Rozdział 12.

Była piękna pogoda, którą większość uczniów Hogwartu postanowiła wykorzystać i spędzić czas na zielonych błoniach. Słonce świeciło, wprawiając wszystkich w radosny nastrój.  Po niebie szybowały ptaki, śpiewając wesołą melodię. Z dala od ciekawskich twarzy przechadzali się dwaj młodzi czarodzieje. Draco i Harry szli blisko siebie w zamyśleniu. Właśnie dostali pierwsze zadanie. Na pierwszy rzut oka wydawało się być banalnie proste. Haczyk tkwił w tym, że oboje nie mieli zielonego pojęcia kto mógł być potomkiem Helgi Hufflepuff. Podążali dalej w skupieniu, starając się obmyśleć jakiś sensowny plan. Harry zmarszczył brwi, przystając na chwilę. Zdezorientowany Draco obejrzał się za przyjacielem.

– Harry, wszystko gra? – spytał z nutą troski w głosie.

Potter pokręcił energicznie głową.

– To jest… niemożliwe – powiedział, wypuszczając powietrze. 

Draco zaśmiał się pod nosem, podchodząc powolnym krokiem do stojącego w miejscu Harry’ego.

– Na razie bym się tym nie przejmował – powiedział z uśmiechem. – Pomyśl tylko.  Dostaliśmy pierwsze zadanie. I co z tego? – Wzruszył ramionami. – Jest piękny dzień, zrelaksujmy się trochę – powiedział, przymykając oczy, zwracając bladą twarz ku niebu. – Od jutra będziemy się zastanawiać co dalej – powiedziawszy to, chwycił dłonie Harry’ego w swoje.

Zielone oczy pochwyciły wzrok Malfoya. Widząc wesołe spojrzenie przyjaciela, rozluźnił się. Draco odsłonił białe zęby w szczerym uśmiechu i pociągnął Pottera za sobą ku Zakazanemu Lasu. Harry zaśmiał się w duchu i popędził za prowadzącym go chłopakiem. Trzymali się za ręce, ale jemu to nie przeszkadzało. Lubił Draco. Lubił być blisko niego.

_____

– Hermiono, zaczekaj! – Fred Weasley wybiegł za Hermioną.

Ta nie zwalniała kroku ani na chwilę. Biegła, popychając każdego na drodze. Jej bujne włosy falowały na w szalonym tańcu. Spod wachlarza czarnych rzęs zaczęły spływać łzy. Czuła się głupia, zażenowana. Wyobrażała sobie nie wiadomo co. A tu proszę. Draco i Harry bawili się w najlepsze. Nie. Nie mogła tak myśleć. Draco przecież by tego nie zrobił. Przecież oboje są chłopakami, nie mogliby.

– Daj mi spokój, Fred! – krzyknęła przez ramię.

Ta chwila nieuwagi wystarczyła. Rozpędzona Hermiona wpadła na grupkę czwartoklasistów. Nim upadła, Fred zdążył ją złapać za ramiona. Zapłakane oczy spojrzały na młodzieńca  trzymającego ją w ramionach.

– Wydaje mi się, czy właśnie uratowałem ci życie? – spytał Fred figlarnym głosem.

– Wydaje mi się, że, mówiłam, byś dał mi spokój? – odpowiedziała pytaniem na pytanie, stając na nogi.

Nie patrząc na Weasleya, odeszła na bok, namiętnie poprawiając przy tym spódnicę. Fred stał i przyglądał się przyjaciółce z uśmiechem. Zawsze mu się podobała. Była jego totalnym przeciwieństwem. Mądra, zrównoważona, twardo stąpająca po ziemi. Nie to, co on. Kawalarz, któremu wpadały do głowy najgłupsze z najgłupszych pomysłów. Gdy Hermiona ocierała twarz, on podniósł z posadzki książkę, po czym podszedł do Granger, trzymając w wyciągniętej ręce zgubione przez nią tomiszcze.

