ROZDZIAŁ 38.

– Witaj, Hermiono. – Ciemnowłosą dziewczynę z zamyślenia wyrwał znajomy głos dochodzący zza jej pleców.

Gdy się obejrzała za siebie, ukazała się jej poważna twarz okalana czarnymi lokami. Spojrzenie szarych oczu, które zadawały się być bezdenne były utkwione w nieobecnym wzroku czekoladowych tęczówek należących go Gryfonki.

– Teodor – powiedziała zdziwiona Hermiona, rozglądając się po pomieszczeniu.

Znajdywali się w bibliotece, która tego dnia świeciła pustkami. Był weekend, od przerwy świątecznej minął już tydzień. Hermiona i Draco unikali się wzajemnie, nie patrzyli na siebie, zachowywali się tak, jakby dla siebie nie istnieli, na co inni zaczęli zwracać szczególną uwagę. Hermiona większość czasu spędzała z Fredem, z którym w miarę możliwości zaczęło jej się układać, chociaż sama jeszcze do końca nie zdefiniowała swoich uczuć do rudzielca, który onieśmielał ją uśmiechem.

– Tak, to moje imię. – Jak zawsze sarkastyczna odpowiedz wyszła z ust Ślizgona.

Teodor był jednym z milszych osobników należących do domu węża. Czasem jednak potrafił być niezwykle natarczywy. Nie pytając o zgodę, dosiadł się do stołu dziewczyny, który mieścił się w najdalszym końcu biblioteki. To tu nie docierał wścibski wzrok panny Pince, która czujnym okiem łypała na uczniów, starając się dostrzec tych co naruszali regulamin biblioteki o przestrzeganiu ciszy. Hermiona skrzyżowała ręce na biurku, po czym spojrzała na chłopaka lekko przy tym przekrzywiając głowę. Bujne włosy połaskotały ją przyjemnie po ramieniu.

– Masz jakiś do mnie interes, że musiałeś się dosiąść akurat do tego stolika, pomimo że reszta świeci pustkami? – Dziewczyna nie kryła irytacji z towarzystwa.

Ostatnio wolała spędzać czas sama. Musiała poukładać swoje życie, które w jednej chwili, za sprawą dwójki jej przyjaciół wywróciło się do góry nogami. Nawet jej poglądy na niektóre sprawy zmieniły się diametralnie. Odkąd dowiedziała się prawdy od Harry’ego, każde słowo, każdy gest wykonywany przez osoby w jej otoczeniu był przez nią odbierany jako atak czy kłamstwo. Czasem miała wrażenie, że zatraciła możliwość racjonalnego myślenia. Do tego dochodziły jeszcze lekcje ze Snapem. Ten,  jak zawsze z kamienną twarzą sprawiał wrażenie jakby nic się nie stało.

– Może mam, może nie – odpowiedział po chwili chłopak, wpatrując się w kształtną i symetryczną twarz dziewczyny.

– Nie mam ochoty na jakiekolwiek pogaduszki, Nott – powiedziała ostro, starając się go w ten sposób przegonić.

– Nikt by nie miał po torturach zafundowanych przez Snape’a – powiedział z nieodgadnionym dla niej uśmiechem.

W momencie, gdy dotarł do niej sens słów chłopaka, jej usta rozdziawiły się w wyrazie zdumienia, szoku i przerażenia.

– Nie bój się – dopowiedział szeptem, nachylając się poprzez blat stolika. – Zastanawiasz się teraz pewnie, skąd on to wie? Hmm? Mam racje, prawda? Otóż moja niezbyt droga przyjaciółko, mój ojciec jest Śmierciożercą i niejednokrotnie podczas ferii składał wizytę naszemu wspólnemu znajomemu… temu co nie ma nosa – dokończył, śmiejąc się i odchylając na tyle, by wygodnie oprzeć się w krześle.

– Widzę, że doskonale się bawisz. Nie masz pojąca jaki on jest – odparła, pochylając głowę.

– Mówisz o Nim, czy o Snapie?  Jeśli o tym pierwszym, to śmiem twierdzić, że sama go tak naprawdę nie znasz, co innego Potter i Malfoy.

– A ty co? Wszystkowiedzący? – spytała niemiłym tonem.

– To chyba raczej twoja działka, kujonico. Chciałem cię tylko uświadomić, że jakbyś kiedyś potrzebowała się wygadać, niekoniecznie Potterowi, to wiedz, że możesz śmiało z tym problemem przyjść do mnie. To – wskazał na swoją twarz, dłonią zataczając kółko w powietrzu – jest tylko maska. Pod nią całkiem sympatyczny ze mnie chłopak – powiedział, wstając i odchodząc od stolika. – Nie męcz się z tym, bo się wykończysz – dopowiedział jeszcze, obracając za siebie głowę.

W tle oddalających się kroków Ślizgona dziewczyna usłyszała jak ten wymienia z kimś uprzejmości. Po chwili obok niej usiadł wysoki młodzieniec z rudymi włosami, w których odbijały się miedziano złote refleksy.

