Rozdział 16 cz. I

– Hermiono, możemy porozmawiać? – spytał Fred, przysiadając się obok Granger.

O tej porze w Wielkiej Sali nie było zbyt wielu uczniów. Dochodziła siódma rano. Fred Weasley specjalnie wstał wcześniej. Wiedział, że Hermiona dużo wcześniej schodziła na śniadanie, by mieć czas powtórzyć sobie materiał na lekcje.

Hermiona spojrzała na Freda oczami. Uśmiechnęła się lekko, kiwając głową. Ten wciągnął powietrze, nie wiedząc, jak zacząć. Wiedział, że musiał postawić wszystko na jedną kartę.

– Przyjaźnimy się – zaczął. – Jesteś dla mnie ważną osobą i tak szczerze mówiąc, nie chcę patrzeć, jak cierpisz, goniąc za obłudnym marzeniem.

– Do czego zmierzasz? – Hermiona zerknęła z ukosa na siedzącego obok Freda.

– Chciałbym ci coś uświadomić. – Spojrzał wprost w jej oczy. – Spotkajmy się wieczorem. Powiedzmy o dwudziestej drugiej w Wieży Astronomicznej. Dzisiaj nikt nie ma tam zajęć, więc nie musisz się o to martwić.

– Nie wiem, co kombinujesz, Fredzie Weasley, ale dobrze. Spotkam się z tobą.

POPRZEDNIEGO WIECZORA

Dwójka bliźniaków przechadzała się nocą po Hogwarcie. Właśnie wracali z kuchni, gdzie obłupili się w najróżniejsze pyszności. Co jak co, ale bracia Weasley nie należeli do tych osób, które w dormitorium lubiły przymierać głodem. Mając torby wypchane najróżniejszymi kanapkami, postanowili naruszyć reguły szkoły i poszlajać się, jak to mieli w zwyczaju pod osłoną nocy.

– Fred – szepnął George, szturchając brata w łokieć. – Patrz tam. – Ruchem brody wskazał, w jakim kierunku ma spojrzeć bliźniak.

– A niech mnie. – Obaj stali w cieniu, obserwując dwójkę kochanków.

Harry i Draco właśnie wyszli z Pokoju Życzeń. Malfoy nie wyglądał jak na Malfoya przystało. Pognieciona koszula z niedopiętymi guzikami, szata domu Slytherinu niedbale zwisała przewieszona przez brak. Zawsze idealnie ułożone blond włosy, opadały mu na czoło w nieładzie. Rozmarzony wpatrywał się w Harry’ego.

–  Harry – zacmokał Malfoy, śmiejąc się przy tym. – Zapnij ten cholerny rozporek.

– Jest środek nocy. Nikogo tu nie ma prócz nas – zaoponował Potter, zarzucając ręce na szyję Dracona.

Spodnie Pottera, lekko zsunięte, odsłaniały żółte bokserki. Draco z wypiekami na twarzy zatopił się w różowych ustach Harry’ego, nadal nabrzmiałych po ich potajemnej schadzce.

– Musisz już wracać. – Draco niechętnie odepchnął od siebie chłopaka.

Harry spojrzał na niego z pełnym uczucia wzrokiem. Potargane czarne włosy nadawały mu jeszcze bardziej łobuzerskiego wyglądu.

– Jak ja mam wytrzymać po tym, co mi zaserwowałeś? – zaśmiał się.

– Będziesz musiał. – Draco musnął wargami policzek ukochanego. – Jutro o tej samej porze – powiedział cicho.

– Wiem. Punkt dwudziesta druga trzydzieści, jakbym mógł zapomnieć? – spytał Harry na odchodnym, odprowadzając Malfoya wzrokiem.

Kiedy ten zniknął mu z oczu, sam udał się w przeciwną stronę, niedbale zarzucając na siebie górną część garderoby.

Bliźniacy stali z głupimi uśmieszkami na twarzach. Z jakiegoś powodu nie byli zdziwieni. Już od dawna podejrzewali tę dwójkę o ciągotki do siebie. Ba, nawet im kibicowali, a kiedy Malfoy nie raz  był u nich w Norze, inicjowali im spotkania tak, by mogli ze sobą pobyć sam na sam. W głębi ducha cieszyli się, że ci dwoje w końcu odnaleźli drogi do swych serc. W końcu nie karmili już nikogo bajeczką pod tytułem „To jest tylko przyjaźń”.

– To twoja szansa, braciszku – powiedział półgłosem George.

– Zgadza się – odparł z uśmiechem na twarzy Fred.

_____

– Muszę przyznać, że nie masz gustu. – Śmiał się Harry, rozglądając po pomieszczeniu.

Od sufitu po ziemię zwisały grube tkaniny w kolorze soczystej zieleni. Cała podłoga była pokryta poduszkami w odcieniach bieli i kości słoniowej. Gdzieniegdzie walały się grube, ciepłe koce w kolorze czerni.

– Nie moja wina, że zawsze myślę o tobie – wyszeptał Draco Potterowi do ucha, delikatnie obejmując go od tyłu w pasie. Rękoma zaczął rozpinać pasek spodni Pottera.

– Co robisz? – Harry zamruczał od niechcenia – Jest późno. Myślałem, że grzecznie pójdziemy spać.

Draco zachichotał, obracając Harry’ego przodem do siebie. Spojrzał mu głęboko w zielone oczy.

– Na Merlina, jak ja cię pragnę – wyszeptał .

Potter patrzył na Dracona. Czasem do niego to nie docierało, że Draco Malfoy, arystokrata oraz czarodziej pochodzący z bardzo wpływowej rodziny mocował się z klamrą u jego paska, przegryzając wargi.

Kiedy i jak to się zaczęło? Potter nie potrafił odpowiedzieć sobie na to pytanie. Pochwycił zimne dłonie Ślizgona. Zdezorientowany Draco spojrzał w twarz Harry’ego.

– Coś nie tak? – spytał Malfoy zatroskanym głosem.

– Draco, od kiedy? – spytał niemalże ze szeptem.

– Od kiedy co?

– To wszystko się zaczęło. To, co jest miedzy nami?

Malfoy wzruszył ramionami. Wyminął Pottera, czując, że jego plany na wieczór właśnie się skończyły. Rzucił się z gracją na miękkie puchate poduchy. Potter powiódł za nim wzrokiem.

– Harry – zaczął Draco, podpierając się na łokciu. – Tak jest od zawsze. – Uśmiechnął się. – I myślę, że sam doskonale zdajesz sobie z tego sprawę. Nigdy nie było nikogo innego – westchnął, kładąc się wygodnie, obserwując oczyma sufit.

– Chciałem to po prostu usłyszeć. – Harry rozchmurzył się, zdejmując bluzę i rzucając ją nieopodal.

Malfoy, usłyszawszy szelest spadającej odzieży, spojrzał ku Potterowi, ukazując rząd równych białych zębów. Harry powolnym krokiem podszedł na skraj miękkich poduszek. Z lekkim ociągnięciem poczołgał się do swojego chłopaka.

CDN