaniemy tej płaczącej dziwaczki. – Puchonka zaśmiała się pusto.

Smith spojrzał badawczo na partnerkę.

Był zdziwiony, że ta nagle zaproponowała mu, ba, wręcz wymusiła, by udał się z nią w „ustronne miejsce”. Nawet mu to schlebiało.

– Brawo! – Do uszu Zachariasza doszedł parszywy głos Malfoya, klaszczącego teatralnie w dłonie.

– A wy co tu robicie? – spytał zażenowany Smith, patrząc na Harry’ego opartego o ścianę, niedbale bawiącego się różdżką, oraz na Malfoya, który stał dumnie wyprostowany, świdrując ich wzrokiem.

– Czekamy na przedstawienie – odparł cicho Potter, posyłając zaciekawione spojrzenie Zachariaszowi.

– Och, byłbym zapomniał – zacmokał Draco. – Moja droga, zechciałabyś zamknąć za sobą drzwi? – Malfoy zwrócił się przesłodzonym głosem do zaczarowanej dziewczyny.

– Oczywiście – zaszczebiotała i wyjęła różdżkę, celując nią w drzwi. – Colloportus – padło z jej ust i w pomieszczeniu echem odbił się zgrzyt zamka.

– Już nie będziesz nam potrzebna. Avada Kedavra! – Draco wykrzyczał klątwę śmierci.

Odziana w róż Puchonka padła na ziemię jak kłoda, wlepiając szare oczy w  sufit, a z jej wątłej dłoni wypadła śliczna, brzozowa różdżka, tocząc się po posadzce wprost pod nogi Zachariasza. Oniemiały Smith stał, nie mogąc z siebie wydusić ani jednego słowa. Właśnie na jego oczach zabito dziewczynę.

– Co? Jak? Dlaczego? – jąkał się, zaciskając dłonie w pięść.

– Zadajesz za dużo pytań – odpowiedział Harry, podchodząc bliżej celując różdżką w bezbronnego prefekta. – Jest to irytujące – wysyczał przez zaciśnięte zęby.

Draco w tym czasie wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki szklaną buteleczkę z drewnianym korkiem.

– Po co to wam?

– W sumie, gdy z tobą skończymy, i tak nie wydusisz z siebie ani słowa, bo…. – zaczął Malfoy.

– Będziesz martwy – dokończył chłodno Potter.

– Od czego by tu zacząć. A tak! – Malfoy klepnął się w czoło. – Widzisz, ja i Potter jesteśmy dobrymi przyjaciółmi samego…

– Voldemorta? – dokończył Zachariasz z nieukrywanym strachem w głosie.

Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała w szalonym rytmie, łapiąc każdy cenny oddech.

– No proszę, proszę. Widać nie wszyscy Puchoni mają niski iloraz inteligencji – powiedział szyderczo Draco, po czym oparł się o umywalkę. – Ale tak, Smith, masz rację.

– Dumbledore… on się o wszystkim dowie! – krzyknął Smith, znajdując w sobie iskrę odwagi.

– Gdybyś temu staremu prykowi napisał to na pergaminie i podał pod nos, nie zauważyłby. Dumbledore wierzy w to, w co chce wierzyć. Ma swoją ideę mnie, Chłopca, Który Rzekomo Przeżył, osieroconego przez Czarnego Pana, co jest cholerną bujdą! – wykrzyczał Harry, tracąc nad sobą panowanie. – Ale to cię nie powinno obchodzić – dodał spokojniej. – Petrificus Totalus! – krzyknął zaklęcie, celując w Zachariasza, ten jednak był szybszy i uchylił się w mgnieniu oka, sięgając po różdżkę zmarłej dziewczyny.

– Drętwota! – wykrzyczał Zachariasz do Harry’ego, który również w porę zrobił unik.

Zaklęcie kierowało się wprost na Dracona, ten tylko ze stoickim spokojem machnął ręką, tworząc wokół siebie błękitną osłonę, używając magii niewerbalnej.

– To na nic, Smith, nas jest dwóch – wycedził Malfoy. – A ty sam, na dodatek z nie swoją różdżką.

– Nie poddam się bez walki – wydyszał wściekły Smith. – Nie wiem, czego ode mnie chcecie, ale nie oddam wam tego!  Defodio!

Ze ściany z prawej strony odleciały pojedyncze kawałki gruzu, które runęły przy Harrym. Potter najwyraźniej miał już tego dosyć, bo tylko wycelował różdżką i krzywiąc się,  wyszeptał Crucio.

Zachariasz padł  na ziemię, wijąc się w konwulsjach bólu. Z jego nosa i uszu zaczęła wypływać strużkami krew, gdyż Potter nie miał zamiaru przerwać zaklęcia. Ręce zaczęły się wyginać w różne strony, sprawiając chłopakowi olbrzymi ból. Czuł się, jakby w jego ciało wbijało się tysiące, miliony malutkich igieł, naruszających jego organy wewnętrze. W ustach czuł metaliczny smak krwi. Ostatnie, co zobaczył, to błysk zielonego światła.

_____

Panie.

Mamy to, o co prosiłeś. Czekamy na kolejne wytyczne.

H.P. spisał się świetnie.

Pozdrów B.

D.M.

Szpetne oblicze Voldemorta wykrzywiło się w uśmiechu. Jego oczy zajarzyły się niebezpiecznie w ciemności spowijającej gabinet. Z ust wydobył się głośny śmiech. Nad bezimiennym miasteczkiem zaczęły się zbierać złowrogie, czarne chmury, zwiastujące koleją śmierć.