Rozdział 15.

Harry Potter szedł korytarzem na drugim piętrze  – nie potrafił zasnąć. Męczyło go to ciągłe myślenie o zadaniu dla Voldemorta. Do tego dochodził brak czasu oraz wiecznie depczący mu po piętach Ron. Było już grubo po północy. Nawet nie wziął peleryny-niewidki, miał to gdzieś. Ubrany w bordową bluzę i ciemne jeansy, kroczył przed siebie, intensywnie myśląc. Ze spuszczoną głową, wpatrując się w posadzkę, w której odbijało się światło pochodni, starał się odnaleźć sposób na poznanie tożsamości potomka Helgi Hufflepuff. Jednego był pewien: ta osoba na pewno należała do Puchonów. Innej opcji nie brał pod uwagę.  Nie widząc, co się działo przed nim, nagle do czegoś dobił. Odsuwając się o krok spostrzegł, że to coś okazało się kimś.

– Nadal na nogach, Severusie? – spytał, unosząc czarną brew.

– Powinieneś być w swoim dormitorium, Potter, a nie przechadzać się po nocach korytarzami szkoły. – Snape spojrzał z góry na chłopaka.

Harry tylko prychnął i starał się wyminąć śmierciożercę. Gdy myślał o Snapie,  się w nim gotowało, a co dopiero kiedy musiał przy nim stać. Pieprzony kłamca, przeleciało mu przez myśl.

– Potter! – Snape obrócił się za chłopakiem.

Harry przystanął, zaciskając dłonie w pieści.

– Czego?

– Jeżeli będziecie potrzebowali pomocy, wiedz, że z Draconem bez problemu możecie do mnie zwrócić. Nie chcielibyście chyba go zawieść, prawda?  – wypowiedział beznamiętnie.

– Kto twierdzi, że będzie nam potrzebna jakakolwiek pomoc? Nie ufam ci i ty o tym doskonale wiesz. – Zaśmiał się złowieszczo. – Wolałbym polecieć do Dumbledore’a i sarnimi oczętami wymusić z niego, by mi powiedział wszystko, co wie o założycielach Hogwartu i ich potomkach, a jak znam jego słabość do mnie, byłby w stanie zrobić to bez mrugnięcia okiem.

Snape skrzyżował ręce na piersi, uśmiechając się lekko.

– A teraz wybacz, Severusie. Mam zadanie do wykonania. – Potter odszedł w swoją stronę, machając dłonią za siebie, starając się tym gestem wkurzyć nauczyciela.

Snape stał i obserwował Pottera. Zastanawiał się, odkąd stał się taki pewny siebie. Kiedy tak naprawdę przystał do Voldemorta i dlaczego? Najgorsze chyba było to, że on dobrze czuł się po tej mrocznej stronie. Z głową pełną myśli, Severus Snape oddalił się do swojej komnaty.

_____

Pieprzony nietoperz. Cholerny kłamca. Szumowina. Gdybym tylko mógł, gdyby tylko ten gnojek nie był potrzebny Voldemortowi, już dawno dławił by się Avadą.

Wytrącony z równowagi spotkaniem ze Snape’em Harry Potter pędził do sowiarni. Tylko tam mógł pomyśleć w spokoju. I tak musiał wysłać list.

Noc była zimna. Z lekko uchylonych ust Pottera wydobywał się obłoczek pary. Mur pokrywał szron. Stał oparty o okiennice, trzymając przed sobą kawałek pergaminu. Obok niego pohukiwała podekscytowana śnieżnobiała sowa Hedwiga.

Drogi Syriuszu.

Postanowiłem do Ciebie napisać. Jak ci się żyje? Jesteś zdrowy?

W szkole wieje nudą, o ile można się nudzić pod natłokiem tylu prac domowych. W związku jedną z nich piszę. Pamiętam, że na Grimmauld Place znajdowały się księgi opisujące stare rody czarodziejskie. Na historii magii dostaliśmy losowe wypracowania. Ja na moje nieszczęście wylosowałem zadanie pt. „Przedstaw obraz i genologię rodu Helgi Hufflepuff”.

Okropne, prawda? Też tak sądzę. Najgorsze jest to, że do przyszłego tygodnia muszę oddać to wypracowanie, a w szkolnej bibliotece nic nie potrafiłem znaleźć. Nawet Hermiona nie mogła pomóc. Jak coś znajdziesz, proszę, daj mi znać.

Pozdrów ode mnie Stworka. Nie żartuję. Ten skrzat pewnie nigdy mnie nie polubi.

Pozdrawiam,

Twój chrześniak,

Harry.

Zielone oczy wpatrywały się w litery składające się w  słowa. Sam stek kłamstw. No, ale trzeba sobie jakoś radzić..  Nie namyślając się długo, chłopak zwinął pergamin, po czym przymocował go do drobnej nóżki sowy.

