ROZDZIAŁ 8.

Był już wieczór, kiedy Harry oraz Draco opuścili Pokój Życzeń.

– Harry, przestań. Ty i te twoje teorie. – Draco pokręcił głową z dezaprobatą. – Jak zawsze wszystko wyolbrzymiasz. Osobiście nie obchodzi mnie, co wiewiór myśli  sobie o naszej przyjaźni.

Harry spojrzał zniesmaczony na towarzysza.

– Mówię ci. On coś podejrzewa. Tylko jeszcze nie wiem, co dokładnie – mówiąc to, podrapał się po czarnej czuprynie.

Draco tylko machnął niedbale ręką, idąc dalej przed siebie. Kiedy dotarli do ruchomych schodów, spojrzeli na siebie w milczeniu. Malfoy nigdy nie lubił się rozstawać z Potterem. Cenił sobie jego towarzystwo. Mieli wspólne tematy, wspólny cel, a i w najbliższej przyszłości będą wykonywać wspólnie zadanie, które powierzy im sam Lord Voldemort.

– Nie przychodź dzisiaj – odezwał się Harry, patrząc na jakiś bliżej nieokreślony punkt.

Draco, kryjąc rozczarowanie, pokiwał głową, po czym ruszył schodami w dół. Harry, nie oglądając się za nim, ruszył ku portretowi Grubej Damy. Idąc, zatracił się w myślach. W Pokoju Życzeń prawie stracili nad sobą panowanie. Kiedy objął Dracona, ogarnęła go taka fala gorąca, jakiej nie czuł nigdy przedtem. 

– Że stracisz mnie? – spytał szeptem Dracon, uśmiechając się lekko.

Wiedział, że był kimś ważnym dla chłopaka, który właśnie obejmował go w pasie. Nogi Pottera swobodnie opadały za łóżko. Draco był w sytuacji bez wyjścia, nie miał jak się poruszyć. Kiedy obrócił głowę w lewo, znalazł się bardzo blisko twarzy Harry’ego. Zielone oczy patrzyły przed siebie. Czarnowłosy chłopak czuł ciepły oddech Malfoya na swoim policzku.

– Podaj hasło –zarządzała już po raz kolejny Gruba Dama.

Harry podskoczył wystraszony.

– Hasło? A tak, hasło – zmieszał się. – Draco spiraculum* – powiedział pospiesznie.

Co za ironia z tym hasłem, pomyślał, przechodząc przez dziurę w portrecie.

W pokoju wspólnym siedziało paru Gryfonów. Niektórzy coś czytali, jeszcze inni odrabiali prace domowe. Nikt tak naprawdę nie zwrócił uwagi na to, że Harry Potter pojawił się w wieży. Niczym niewidzialna postać, przemknął pomiędzy kolegami i koleżankami, znikając za drzwiami swojego dormitorium. W pokoju zastał tylko Rona i Seamusa. Obu chłopaków siedziało na łóżku Weasleya, grając w szachy czarodziejów. Szybkim spojrzeniem Harry dostrzegł, że Seamus, pomimo usilnych starań, przegrywał z Ronem. Co jak co, ale Ron był piekielnie dobry w te klocki.

– O, Harry! – Finnigan podniósł wzrok na Harry’ego.

Ron obrócił głowę w stronę Pottera. Patrzył na niego ze skwaszoną miną.

– Nie było cię na lekcjach – powiedział Ron z  wyrzutem, a Harry mógłby przysiąc, że ten zabrzmiał jak Hermiona..

– Daj spokój, Ron. – Seamus szturchnął kolegę w ramię. – To dopiero pierwszy dzień. Gorzej, jakby zawalił cały rok. Nie czepiaj się go. – Uśmiechnął się ciepło do Pottera stojącego przy oknie.

– No właśnie, Ron. To tylko jeden dzień. Nikt od tego nie umarł – odparł z uśmieszkiem Potter, siadając na parapecie. – Hermiona się odnalazła? – spytał, przyglądając się, jak Seamus gorączkowo myślał nad kolejnym ruchem.

– Tak, była cały dzień w pokoju wspólnym. Fred mi mówił.

– A on niby skąd wie? – zdziwił się Harry.

– Moi bracia także darowali sobie dzisiejsze lekcje.

– Widzisz? Nie jestem jedyny. Ja w przeciwieństwie do nich nie oblałem roku – powiedział Potter, starając się dopiec przyjacielowi, który odwrócił się i zganił go spojrzeniem.

_____

– Jak Avada – wyszeptał wprost do ucha Pottera.

– Tak przerażające?

Draco pokręcił głową.

– Tak piękne.

