ROZDZIAŁ 1.

1 września. Londyn, dworzec King’s Cross.

Na peronie 9 i 3/4 roiło się od czarodziei w rożnym wieku. Wzruszeni rodzice odprowadzali pociechy na pociąg Hogwart Express. Pomiędzy dwoma filarami stała grupka rudowłosych ludzi.

Molly i Artur przybyli godzinę wcześniej ze swoją rodziną. Wśród rudych czupryn można było dostrzec Hermionę Granger, o kręconych brązowych włosach oraz Harry’ego Potter, z niesforną czarną strzechą na głowie.

– Fred, George. Zachowujcie się. Nie życzę sobie takich skarg na waszą dwójkę jak w zeszłym roku. Czy to jasne? – Molly wymachiwała palcem na bliźniaków. – A ty, Ron, opiekuj się siostrą. – Przygarnęła szczupłą nastolatkę do siebie i ucałowała w oba policzki.

– Chłopcy. – Pan Weasley przywołał synów do siebie gestem ręki. – Bez wygłupów. Bez ekscesów. – Spojrzał z uśmiechem na Freda i George’a. – Cieszę się, że nie porzuciliście nauki i wracacie do szkoły. O sklep się nie martwcie, dołożę wszelkich starań, by prosperował należycie.

– Wiemy, tato – odpowiedzieli chórem bliźniacy.

Ron z grymasem na twarzy wymruczał coś niewyraźnie w stronę ojca. Chwilę po tym został przygarnięty przez ramiona rodzicielki wprost do jej piersi, tonąc w uścisku matczynych rąk. Hermiona stała  z boku, uśmiechając się beztrosko. Tylko Harry, co i rusz zerkał na prawo i lewo, wpatrując się w tłum.

– Czyżbyś kogoś szukał, Potter?

Harry obrócił się w stronę, z której dobiegał chłodny ton głosu. Za jego plecami, na tle potężnego pociągu, stał dostojny, przystojny młodzieniec o zimnym spojrzeniu.

– A co ci do tego, Malfoy? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

Cała rodzina Weasleyów, wraz z młodą Granger, przyglądali się nastolatkom.

Chłopcy stali na przeciw siebie, pojedynkując się na spojrzenia. Głęboka zieleń przeciw jasnemu błękitowi. Żaden z nich nie odważył się mrugnąć, rzucając nieme, dla otoczenia, wyzwanie. Kąciki ich ust drgały nieznacznie. Stali tak jeszcze parę sekund.

Aż w końcu, nie mogąc wytrzymać napięcia, wybuchnęli gromkim śmiechem wpadając sobie w ramiona.

– Draco.

– Harry, całe wieki cię nie widziałem – powiedział Malfoy wprost do ucha Pottera.

Delikatnie odepchnął od siebie Gryfona, po czym, spojrzał po wszystkich z rodziny Weasleyów.

– Państwo Weasley. – Ukłonił się grzecznie.

– Draco! – Hermiona rzuciła się Malfoy’owi.

Ten poklepał przyjacielsko dziewczynę po plecach.

– No już, Granger. Bo jeszcze mnie udusisz – wysapał, odklejając od siebie Hermionę.

Przywitał się z pozostałymi. Szarmanckim gestem ucałował dłoń Ginny, podszedł do Ronalda i klepnął go po placach. Fred i George, jako że w zwyczaju mieli głupie zachowanie, objęli Dracona z oby dwóch stron, udając atak histerii Hermiony, wyściskali młodego Malfoya.

– Och, Draco. Tak się cieszę. – Fred wskoczył na plecy Dracona.

– Draco, tak mi cię brakowało, moje serce przepełniała tęsknota za twoją parszywą mordą. – George zakleszczył długie ramiona wokół karku blondyna.

– Złaźcie! – Dracon odepchnął ich, zanosząc się śmiechem. – Też się cieszę, że was widzę. 

Harry stał na uboczu, oglądając tę całą komedię, zakrywał sobie usta, starając się powstrzymać narastającą w nim wesołość.

– Dobrze cię widzieć, Draco. – Pan Weasley położył rękę na ramieniu chłopaka. – Jakbyś czegoś potrzebował, jakiejkolwiek pomocy, wiesz, że chętnie ci jej użyczymy. To musiał być dla ciebie okropny okres, mój drogi chłopcze. 

Malfoy tylko pokiwał głową, jednak jego oczy były wpatrzone w jedyną osobę, której brakowało mu przez całe wakacje.

– No, dzieciaki. – Molly otarła ukradkiem łzy wzruszenia, które zaczęły spływać po policzku. – Wskakujcie do pociągu. – Klasnęła w dłonie, starając się pogonić rozbrykaną gromadkę. – Już, już!

Jak za machnięciem różdżki ośmioro nastolatków zaczęło wsiadać do wagonu.

W tłumie roześmianej grupy dzieciaków i młodzieży, niezauważalnie, blada dłoń wplotła palce w rękę „chłopca, który przeżył”.