ROZDZIAŁ 6.

– No, Harry, jestem pod wrażeniem. – Profesor Slughorn poklepał go po ramieniu. – Widać, że odziedziczyłeś talent po swojej matce.

– Dziękuję bardzo – odparł Potter, odbierając z rąk nauczyciela Felix Felicis.

– Tylko użyj go mądrze, mój drogi chłopcze. – Sędziwy mężczyzna rozejrzał się po klasie. – Wszystkim wam poszło znakomicie, jednakże to pan Potter zasłużył na nagrodę. Na dzisiaj koniec zajęć. Proszę, posprzątajcie po sobie, a na następne zajęcia zaznajomcie się z zastosowaniem asfodelusa oraz śluzu gumochłona.

W klasie zawrzało. Uczniowie zaczęli sprzątać stanowiska. Wiele zawistnych spojrzeń było skierowanych w stronę Harry’ego Pottera, dzierżącego w dłoniach mały flakonik. Ten, zadowolony z siebie, z dumnie wypiętą piersią podszedł do ławki.

– Gratulacje, Harry, taki eliksir to niezła rzecz. – Ron patrzył z podekscytowaniem na przyjaciela. – No wiesz, z tym cackiem to żadne egzaminy nie będą ci straszne.

– Daj spokój, Weasley. – Draco pokręcił głową. – Zmarnować taki eliksir na egzaminy? Chyba doszczętnie zgłupiałeś.

– Przestańcie – powiedział Harry, chowając fiolkę do kieszeni spodni. – Tylko skaczecie sobie do gardeł.

Ron skrzyżował ręce na piersi.

– Jak sobie chcesz, ja tylko sugerowałem do czego może się nadać, prawda, Hermiono? – Weasley spojrzał za plecy, licząc, że ujrzy za nimi przyjaciółkę. Ku jego zdziwieniu, miejsce dziewczyny było wolne.

– Widział ktoś Hermionę? – spytał Ron.

 Draco i Harry tylko wzruszyli ramionami.

– Ja ją widziałem – odezwał się Neville, stojący nieopodal. – Zanim zaczęły się zajęcia, wybiegła gdzieś oburzona.

_____

Trójka szóstoklasistów przemierzała szkolne korytarze, szukając przyjaciółki. Sprawdzali już w bibliotece, w Wielkiej Sali, jednak, jak dotychczas, z zerowym skutkiem.

– To do niej nie podobne, zrywać się z lekcji. – Draco ze zrezygnowaniem oparł się o ścianę. – Osobiście mam już dość. Szukamy jej od jakiejś godziny. Proponuję iść na zajęcia, za chwilę mamy transmutację, może akurat będzie w klasie.

– Nie masz pewności – odparł Ron.

– Ron, może Draco ma rację. Kto wie, co jej do głowy strzeliło, jest dziewczyną, prawda? Może miała jakiś powód, by odpuścić sobie eliksiry. – Potter drapał się po czarnej czuprynie, starając się znaleźć jakieś logiczne wytłumaczenie na zachowanie przyjaciółki.

– Dobra,  niech wam będzie. – Westchnął Ron. – Korzystając z czasu, jaki nam pozostał, proponuję iść coś zjeść przed lekcją. Idziecie ze mną?

– Nie, Ron, nie jestem głodny. – Harry pokręcił głową.

– Ja tak samo. Chcesz, idź sam, my już pójdziemy pod klasę, może Granger tam będzie.

– No dobra, ja idę. Jak mi się uda, to złapię jeszcze Seamusa, był w Wielkiej Sali, kiedy tam zaglądaliśmy.

– Jak chcesz. Widzimy się u McGonagall. Chodź, Harry.

Ron stał jeszcze przez chwilę na środku korytarza, patrząc na oddalająca się dwójkę.

– W co wy pogrywacie? – zapytał sam siebie pod nosem, po czym udał się w przeciwną stronę.

_____

– Mieliśmy iść na transmutację. – Harry patrzył z niedowierzaniem na towarzysza. Draco, nie robiąc sobie nic ze sprzeciwów przyjaciela, dalej ciągnął go na siódme piętro. – Obiecaliśmy Ronowi, wścieknie się i znowu będzie stroił fochy.

- Olej wiewióra – powiedział Draco, uśmiechając się łobuzersko. – Mamy ważniejsze rzeczy do roboty.

– Tak? A niby jakie? – Potter zatrzymał się, patrząc wprost w oczy stojącego przed nim Malfoya.

– Harry, nie mam zamiaru błądzić po korytarzach, a jakbyś nie zauważył, stoimy na schodach. Jak znam twoje szczęście, zaraz zaczną się przemieszczać.

– No i? – spytał Potter. – I tak nie zamierzamy iść na lekcje, prawda? Więc mamy dwie godziny dla siebie.