Harry  zwrócił twarz ku Malfoyowi. Dzieliły ich milimetry.

Draco wszedł do swojego pokoju, trzaskając drzwiami. Chodził w kółko po puchatym zielonym dywanie.

– Stary, co się tak trzaskasz? – Przez drzwi wpadł zdenerwowany Nott.

Spojrzał na roztargnionego kolegę z niemałym zaskoczeniem w oczach.

– Stało się coś? – spytał z niepewnością w głosie, nie wypuszczając srebrnej klamki z dłoni. Wolał nie igrać z ogniem. Draco, kiedy był wytrącony z równowagi, robił się strasznie nie przyjemny. Teodor już niejednokrotnie przekonał się o tym na własne skórze. Draco stanął na środku pokoju, wlepiając błękitne oczy w przyjaciela. Nott tylko uniósł brwi, nie pytając już o nic więcej.

– Nie powinno cię to obchodzić, Nott. Pilnuj własnych spraw. I wypad z mojego pokoju! Nie masz swojego?! – Malfoy warknął na Teodora.

– Ty przynajmniej nie musisz go dzielić z paroma głąbami – odwarknął Nott.

– To trzeba było przyjąć odznakę prefekta.

Teodor tylko pokręcił głową i wyszedł, zamykając za sobą drzwi, zostawiając Malfoya sam na sam z swoimi myślami.

Draco odetchnął głęboko, dziękując w duchu za to, że był prefektem Slytherinu. Dzięki temu, tak jak Pansy, która również była prefektem, miał oddzielną sypialnię i nie musiał już, tak jak przed wakacjami, martwić o prywatność, gdy mieszkał z chłopakami w jednym dormitorium.

W pokoju wspólnym Slytherinu panowało niemałe poruszenie. Wszystkie oczy były skierowane na Notta siadającego na wielkiej zielonej sofie, zaraz obok czarnoskórego chłopaka.

– Co on taki wściekły? – zagaił Goyle, oparty o ogromny kominek.

– Nie wiem, od razu mnie wykopał za drzwi. – Teodor pokręcił głową. Zabini się tylko zaśmiał pod nosem. – Co cię tak bawi? – spytał Blaise’a.

– Założę się o pięć galeonów, że ma to związek z Potterem. Nie od dziś wiadomo przecież, że nasz drogi Książe Slytherinu nie gustuje w niewiastach – mówiąc to, spojrzał po wszystkich zebranych w salonie.

– Blaise ma rację – odezwała się cicho ładna dziewczyna, siedząca jak dama na jednym z krzeseł. – Nigdy go z żadną nie widziałam.

– Zamknijcie się wszyscy! – Znikąd pojawiła się Pansy Parkinson, czerwona na twarzy ze złości. – Zawsze to robicie. Gdy tylko kogoś nie ma w pobliżu, od razu jest na tych waszych śliskich językach.

– Pansy, jeszcze nikomu to nie zaszkodziło – odparł na zarzuty Blaise, wychylając się za oparcie. – Poza tym, sama doskonale wiesz, że to prawda. Mimo całego swojego uroku jakoś nigdy nie posmakowałaś naszego Księcia.

_____

W ciemnym pokoju, w którym ściany miały szary kolor, panowała ponura atmosfera. Jedynymi akcentami kolorystycznymi była zielona pościel, znajdująca się na sporych rozmiarów łóżku, oraz puchaty dywan na środku pokoju. Świecznik, wykonany z prawdziwego srebra, zwisający z sufitu, a jego powyginane kształty przypominały węże wijące się w jakimś szalonym tańcu.

Malfoy, leżący na miękkiej pościeli, miał przymknięte powieki. Jego blada cera idealnie współgrała z jasnymi włosami, które nadawały mu iście anielskiego wyglądu. Niestety wygląd nie odzwierciedlał charakteru człowieka. Młodzieniec był cyniczny, zadufany w sobie i odnosił się z pogardą praktycznie do każdego. Pomimo maski obojętności, jaką starał się nosić na co dzień, skrywał w sobie słabość. Słabością tą był pewien chłopiec mieszkający w jednej z wież tego ogromnego zamku. Ów ten chłopiec był kimś, dla kogo Malfoy mógłby poświęcić wszystko. Nawet swoją reputację.

Blade powieki uchyliły się leniwie, ukazując lazurowe oczy. W tych oczach zagościła determinacja. Nie patrząc na to, późną porę, zerwał się z łóżka i wybieg z lochów, zostawiając za sobą tłum zaciekawionych spojrzeń uczniów z domu węża.
__________________________________

* z łac. Smoczy oddech