– Rozmawiałaś z Nottem? – usłyszała pytanie, skierowane do jej osoby.

Z ociągnięciem obróciła twarz, by spojrzeć na kolejnego intruza, tym razem z wymuszonym uśmiechem, bez wyrazu obojętności na twarzy, który tak często ostatnio u niej gościł.

– Tak, zauważył mnie i tylko podszedł się przywitać – skłamała, patrząc prosto w oczy Freda.

Sama się sobie dziwiła. Wcześniej nie pomyślałaby, że okłamanie kogoś bliskiego przyjdzie jej z taką łatwością.

– Wydaje się być w porządku – powiedział Fred, rozsiadając się wygodniej.

– Tak – wymruczała, wracając do eseju na eliksiry.

Po jej ciele przebiegł nieprzyjemny dreszcz, a w ustach poczuła metaliczny posmak. Zadrżała. Cholerny Snape, pomyślała.

– Dobrze się czujesz? – chłopak od razu zauważył nagłą zmianę w Hermionie i z troską się nad nią nachylił, przyglądając się uważnie.

– To nic, chłodno tu – wydusiła z siebie.

Weasley patrzył na nią spojrzeniem, które na siłę starało się wedrzeć w głąb jej duszy, by odkryć jaka była przyczyna nagłej zmiany w dziewczynie. Co by zrobił, gdyby znał pardwę? Hermiona przymknęła oczy, nie chciała o tym nawet myśleć. Mimo to, nie potrafiła wyzbyć się tych koszmarnych myśli. Co powiedzą przyjaciele? Co oni zrobią – ona, Harry i Draco, gdy każdy się od nich odwróci? Od nich? Przecież ona nie podjęła jeszcze decyzji, to nie takie proste, po czyjej stronie miała stanąć? Jak się zachować? Z drugiej strony, wydawało się, że Voldemort wybrał za nią.

– Fred – wyszeptała na tyle głośno,  by chłopak siedzący przy niej mógł ją usłyszeć. – Co sądzisz o tej wojnie? Jak myślisz – spojrzała na niego wzrokiem pełnym obaw i strachu – czy istnieje dobro i zło? Czy to tylko walka o władzę i potęgę?

– Czasem chcę wierzyć, że w tym wszystkim jest jakiś głębszy sens. Nie mieści mi się w głowie fakt, by w tym wszystkim tylko i wyłącznie chodziło o czarodziei z mugolskich rodzin, czy samą chęć panowania nad światem – odpowiedział poprzez uśmiech. – To tak cię martwi? Ostatnio ataki na mugoli ucichły, w Hogwarcie zapanował spokój. Puki co, nie powinnaś się tym wszystkim przejmować. Jesteś bezpieczna. Przy mnie jesteś bezpieczna, nie pozwolę cię zranić – powiedział, okrywając ją ramieniem.

Dziewczyna mimowolnie wtuliła się w niego mocniej, przyciskając twarz do jego torsu. Tak, w tamtej chwili to poczuła, potrzebowała go, zależało jej, czyżby to miłość?

***

Niedzielne popołudnie upływało leniwie. W Slytherinie panował spokój, tylko w tle cicho grała muzyka, płynąca z gramofonu, znajdującego się w Pokoju Wspólnym. Ginny siedziała po turecku na jednej z zielonych sof, naprzeciwko niej, w podobnej pozycji znajdywał się Blaise, który z wyrazem skupienia wpatrywał się w planszę do szachów czarodziei. Rudowłosa z wyrazem rozbawienia wpatrywała się w swojego chłopaka. Zauważyła, że gdy ten głęboko się nad czymś zastanawiał, to na jego czole zaczynała pulsować mała, cienka żyłka.

– Zrobisz w końcu ten ruch? – spytała zirytowana czekaniem, szczupłe dłonie oparła za plecy.

– Staram się nie przegrać.

– I tak przegrasz – dogryzła mu z szerokim uśmiechem.

– Jakim cudem dziewczyna może być tak piekielnie dobra w szachach? – spytał, patrząc z podziwem na drobną istotkę, która okiełznała Diabła, który w nim siedział.

– Przypominam, mam sześciu braci.

– Fakt, to też wyjaśnia dlaczego jesteś tak dobra w Quidditchu – powiedział z nutką dumy w głosie.

W tym samym czasie do Pokoju Wspólnego wszedł Nott i z rzucił swoją torbę w kąt pomieszczenia, która z hukiem upadła na podłogę. Ginny, Blaise, Crabble, Goyle oraz Pansy spojrzeli zaciekawieni na nowoprzybyłego.

–Co ty taki nie w  sosie? – spytał Zabini, rozsiadając się wygodniej w sofie, Ginny zgarnęła planszę, odkładając ją na stół i przybliżyła się do chłopaka, wtulając się w niego.

– Nic – warknął Nott. – Żyjemy w posranym świecie.