– O, teraz jest „my”? Dobra, Potter, musimy porozmawiać, a do tej rozmowy nadaje się tylko jedno pomieszczenie w tym zamku.

– Pokój Życzeń – wyszeptał Harry, Draco tylko pokiwał głową. – A więc prowadź.

Malfoy uśmiechnął się szeroko, po czym zaczął zmierzać w wyznaczonym kierunku. Harry cały czas obserwował chłopaka idącego przed nim.

Draco szedł wyprostowany, czuł, że Potter lustrował jego ciało wzrokiem. Zawsze miał wyczulone zmysły.

Cholerny Potter, pomyślał.

Zawsze, kiedy był blisko niego, jego ciałem wstrząsały przyjemne dreszcze, a w głowie huczało mu od fantazji na temat Harry’ego. Malfoy pokręcił głową. To wszystko było dla niego takie kuszące: chciał być blisko Harry’ego, chciał mieć go zawsze obok siebie. Szlag go trafiał, kiedy wokół Pottera kręciły się zainteresowane nim dziewczęta. Miał wtedy ochotę rzucić na nie wszystkie jakąś klątwę. Nieważne jaką, ważne, że bolesną.

Nim się spostrzegli, byli już przed ścianą prowadzącą do Pokoju Życzeń. Draco ukradkiem spojrzał na Pottera stojącego obok. Merlin jeden wiedział, jak bardzo mu go brakowało w wakacje. Myślał, że oszaleje z tęsknoty.

Uśmiechnął się lekko, trącając przy okazji koniuszkiem palca dłoń Harry’ego. Potter od razu podniósł wzrok na Dracona.

– Jedno z nas musi otworzyć pokój – powiedział cicho Harry.

– Ty to zrób, zdam się na ciebie, tylko pamiętaj, ma być wygodnie.

Potter podszedł do bladej ściany i zamknął oczy zastanawiał się, czego potrzebował, czego pragnął.

Potrzebuję miejsca, gdzie będzie nam komfortowo, pomyślał.

Jak za dotknięciem różdżki, ściana zaczęła ujawniać swój sekret. Ogromne drzwi, które ukazały się w tym momencie chłopcom, swoimi zdobieniami i ornamentami aż zapraszały, by wejść do środka.

Draco wyprzedził Harry’ego i jako pierwszy nacisnął potężną klamkę. Kiedy ogromne wrota się uchyliły, Ślizgonowi zaparło dech w piersi; spojrzał ku Gryfonowi stojącemu obok.

– Serio, Potter? – spytał z łobuzerskim wyrazem twarzy.

– Co? Chciałeś, masz – odpowiedział jak gdyby nic Harry, nie mając pojęcia, o co mogło chodzić Malfoyowi.

Bez ociągania wyminął go i wkroczył do środka.

– Oł…to, o to ci chodziło – zmieszał się Potter.

Jego oczom ukazał się przytulny pokój. Zieleń mieszała się ze szkarłatem, srebro ze złotem. Ogromne łoże było wyłożone wielkimi, puchatymi poduszkami. Nie było tam ani jednego krzesła czy fotela. Stało tylko łóżko, które aż zapraszało swoim wyglądem, by od razu się na nim położyć i zapomnieć o otaczającym świecie.

– Tak, Potter, właśnie o to, ale nie marnujmy już czasu – powiedział Draco. – Pakuj się do środka. – Po tych słowach pchnął przyjaciela z całej siły w głąb komnaty, zamykając pośpiesznie drzwi.

_____

– Hermiona? A ty co tu robisz? – spytał Fred, zauważywszy dziewczynę siedzącą w pokoju wspólnym przy kominku.

Zaskoczona obecnością jednego z bliźniaków, pospiesznie otarła twarz.

– Źle się poczułam, postanowiłam po zielarstwie wrócić do dormitorium, ale w łóżku czułam się jeszcze gorzej. Dlatego siedzę tu. A ty? Czemu nie jesteś na lekcjach? – spytała Weasleya, który właśnie obchodził kanapę, zmierzając w jej kierunku.

– Razem z bratem mieliśmy stworzyć nowy rodzaj petard, ale trochę źle wymierzyliśmy składniki i bum! George został z poparzonymi dłońmi, powinien właśnie leżeć jak małe, grzeczne dziecko w łóżeczku. – Uśmiechnął się zawadiacko do dziewczyny.

Mimo, że Hermiona nie była w nastroju do żartów, zaśmiała się cicho. Obecność Freda czy George’a zawsze wpływała na nią kojąco. Oboje mieli w sobie tyle pozytywnej energii, że zarażali nią każdego wokół.

– Biedny George – wyszeptała.

