Rozdział 14.

Dni mijały spokojnie i  leniwie. Pogoda zaczynała płatać figle. Nagle ze słonecznego dnia robił się pochmurny z porywistym wiatrem. To był znak. Lato powoli odchodziło w niepamięć, ustępując miejsca jesieni, która zwiastowała coraz częstsze deszcze i chłody.

Za murami Hogwartu uczniowie żyli, jak gdyby nic nie miało się wydarzyć. Co jakiś czas dochodziły ich wieści o atakach na mugoli oraz czarodziejów półkrwi przez śmierciożerców, ale nikt tak naprawdę się tym nie przejmował. Czuli spokój, że w Proroku Codziennym nie piszą o Tym, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać. Byli też i tacy uczniowie, co głęboko czuli, że on gdzieś tam był i czekał. Że zbierał siły, a kiedy powróci, będzie tak przerażający i silny, że sam Dumbledore nie da mu rady.

Stary dyrektor z siwą brodą siedział w swoim gabinecie, starając się zebrać wszystkie informacje na temat Lorda Voldemorta. Musiał sam przed sobą przyznać, że szło mu to mozolnie. Od wielu dni nie miał żadnych nowych informacji od kogokolwiek, kto obcował z młodym Tomem Riddle’em. Dumbledore, bał się, że ci, których sam Czarny Pan znał za młodu, już nie żyli lub że spotkał ich los dużo gorszy od śmierci.

W innej części zamku Ronald Weasley opuszczał właśnie skrzydło szpitalne. Był zły, że z powodu głupiej bójki ominęło go aż tyle zajęć. Przypominając o czekających na niego stertach prac domowych i podręczników do przestudiowania, dostawał natychmiastowego lenia.  Nie namyślając się, postanowił to odreagować spacerem po szkole. Właśnie trwały zajęcia, więc był pewien, że nikogo nie spotka na swojej drodze. Ron naburmuszony, że nikt z jego przyjaciół nie pofatygował się po niego przyjść do skrzydła szpitalnego, przemierzał korytarze, klnąc cicho pod nosem. Niektórzy się dziwili, jak z miłego i radosnego chłopaka młody Weasley zmienił się w stanowczego, nieufnego młodzieńca. Owszem, poczucie humoru go nie opuszczało, tak samo jak wewnętrze przeczucie, że działo się coś, na co on nie miał wpływu. Czuł, że jest to coś strasznego. Tylko co? Chłopak żachnął się na myśl o tym, jak się zmienił przez te lata.

Z końca korytarza dobiegł go znajomy glos. Przystając pod ścianą, lekko wychylił głowę, starając się zerknąć, skąd dochodziły głosy. Nie zdziwił się, kiedy odkrył, że w trakcie lekcji z łazienki Jęczącej Marty wyszedł nie kto inny jak Draco Malfoy, jak zawsze w towarzystwie Harry’ego. Ron zmarszczył nos ze złości. Czy oni w ogóle uczęszczają na jakiekolwiek zajęcia? —pytał sam siebie w głowie.

– Sam nie wiem. Przeszukaliśmy już całą bibliotekę – jęknął Harry Potter, splatając dłonie na karku, przeciągając się.

– Też mnie to zaczyna irytować, a zostało nam już niewiele czasu – odparł Malfoy.

Ron zaciekawiony, o czym rozmawiali jego przyjaciele, postanowił kontynuować podsłuchiwanie.

– Może jednak spytamy Hermiony?

Hermiona? Co oni mogą od niej chcieć?

– Nie, to głupi pomysł. Zacznie zadawać niewygodne pytania. – Malfoy oparł się o ścianę. – Myślę, że powinniśmy poszukać w dziale ksiąg zakazanych.

Co? Własnym uszom  nie wierzę. Harry, w coś ty się wpakował… i to beze mnie!

– W sumie, czemu nie. – Harry pstryknął palcami. – Hej… – Draco spojrzał zaintrygowany na towarzysza, unosząc brew do góry. – Mam pomysł – powiedział po chwili, widząc, jak ten na niego patrzył. – Pamiętasz, jak mieliśmy niedawno lekcje eliksirów?

– No i? Szczerze mówiąc, Potter, osobiście nie przepadam za tym starym zgrywusem Slughornem, i niewiele go słucham, ale do rzeczy.

– Ostatnio mówił nam o eliksirze, który jest w stanie wskazać do kogoś drogę…

Draco z impetem uderzył się z płaskiej dłoni w czoło, by po chwili wybuchnąć gromkim śmiechem.