Gotowało się w nim. Od samego początku kiedy to jego ojciec wrócił pewnego dnia do domu i oznajmił mu, kogo widział w posiadłości Czarnego Pana. Harry’ego i Dracona potrafił zrozumieć, ale to, że wplątali w to Hermionę nie mógł. Sam dokładnie nie wiedział jakie plany miał Voldemort, nikt tak naprawdę nie wiedział prócz tych, co znajdywali się najbliżej niego. Nie mógł więc wiedzieć, że młoda Granger była potomkiniom samego Godryka Gryffindora. Nie mógł wiedzieć, że Voldemort obsesyjnie żądał krwi założycieli Hogwartu, a nawet gdyby wiedział, to nie mógł zrozumieć jak można w wojnę wplątywać nastolatków. Jego ojciec nigdy by mu nie pozwolił w tak młodym wieku zbratać się z Czarnym Panem, mimo że ten niejednokrotnie już proponował młodemu Nottowi honorowe miejsce w swoich szeregach.

– Dostałeś depresji? – spytała Parkinson, siedząca na podłodze przy dwójce Ślizgonów postawnej postury.

– Nie, tak tylko stwierdzam fakty. Gdzie reszta? – spytał Teodor, rozglądając się po pomieszczeniu.

– Szlajają się po szkole lub błoniach, a Harry i Draco...

– Można było się tego domyśleć – machnął na to ręką. – Za spokojnie tu – powiedział, wstając.– Idę do pokoju, podstrajacie się zachowywać w miarę możliwości cicho, chciałbym poczytać.

Gdy chłopak wyszedł, Ginny zaśmiała się dźwięcznym i melodyjnym głosem.

– Co cię tak bawi? – spytał Zabini, patrząc na nią rozbawionym wzrokiem.

– Gryffindor ma swojego kujona, widać Slytherin też.

– Tak, coś w tym jest – poparł ją chłopak.

***

Harry siedział na brzegu łózka, przyglądając się lewemu ramieniu. Draco, który aktualnie siedział przy biurku zerknął z ukosa na Wybrańca.

– Znowu się napawasz widokiem tej śmiesznej ozdoby? – spytał z nieukrywanym cynizmem w głosie.

Harry podniósł wzrok na blondyna, uśmiechając się przy tym nikle.

– Nie zastanawiało cię nigdy jak to działa? Gdy tylko się poruszy, czuć to, jakby pod skórą wił się prawdziwy wąż.

– A co mnie to obchodzi? – Wzruszył ramionami Draco. – Jest to jest. Gdy się porusza lub gdy boli, znaczy, że Tomowi brakuje rozrywki i mamy się wstawić jak posłuszne pieski.

– Brzmisz jakbyś żałował tego, że stałeś się Śmierciożercą.

– Nie żałuję – odparł, wstając z miejsca i poprawiając mankiety czarnej koszuli.

Jasne jeansy doskonale na nim leżały. Już dłuższe niż na początku roku szkolnego włosy opadały mu na czoło. Jasne oczy spojrzały zadziornie w stronę czarnowłosego młodzieńca.

– Jeśli to nie żal, to co? Wcześniej byłeś zachwycony, że masz ten znak, a teraz?

– Dotarły do mnie konsekwencje tego czynu – odparł. – To nie tak, że nie chcę zabijać, lubię to, ale nigdy nie sądziłem, że może się to odbić na naszych przyjaciołach. Bo co zrobisz, gdy staniemy po przeciwnych stronach i będziesz zmuszony unieść różdżkę na Ginny czy Seamusa?

– Nie wiem, nie zastanawiałem się.

– No właśnie – powiedział Draco, podchodząc do skromnej szafki, gdzie zwykł chować alkohol, już po chwili w jego dłoniach znajdywała się odkorkowana butelka ognistej.

– Może powinniśmy porozmawiać z nimi, jakoś zasugerować, po której stronie mają się opowiedzieć. – Harry wodził wzrokiem za kochankiem, który zataczał koła, błądząc bez celu po pokoju, co rusz upijając alkoholu prosto z butelki.

– Może – powiedział cicho.

– Zacząłeś się bać – powiedział Harry z uśmiechem.

– Powinieneś to odszczekać, Potter.

– Powinieneś wsiąść się w garść, Malfoy – zaśmiał się Harry, wstając i ruszając w stronę prefekta, po czym wyrywał mu alkohol z ręki – i przestać tyle pić – rzekł i sam przyssał się do butelki.

– A ty się nie boisz?? – spytał blondyn.

– Nie wiem. Jestem pewny tego, że nie zawaham się, gdy ktoś cię zaatakuje. – odpowiedział, patrząc na niego pewnie.

***

– Nie obchodzi mnie jak to zrobisz, masz tego dokonać! – W ciemnym gabinecie grzmiał złowrogi głos należący do potężnego czarnoksiężnika.

– Ależ Panie, to może zakończyć się jego śmiercią. To zbyt potężny eliksir. Jedyne wyjście to dodać do wywaru jego własnej krwi, ale pozbawianie go takiej ilości też może okazać się tragiczne w skutkach. Eliksir podczas przygotowywania odparowuje, ciągle trzeba uzupełniać poboczne składniki.

Voldemort spojrzał złowrogo na swego sługę.

– To musi się udać – wysyczał. – Musi!