– Leć, Hedwigo. Do Syriusza.

Ptak zerwał się do lotu, przecinając czarne niebo.

 Harry wpatrywał się w coraz bardziej oddalający się biały punkt. Kiedy Hedwiga zupełnie zniknęła mu z oczu, oparł głowę o zimny kamień.

Znowu zaczął myśleć o Snapie, o rodzicach, Dumbledorze i tych wszystkich kłamstwach, jakimi go karmiono. Był oszukiwany od kołyski.

Pamiętał, gdy był młodszy, kiedy nie wiedział, kim był. Ciotka i wuj od samego początku mamili go kłamstwami, o tym, jak jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Później, gdy miał lat jedenaście, bum! Dowiedział się, prawdy o swoim pochodzeniu. Wtedy usłyszał kolejną bajeczkę. Bajeczkę o tym, jak rzekomo najpotężniejszy czarnoksiężnik wszechczasów uśmiercił jego rodziców z zamiarem zabicia jego, Harry’ego Pottera, srającego w pieluchy.

Harry prychnął na samą myśl o tej absurdalnej scenie. Pomimo to był tylko dzieckiem. Uwierzył w kolejne kłamstwa i żył w przekonaniu, że ktoś czyhał na jego życie. Niejednokrotnie  się bał.

Na pierwszym roku nauki w Hogwarcie poznał Dracona. Spotkali się już wcześniej, ale nie przedstawili się sobie. Dopiero w pociągu poznali swe imiona. Od razu zapałali do siebie sympatią. Jednak że on, Harry Potter,  nienawidził   wtedy Voldemorta, a Draco, jako syn śmierciożercy, oddawał Czarnemu Panu cześć, zaczęły być między nimi zgrzyty. Małe bo małe, ale były.

Doskonale pamiętał tamten wieczór, kiedy w oko w oko stanął z „mordercą” swoich rodziców. Potężny czarnoksiężnik pasożytował na innym człowieku? Już tamtego wieczoru pojawiły się w głowie Harry’ego niewygodne dla Dumbledore’a pytania. Nigdy nie zapomni, jakie ziarno niepewności zasiał w nim sam Czarny Pan.

– Zabiłeś moich rodziców! – krzyczał do potwora.

– A czy jesteś tego pewny, Harry Potterze? Owszem, zabiłem wielu ludzi, ale krew każdego czarodzieja i czarownicy jest zbyt cenna.

Harry poruszył się niespokojnie. Spojrzał w niebo ozdobione gwiazdami. Kolejna fala wspomnień nawiedziła jego umysł.

Na drugim roku pokonał bazyliszka. Okrzyknięty został bohaterem, uratował bowiem Ginny. Wspomnienia Toma Riddle’a znowu nie dawały mu spokoju. Już zaczynał mieć wątpliwości. Wtedy zwierzył się Draco. Jego błękitne oczy uciekały przed wzrokiem Harry’ego, pragnącego poznać prawdę. Pamiętał, co ten mu powiedział.

– Nie wierz w to, Potter. Ja wiem jak było.

– To mi powiedz.

– Uwierzyłbyś , skoro każdy do tej pory cię okłamywał?

Więc on, Harry Potter, czekał. Draco obiecał, że wszystko mu pokaże, kiedy nadejdzie odpowiednia pora. Nastał czwarty rok, a ktoś usiłował wykończyć Pottera i wrobił go w Turniej Trójmagiczny. Cholerny Barty Crouch Junior. Przez tego śmierciożercę Harry pokłócił się z Ronem, nawet Draco patrzył na niego sceptycznie. Próbował się tłumaczyć przyjaciołom, ale oni nie słuchali. Draco najpierw mu nie wierzył, kiedy Ron już dawno mu wybaczył, ten nadal się boczył, lecz w końcu coś w nim drgnęło. Przemyślał sobie wszystko i przeprosił Harry’ego. Wtedy też Draco postanowił pokazać mu prawdę. O nim samym i jego rodzicach.

Ogromny salon. Biała marmurowa podłoga, na której siedział mały śliczny chłopczyk z blond włosami. Na oko mógł mieć dziewięć lat. Do pokoju weszło dwóch mężczyzn. Jeden wyprostowany, piękny i  dumny, z warkoczem sięgającym pasa w kolorze platyny. Za nim wkroczył jegomość odziany w czerń, z maską na twarzy. Widać było tylko czarne jak smoła włosy.

– Kto to? – spytał chłopczyk.

– To ja, mały rozrabiako. – Czarnowłosy mężczyzna ściągnął maskę, osłaniającą jego twarz.

– Wujek Severus! – Ucieszył się blondynek, wskakując Severusowi na kolana.

