PROLOG

Księżyc świecił wysoko na granatowym niebie. Szare chmury przysłaniały jego blade oblicze, nadając okolicy poniżej ponurego widoku. W bezimiennym miasteczku domy porażały ciszą, a ludzie w nich mieszkający łypali na każdego przejezdnego nieufnym oraz agresywnym wzrokiem. Oni i ich intencje nie były czyste, były tak samo brutalne i pozbawione litości jak mężczyzny mieszkającego na wzgórzu w ogromnym dworku, żywcem wyjętym z horroru. Nigdy jednak nie widzieli jego twarzy, chodziły jedynie pogłoski, że to nie człowiek. Demon w ludzkiej skórze. Zaś ci, co ujrzeli jego szpetne oblicze, ginęli w niewyjaśnionych okolicznościach. Człowiek, nie człowiek, który wzbudzał taki strach wśród ludzi nosił proste imię. Nazywał się Tom Marvolo Riddle. Jednak w swoim świecie znano go jako Lord Voldemort. 

Lord Voldemort nosił miano potężnego czarodzieja. Nie było by w tym nic strasznego, gdyby nie fakt, że parał się czarną magią. Gdy tylko mógł, rzucał zaklęcia niewybaczalne na prawo i lewo. Słynął ze obsesyjnej żądzy dążenia do doskonałości. Cały świat miał być doskonały. Pozbawiony parszywych, nic nie znaczących ludzi, mugoli, którzy zamykali swe umysły przed światem magicznym. Bardziej niżeli mugolami, Voldemort brzydził się czarodziejami i czarownicami, które spółkowały z tak plugawym ścierwem. Z tych związków rodziły się szlamy. Magiczne istoty skalane krwią robaków.

            Nikłe światło świec na żyrandolu oświetlało duże pomieszczenie. Ściany miały kolor ciemniej zieleni, a czarne meble idealnie komponowały się z tym kolorem. W fotelu naprzeciw kominka, przy którym wylegiwał się olbrzymi wąż, siedział on. Jego czarne szaty ściśle przylegały do umięśnionego torsu. Blado szary odcień skóry zdawał się być kolorem truposza, ale czyż on sam już dawno nie oszukał śmierci? W żółtych oczach zapłonął złowrogi blask.

            – Mój panie. –  Do pokoju wkroczył wysoki młodzieniec. Na jego lewym przedramieniu widniał znak. Wąż wijący się z czaszki. Chłopiec był młody, nie miał jeszcze szesnastu lat. Nie znał strachu przed mężczyzna siedzącym w skórzanym fotelu.

– Witaj, Draco. – Okryta w mrokiem postać wstała z fotela i ze szpetnym uśmiechem na warzy podeszła do stojącego dumnie nastolatka. Objął go lekko ramieniem.  – Widzę, że twoja ciotka przekazała ci wieści.

Młodzieniec uniósł kąciki ust w lekkim uśmiechu.

– Doskonale. – Ucieszył się Voldemort, w jego ustach to słowo brzmiało jak syk.

Nagini podniosła łuskowaty łeb na swojego mistrza.

– Och, Draco, nastaną piękne czasy, mój drogi chłopcze. Twój ojciec, Lucjusz, byłby z ciebie taki dumny. – Złote oczy na chwilę utraciły blask.

– Matka ciągle mi to powtarzała, mój panie. 

Voldemort gwałtownie uniósł podbródek młodego Malfoya.

– Draco, Draco, Draco – zacmokał. – Ile razy ci powtarzałem, chłopcze, byś ten oficjalny ton zachował na spotkania z resztą śmierciożerców, gdy jesteśmy sami tworzymy rodzinę.

– Tak jest, wujku. – Draco wyminął czarodzieja stojącego przed nim i podszedł do barku z zamiarem nalania sobie Ognistej Whisky.

Malfoy – dumny czarodziej czystej krwi, pochodzący ze szlacheckiej rodziny –od miesiąca był sierotą. Jego ojciec został zgładzony w Ministerstwie Magii dwa miesiące temu przez cholernego Syriusza Blacka. Pomyśleć, że to jego rodzina. Draco prychnął w nerwach.

Czarnoksiężnik zauważył dziwne zachowanie chłopca. W pewien sposób mu współczuł. Doskonale zdawał sobie sprawę, że pomimo zimnej maski, jaką nosili zamiast emocji Malfoyowie, to pozostawali wierni i oddani rodzinie. Szkoda mu było młodzieńca. Ojciec zginął w walce, chłopak mógł być z niego dumny, ale Narcyza? Słaba kobieta. Osierociła syna z rozpaczy za mężem.

– Za tydzień zaczyna się nowy rok szkolny. Na święta będę spodziewał się ciebie w domu.

– Oczywiście. A co z Potterem? Wiesz, że nie może ciągle strugać aniołka przed Zakonem, zresztą mnie też się to tyczy. – Draco oparł się o barek plecami, stając twarzą w twarz ze swoim wujem. Voldemort, patrząc na niego, pękał z dumy. Zawsze pamiętał o wszystkim. Perfekcjonista.

– To go zaproś. To twój dom. Wątpię, by odmówił, w końcu znacie się bardzo dobrze. Może nawet za dobrze? – spytał Voldemort, lekko unosząc brew.

– Nie zaczynaj. To moja sprawa. – Draco spiorunował czarodzieja wzrokiem, dopijając alkohol.

– Och, wiem. Nie ingeruję w to, szkoda tylko, że taka szlachetna krew się zmarnuje. No ale cóż, nie będę jak Narcyza mieszał się w twoje życie. A teraz powiedz mi, jakie imię będzie godne córki, a jakie syna?