– Z czego się śmiejesz? – spytała z wyrzutem, przypatrując się Fredowi.

– Po prostu robisz zabawną minę, kiedy się złościsz. – Wzruszył ramionami, a ona w tym momencie wyszarpała mu księgę z ręki. – Powiesz mi, co TO było?

– Nie wiem, o czym mówisz – odpowiedziała, prostując się.

Fred spojrzał na nią z politowaniem.

– Gdy tylko zauważyliśmy Draco i Harry’ego razem, ty wybiegłaś jak oparzona. – Hermiona, słysząc imię Malfoya, nieznacznie się skrzywiła. – Rozumiem,  że możesz być w nim zauroczona, ale sama widziałaś. To nie ma sensu.

– To nie twoja sprawa – powtórzyła Hermiona, tracąc cierpliwość. – Daj mi spokój, Fred. Nie jestem małą dziewczynką. – Westchnęła ciężko. – Nie mam pojęcia, co chcesz osiągnąć, ale... ale daj sobie z tym spokój. – Odwróciła się na pięcie, dając tym samym sygnał, że rozmowa została zakończona.

Odeszła w swoją stronę, zostawiając Weasleya samego. Mając lekkie wyrzuty sumienia z powodu, jak go potraktowała,  odwróciła głowę, chcąc sprawdzić, czy nadal był w tym samym miejscu.

Fred stał wyprostowany z rękoma wsadzonymi w wąskie kieszenie spodni. Miał poważny wyraz twarzy. Wpatrywał się w nią te swoje brązowe oczy. Miedziane włosy lekko opadały mu na czoło, dodając uroku. Hermiona pierwszy raz go TAK widziała. Przez chwilę wydał się jej nawet atrakcyjny.

_____

Bellatrix odziana w zwiewną białą suknię, schodziła po marmurowych schodach, podtrzymując się poręczy. Miała już dość ciągłego leżenia w łóżku oraz nadopiekuńczości męża i jego sługusów. Chciała wyjść na spacer, pooddychać świeżym powietrzem i rozprostować nogi. Fakt, ciąża dawała się jej coraz bardziej we znaki, ale to nie powód, by się nad sobą użalać.

– Bellatrix! – Jak spod ziemi u dołu schodów wyrósł sam Voldemort. – Powinnaś leżeć i odpoczywać. Co będzie, jak się coś stanie dziecku? – spytał wyraźnie zdenerwowany zachowaniem małżonki.

Bellatrix przewróciła lekceważąco oczami, kontynuując schodzenie w dół.

– Daj spokój, Tom. – Stanęła wyprostowana przy mężu, patrząc mu prosto w oczy. – Myślisz, że cały czas będę gnić w łóżku? Jestem w ciąży, nie obłożnie chora.

Czarny Pan ze zmieszaniem opuścił głowę. Czuł w głębi robaczywej duszy, że ukochana miała rację. Ale cóż on mógł począć. Za bardzo zależało  mu na jej zdrowiu.

– Przepuść mnie. – Odepchnęła go znacznie.

– Gdzie chcesz iść?

– Do ogrodu. Mam już dość siedzenia w domu i patrzenia, jak wszyscy mi usługują. Scabior jest zanadto uprzejmy, gdy widzę, jak się pręży, chcąc spełnić każde moje życzenie, aż mam ochotę wyciąć mu ten uśmieszek tępym nożem. A Glizdogon co chwilę wpada do sypialni i głupkowato się pyta, czy czegoś mi nie trzeba. Tak, potrzeba mi. Świętego spokoju, do cholery jasnej! Nie jestem jakąś lalką z porcelany. Dam sobie radę. I nie patrz tak na mnie! – Pogroziła małżonkowi palcem. – Podjęłam decyzję. Nie zmarnuję takiego pięknego dnia. A jeśli Glizdogon, czy ktokolwiek inny choć raz wejdzie do sypialni, własnoręcznie zamorduję. Nawet nie użyję do tego różdżki.

