ROZDZIAŁ 3.

Ogromne drewniane okiennice otwarto na oścież, wpuszczając tym samym jasność do pomieszczenia. Na dworze była ładna pogoda, czego dopełniało bezchmurne niebo. Do pokoju wpadła łuna słonecznego światła, odbijając się od lustra toaletki. Mebel o prostej strukturze wykonany został z niezwykłą starannością. Dwie skromne szuflady znajdujące się po obu jego stronach posiadały ręcznie rzeźbione zdobienia w kształcie węży. Ciepły odcień  mahoniowego drewna ładnie współgrał z dębowymi meblami znajdującymi się w pokoju. Białe ściany kontrastowały z czarną marmurową posadzką, pokrytą niedźwiedzią skórą.

Bellatrix siedziała na olbrzymim łożu pokrytym fioletową satynową pościelą.  Kontrastujące z resztą włosów białe pasemko opadło łobuzersko  na twarz. W czarnych oczach można było dotrzeć cień czułości oraz zachwytu. Jej prawa dłoń spoczywała na lekko zaokrąglonym brzuchu, delikatnie gładząc napiętą skórę.

Do komnaty wkroczył trupioblady Voldemort odziany w szerokie czarne szaty, trzepoczące przy każdym ruchu jak skrzydła olbrzymiego kruka. Wyglądał pięknie i odrażająco zarazem. Spojrzał na czarownicę spoczywającą na pościeli.

– Jak się czujesz? – spytał, podchodząc do niej, zapinając przy tym guziki mankietów.

Za nim do pokoju wpełzł wąż, ciągnąc oślizgłe cielsko w stronę ciężarnej.

– Dobrze. Zaczyna kopać. – Bellatrix uśmiechnęła się. – Gdzie jest Draco? – spytała, patrząc wprost w czerwone oczy Czarnego Pana.

Voldemort usiadł na brzegu łóżka.

– Spałaś, gdy wyjeżdżał na dworzec. Już po jedenastej.

– Co za szkoda, chciałam się z nim pożegnać – odparła smutnym głosem.

Czarny Pan położył kościstą dłoń na brzuchu Bellatrix, uśmiechając się przy tym ciepło. Na ręce zabłyszczał srebrzysty krążek. Jego twarz była tak zdeformowana, że ten miły gest zdawał się wyglądać jak grymas małego dziecka, któremu nie smakowała owsianka. Bellatrix pogładziła dłoń mężczyzny koniuszkiem palca, na którym jaśniała obrączka.

– Tom, ustaliliście już coś z Draconem?

– Zależy, o co pytasz – odpowiedział na zadane mu pytanie.

– O wszystko. – Przewróciła czarnymi oczyma.

Voldemort zaśmiał się cicho, widząc minę ukochanej. Nagini wspięła się na łóżko i z niezwykłą delikatnością ułożyła się obok brzemiennej. Kobieta oparła dłoń na łbie węża, głaszcząc go po śliskiej łusce.

– Co z feriami świątecznymi?  Chyba nie powiesz mi, że mój siostrzeniec będzie je spędzać  na Grimmauld Place z tymi...

– Spokojnie, moja droga – uciszył Bellatrix gestem ręki. – Draco ma wrócić do domu.

– A co z Harrym? – spytała z nadzieją w głosie.

– Draco ma się go zapytać, czy z nim przyjedzie. Wątpię, by chłopak odmówił, z Draco nie widział się całe lato, chociaż święta będzie chciał z nim spędzić.

– A ta druga sprawa? – Bellatrix podniosła się nieznacznie z podekscytowaniem, a w jej oczach tańczyły radosne płomyki.

– Chłopiec, Tod, a dla dziewczynki Agony.

Bellatrix przymknęła oczy, wyobrażając sobie swojego potomka.

– Tod Regulus lub Agony Bellatrix, podoba mi się. Gdzie idziesz? – Spojrzała na mężczyznę wstającego z łóżka.

– Wzywałem Greybacka, mam z nim parę spraw do omówienia. Już od jakiejś chwili czeka na dole. – Nachylił się nad małżonką, po czym złożył na jej czole pocałunek.

– Odpoczywaj, Bellatrix.