– Kocham cię, Harry… naprawdę… Ale nie obraź się, jesteś idiotą. – Draco Malfoy śmiał się w najlepsze.

Potter stał ze skrzyżowanymi rękoma, z niezadowoleniem wypisanym na twarzy.

– To było zaklęcie – dodał, gdy się uspokoił, patrząc prosto w zielone oczy Harry’ego. – Flitwick o tym nawijał we wtorek na zaklęciach.

Ron przywarł plecami do chłodnej ściany, chłonąc każde słowo, wypadające z ust tych dwojga za rogiem. Informacje, jakie usłyszał, mieszały mu w głowie. Z jeden strony było to bardzo pokręcone, z drugiej brzmiało jak zadanie domowe, z trzeciej… sam już nie miał pewności.

– Mniejsza o to – powiedział Harry. – Ale wiesz, o co mi chodzi. Moglibyśmy nauczyć się tego zaklęcia. To by ułatwiło nam sprawę. Wiesz, co się stanie, jeśli nie zdobędziemy tej krwi?

Nie mogąc już tego słuchać, Weasley wyłonił się ze swojej kryjówki, idąc jak gdyby nic. Zmusił się nawet do sztucznego uśmiechu, patrząc na dwójkę chłopaków.

– O, Weasley – powiedział szyderczo Malfoy, odklejając się od ściany. – Widzę, że już znudziło ci się wylegiwanie w łóżku. Och, jaka szkoda. – Przypatrzał się twarzy Ronalda. – Jednak twój nos wrócił na swoje miejsce.

– Jak zawsze w doskonałym humorze, Malfoy – uciął Ron. Nie chciał znowu oberwać. – Harry. – Skinął głową w stronę Pottera.

– Miałeś wyjść za tydzień, nie? – spytał zaniepokojony tym, co mógł usłyszeć jego kumpel.

– Miałem, ale jak widać, Pomfrey jest miłosierna – żachnął się. – Co wy tu robicie? Nie powinniście być na lekcjach?

– Jakby to ująć – zaczął Draco, teatralnie się zastanawiając. – Nie twoja sprawa. Chodź, Harry.

– Zaczekaj. – Potter odgonił od siebie dłoń Malfoya. – Ron. Pamiętasz naszą rozmowę, prawda?

Ron spuścił wzrok. Jak on śmiał. Draco sam mu dokuczał, a on ma go przepraszać. Bądź co bądź, nie miał wyboru. W końcu zataił fakt, że to Draco wywołał ich poprzednią kłótnię. Nie chciał się na dodatek pokłócić się z Harrym, więc musiał przeprosić.

– Draco – zaczął niepewnie. – Ja… emm… bo wiesz… Głupio wyszło. Wtedy, w nocy…

Draco stanął wyprostowany, z triumfalnym uśmiechem na twarzy. W jego stalowoniebieskich oczach tańczyły złowieszcze ogniki, napawające się upokorzeniem Weasleya.

– Przepraszam za to, co powiedziałem o twoim ojcu. Nie powinienem. To było nie na miejscu. Tym bardziej, że niedawno zginął. Mimo iż był kim był… to jednak nadal to twój ojciec. Wybacz. – Ron spuścił wzrok.

Po chwili poczuł, jak ktoś go klepał po ramieniu. Tą osoba okazał się Draco. Jego twarz miała wyraz obojętności, jednak na ustach widniał uśmiech, którego Ron nie potrafił rozszyfrować.

– Nie ma sprawy, stary. Też cię przepraszam. Gdyby nie interwencja Harry’ego i Seamusa pewnie bym cię zabił. Nie powiem, że nie miałem na to ochoty, skłamałbym, mówiąc tak… – Draco westchnął przeciągle. – Powiedziałem parę gorzkich słów w twoją stronę. Fakt. Pobiłem cię. Fakt. Przepraszam cię najmocniej i z całego serca, ale weź z tego lekcję na przyszłość, Ronaldzie. – Gdyby mógł, ostatnie słowo by zwymiotował. – Nie igraj ze mną. – Skończywszy, odszedł krok od Weasleya. – Potter – zwrócił się do Harry’ego, unosząc głowę.
– Musimy lecieć, stary. Trzymaj się. – Harry poklepał przyjaciela po drugim ramieniu, i zostawił go za sobą, starając się dogonić chłopaka.