Fred usiadł obok niej, uważnie się jej przyglądając. Zauważył smugi na jej policzkach oraz zaczerwienione oczy.

– Znamy się już tyle lat, wiesz, że mnie nie okłamiesz, prawda, Hermiono? – spytał.

Zdezorientowana dziewczyna lekko pokiwała głową i spuściła wzrok, podkulając przy tym nogi.

– Słyszałem, że przed eliksirami wybiegłaś z lochów jak oparzona, po tym, jak Draco i Harry zaczęli flirtować przy wszystkich. Więc jak dla mnie sprawa jest oczywista. – Weasley spojrzał na Granger, starając się wyczytać coś z jej twarzy. – Wiesz, że jeśli chodzi o mnie, to możesz mi wszystko powiedzieć. Więc? Dobrze myślę? Harry?

Hermiona pokręciła szybko głową.

 – Tu wcale nie chodzi o Harry’ego – powiedziała, po czym szybko zakryła usta dłońmi.

Fred śmiał się cicho.

– Zawsze dajesz się podpuścić. – Pokręcił głową. – A więc interesuje cię Draco Malfoya uchodzącey za najlepszą partię w Hogwarcie? Przyjmij moją skromną radę i daj sobie spokój.

Dziewczyna spojrzała na Freda, nie wiedząc, co powiedzieć.

– Jak to? Przecież to, że on jest czystej...

– Tu nie chodzi o pochodzenie, Granger. On… cholera, nie widzisz tego, czy nie chcesz widzieć? – Fred, nie mogąc już wytrzymać, podniósł lekko ton głosu. – On nie jest tobą zainteresowany, ani żadną inną panną chodzącą do tej szkoły.

– Skąd możesz wiedzieć? Widziałeś go z kimś?

– Non stop go z kimś widuję, Hermiono. Ty zresztą też.

– Nie… – Pokręciła głową. – Pytałam Harry’ego, powiedział, że nic między nimi nie ma…

– A ja i George widzieliśmy na własne oczy, że mają się ku sobie. Kiedy jechaliśmy pociągiem. Ty i reszta lataliście jak oparzeni z przedziału do przedziału, a oni jak dwa gołąbeczki siedzieli obok siebie, trzymając się za ręce.

– A mi się wydaję, że zmyślasz, Fred.

– Spytaj George’a – powiedziawszy to, wstał. – Naprawdę, nie marnuj sił tam, gdzie walka jest już przesądzona. Poza tym, nie tylko nas nie ma na lekcjach. Harry i Draco też się urwali, resztę sobie dopisz.

            Hermiona patrzyła na chłopaka ze zmarszczonym nosem, była zdenerwowana, wściekła i okropnie rozczarowana.

– Hermiono – zaczął Fred spokojnym i ciepłym głosem. – Rozejrzyj się wokół, na pewno jest ktoś, kto czeka na tę pierwszą szansę, nie ma sensu dawać następnej i następnej komuś, kto i tak ma cię gdzieś. Przemyśl to.

Dziewczyna patrzyła na Weasleya, jak zmierzał w stronę sypialni chłopców. Zrezygnowana, skuliła się w jeszcze większy kłębek. Nie mając już siły na nic, przymknęła oczy.

     – Po co dajesz komuś rady, do których sam się nie stosujesz? – spytał George oparty o kolumnę.

Stał tam już dłuższą chwilę. Słyszał całą rozmowę tej dwójki. Chciał tylko zejść do kuchni po coś do picia, jednak kiedy usłyszał tych dwoje przy kominku, postanowił im nie przeszkadzać. Doskonale wiedział o słodkiej tajemnicy brata.

– Zamknij się, George. Nie twoja sprawa.

Bliźniak tylko obrócił się w stronę Freda.

– Nie moja? Ok, nie będę się mieszać, ale tobie radzę to samo. Dobrze wiesz, że Hermiona od wielu lat kocha się w Draco. – Fred spiorunował brata wzrokiem.

– A ja od wielu lat w niej, więc jesteśmy w impasie. – Zły na bliźniaka poszedł do sypialni, zatrzaskując za sobą drzwi.

_____

W bezimiennym miasteczku czas płynął powoli. Jedynie Lord Voldemort nie mógł się do tego dostosować. Nie lubił czekać. Chciał mieć wszystko wtedy, kiedy było mu to potrzebne. Niestety praw natury nie szło przyśpieszyć. Tak samo jak nie można przyspieszyć działań swoich podwładnych. Nagle rozległo się pukanie do drzwi frontowych. Zaniepokojona Nagini, sycząc donośnie, pełzła już w stronę swojego Pana.

– Wiem, moja droga, spodziewałem się go. – Czarny Pan pogłaskał głowę węża, po czym udał się do głównego holu przywitać swojego gościa.