– Jesteś więc pewny, Severusie? – spytał Lucjusz, napełniając stojące na stoliku pucharki winem.

– Tak – odpowiedział, podając maskę małemu Draconowi. – Czuję, że on odnawia siły, przyjacielu. Potrzebuję ochrony. Dumbledore to jedyne wyjście.

– Do tej pory się dziwię, jak to możliwe, że ci uwierzył w tę bajeczkę o Voledemorcie. –  Lucjusz Malfoy zaśmiał się, upijając wina.

– Przyjacielu, w każdym kłamstwie jest ziarno prawdy. Byłem tam z Voldemortem. On chciał stworzyć horkruksa,  ja pragnąłem porozmawiać z Lily. Myślałem, że jak Jamesa nie będzie, to ona zostanie ze mną.

– Tak, znam resztę. Zabiłeś Pottera, przypadkiem straciłeś ze schodów Lily, przez co niefortunnie skręciła kark, a Voldemort się przeliczył ze swoja mocą. – Lucjusz upił trunku z pucharka. – Jeśli jest rzeczywiście tak, jak mówisz, to Czarny Pan będzie wściekły, gdy się dowie, że zrzuciłeś śmierć Potterów na jego barki, starając się chronić swój własny tyłek

– Mnie to mówisz? – Snape pociągnął łyk, patrząc pustym wzrokiem przed siebie.

– Błagam cię, tylko znowu się nie dołuj. – Lucjusz skarcił przyjaciela i spojrzał na swojego pierworodnego. – Draco, synu, idź do swojego pokoju. Ja i wujek Severus mamy poważne sprawy do omówienia.

Harry długo nie wymaże tego wspomnienia z głowy. Draco stał obok niego, przy myślodsiewni w pokoju dyrektora. Specjalnie włamali  się do gabinetu Dumbledore’a tylko po  to, by Harry mógł poznać całą prawdę. Do końca sam nie rozumiał, jakie on miał zadanie w tym wszystkim i po co dokładnie był potrzebny Voldemortowi. Jednak szybko się dowiedział. Kiedy na ostatnim zadaniu Turnieju Trójmagicznego świstoklik przeniósł jego i Cedrica na cmentarz, Harry przeżył szok. Ogromny kocioł, Glizdogon odprawiający jakiś rytuał.

– Harry?

Potter wystraszony nagłym najściem ujechał na oblodzonej posadzce, obijając sobie kość ogonową. Usłyszał znajomy śmiech.

– Draco, co ty tu robisz? – wystękał, próbując się podnieść.

– Miałem obchód, a Hermiona powiedziała, że wyszedłeś. Zdziwiła się, że nie byłeś ze mną, więc poszedłem cię szukać. – Malfoy podał mu rękę, pomagając wstać. – Nie wiesz może, co z Hermioną? Zawsze ze mną rozmawiała o lekcjach, esejach, ogólnie o wszystkim, co akurat ją interesowało, a dzisiaj… Była dziwna. Na moje pytania odpowiadała półgębkiem. – Przewrócił stalowoniebieskimi oczami. – Nawet mnie nie ochrzaniła, gdy powiedziałem, że się zrywam z dyżuru.

Harry stanął w końcu na nogi. Oparł się plecami o jedną z drewnianych belek znajdujących się w sowiarnii. Ślizgon przyglądał się Potterowi z nieukrywaną ciekawością.

– Przy mnie zachowywała się normalnie – odparł posępnie Potter.

– Co się stało? – Draco zauważył, że coś było nie w porządku.

– Mijałem Snape’a po drodze – westchnął Potter. – Wytrącił mnie z równowagi. Zawsze, kiedy na niego patrzę, mam ochotę rozwalić mu ten jego zakłamany łeb.

– Nie myśl o tym. Tylko humor sobie psujesz. – Malfoy uśmiechnął się, starając przywrócić tym  przyjacielowi dobry humor.

– Wiem, ale czasem jest trudno. Mam też dla ciebie nowinki. – Zmienił temat.

– O, jakie? – Zaintrygowany Malfoy podszedł do Harry’ego, lekko obejmując go w pasie.

Harry’emu przyśpieszył puls.

– Wysłałem list do Syriusza, jak wszystko pójdzie zgodnie z planem, to zadanie samo się rozwiąże. – Uśmiechnął się, patrząc w oczy Dracona.

– Czyli będziemy mieć więcej czasu dla siebie? – zamruczał Potterowi do ucha.

– Hmm… a co ty na to? Pokój Życzeń, teraz?

Dwoje szóstoklasistów, śmiejąc się, wybiegło z sowiarni, starając się jak najszybciej pokonać błonia oraz korytarze szkolne, by znaleźć się na siódmym piętrze.