– Jesteś upartą kobietą.

Bellatrix, wiedząc, że już wygrała, stanęła triumfalnie, krzyżując ręce. Jej nabrzmiałe piersi zafalowały delikatnie pod wpływem dotyku, co nie umknęło uwadze mężczyzny stojącego naprzeciwko.

– Może mógłbym ci potowarzyszyć? I tak właśnie miałem do ciebie zajrzeć.

Wbrew pozorom, ogród Lorda Voldemorta nie był wylęgarnią zabójczo trujących roślin. Bellatrix sama zadbała o każdy szczegół. Nawet najmniejszy kwiat, był starannie dobrany. Ścieżki zostały na specjale życzenie wyłożone  płytkami ze zdobieniami z malachitu. Zaraz przy tarasie, z którego wchodziło się do ogrodu, dało się dostrzec  skarłowaciałe drzewka bonsai rosnące w ozdobnych donicach. Dalej, po obu stronach dróżki, rozciągał się różany dywan. W tak piękny i słoneczny dzień lekki wiatr niósł ze sobą intensywną woń kwiatów.

Bellatrix złapała małżonka pod ramię, delikatnie do niego przylegając. Voldemort mimowolnie lekko się uśmiechnął. Ostatnimi czasy nie spędzali ze sobą zbyt wiele czasu. Miał plany, które pochłaniały go do reszty. Wszystko musiało być załatwione na czas, a czas naglił. Do świąt zostały tylko cztery miesiące. Za cztery miesiące na świat przyjdzie jego potomek.

– Tom, jesteś pewny swojej decyzji? – Bellatrix podniosła wzrok na Voldemorta.

– Tak. Nie myśl o mnie źle. Nie stanie się mu nic złego, to ci mogę obiecać.

– Ufam ci.

_____

– To musi być ktoś z Hufflepuff’u. – Harry szedł przed siebie, mijając drzewa rzucające złowrogie cienie. – No bo któż inny. To by się zgadzało. Wiesz, potomkiem Slytherinu jest Voldemort, prawda? I kiedy chodził do Hogwartu, przydzielono go bez wahania do domu węża, to on też otworzył  komnatę tajemnic. Może Hermiona mogłaby nam pomóc, jak myślisz? Chociaż nie. To głupi pomysł. A ty co o tym myślisz , Draco? – Harry obrócił się gwałtownie do przyjaciela, idącego za nim.

Draco z lekkim uśmiechem kroczył przed siebie. Na pierwszy rzut oka można było zauważyć, że jest rozluźniony.

– W końcu, Potter – wypowiedział z  ulgą, śmiejąc się.

– Co „w końcu”? – spytał Harry z głupim wyrazem twarzy.

– W końcu zamilkłeś. Odkąd weszliśmy do lasu, gadasz jak najęty. Nawet Hermiona przy tobie wymięka, a ona naprawdę jest mistrzynią w kłapaniu dziobem. – Podszedł do Harry’ego, wkładając ręce do kieszeni.

– Dobrze wiesz, że kiedy się stresuję, to zaczynam przepoczwarzać się w katarynkę. – Uśmiechnął się do Malfoya.

– Wiem – wyszeptał Draco, wciąż podchodząc coraz bliżej Harry’ego.

Powietrze wokół jakby stało się gęstsze i znieruchomiało. Harry dostrzegał wirujące wokół Malfoya drobinki kurzu, migocące w łunie słonecznego światła, jakie przebijało się przez gęste rozgałęzienie drzew. Oczy Dracona były w niego wpatrzone. Ciałem Pottera wstrząsnął przyjemny dreszcz. Zaschło mu w ustach.

– Draco, co robisz? – spytał Harry, przymykając oczy.

Czuł koniuszek nosa Dracona na swoim.

– Zamknij się…

I nagle cały świat zaczął wirować i równocześnie stawać w miejscu.