ROZDZIAŁ 33.

Draco osunął się zdyszany obok kochanka. Błękitne oczy błyszczały. Był szczęśliwy, że zapomniał chociaż na chwilę. Chociaż na chwilę mógł się oderwać od tej popieprzonej rzeczywistości, w której wszystko musiało się układać tak jak sobie zażyczył Voldemort.

Czujne spojrzenie zielonych jak Avada oczu patrzyło wyczekująco na bladą postać. Harry uniósł się na łokciu prawej ręki, lewą zaś zawadiacko przeczesał gęste, niesforne czarne włosy. Uśmiechnął się.

– Porozmawiasz w końcu ze mną? – spytał niby od niechcenia.

Draco w tym czasie usiadł na łóżku plecami do niego. Wstał. Bez słowa ruszył do ogromnej szafy, która stała przy drzwiach. Pewnym ruchem rąk otworzył podwójne drzwi, które w tym samym momencie wydały z siebie przeraźliwe skrzypnięcie. Malfoy przeglądał wieszaki w poszukiwaniu odpowiedniej garderoby. Jednak i tym razem jego wybór padł na czarny garnitur. Tak. Te ubranie zdecydowanie pasowało do Śmierciożercy. Wziąwszy wybrane przez siebie cichy ruszył z powrotem do łazienki, z której wyszedł przed dwoma godzinami. Harry patrzył zdezorientowany na lubego. Nie sądził, że powrót do tego domu tak bardzo się na nim odbije. Nie mając nic lepszego do roboty, sam postanowił się ubrać. Zadanie miał ułatwione. Jego cichy nadal spoczywały w kufrze.

Po niecałych dziesięciu minutach, Harry stanął przed lustrem. Spojrzał na siebie inaczej. Nie był już tym samym chłopcem, co wczoraj. Tylko głupcy myślą, że zabójstwo nie pozostawia piętna na osobie. Nie, nie o Mroczny Znak chodziło. Mowa o tym, jak ludzie, którzy mają krew na rękach zmieniają się wewnątrz. O ile nie mają sumienia będą żyć normalnie, gorzej z tymi, którzy zawsze starali się być dobrymi, współczującymi osobami. Nie ma człowieka ziemi, który wyzbyłby się człowieczeństwa w stu procentach. Zawsze zostanie choć cząstka tego, co czyniło nas właśnie tym, kim byliśmy. Nawet potężny czarnoksiężnik Lord Voldemort, uchodzący za nieludzką kreaturę potrafił być człowiekiem. Zależało mu na bliskich. Szanował swą kobietę, bał się o potomka, faworyzował Dracona.

Harry westchnął, odwracając wzrok od tafli lustra. Poprawił mankiety białej koszuli.  Czarne spodnie, które źle zniosły podróż i były wygniecione doprowadził do idealnego stanu jednym machnięciem różdżki. Zastanawiał się. Skoro on sam, potrafił dostrzec tą minimalną zmianę w swoim spojrzeniu, to czy inni też to dostrzegą? Z kłębiącymi się myślami w głowie podszedł do drzwi łazienki. Nacisnął złota klamkę. Przeklął pod nosem.

– Draco, otwórz drzwi – poprosił miłym głosem.

Za drzwiami łazienki przy umywalce stał Malfoy. Ubrany, odświeżony, z pustym spojrzeniem. Nikły uśmiech zagościł na chwilę na jego twarzy, gdy usłyszał ukochany głos.

– Po co? Po to byś zadawał pytania i mnie nimi gnębił? – odpowiedział Draco, patrząc zaciekle w białe jak śnieg drzwi. Usłyszał westchnięcie.

– Zrozum, że boję się o ciebie. Nie rozmawiasz ze mną, Draco. Czemu dopiero dzisiaj mi powiedziałeś kim była twoja pierwsza ofiara? Czemu zachowujesz się dziwnie odkąd tu dotarliśmy? Chodzisz naburmuszony, a ja nie wiem jak ci pomóc, jak się zachować, to wszystko. – Harry dotknął intuicyjnie lewą dłonią drzwi. 

Po drugiej stronie stał Draco, trzymający prawą rękę w tym miejscu, gdzie powinny się stykać ich dłonie. Stali tak przez chwilę, milcząc.

– Więc jak? Zaczniesz mówić, czy mam budzić Snape’a by pożyczył mi parę kropel Veritaserum? – zażartował głupio czarnowłosy Ślizgon.

W tym samym czasie oboje chłopców zwróciło się plecami do drzwi opierając się o nie. Delikatnie, nie mając pojęcia o tym jak bardzo ich ruchy są zsynchronizowane, osunęli się na ziemie, siadając na zimnej posadzce. Siedzieli tak plecy w plecy, oddzieleni jedynie cienką warstwą drewna.

– Harry… – Potter obrócił twarz w prawo, przykładając swe ucho do blokady, która dzieliła go od blondyna. Draco automatycznie obrócił głowę w lewą stronę. – Czemu chciałeś zostać Śmierciożercą? – to pytanie zbiło go z tropu.

Wyprostował głowę. Niedbale podwinął rękaw koszuli i zerknął po raz kolejny na pulsujący, popuchnięty, świeży Mroczny Znak. Fascynował go, dawał mu poczucie przynależności. W końcu gdzieś należał, w końcu gdzieś nie czuł się obco, każdy go szanował i liczył się z jego zdaniem, a co najważniejsze? Był blisko tego, którego kochał.

– Czułem, że takie jest moje powołanie, być jego człowiekiem. Dać tym samym znak, że sprzeciwiam się kłamstwom, którymi byłem karmiony od niemowlęcia. – Do uszu Harry’ego doszedł dźwięk nikłego śmiechu, tak bardzo charakterystycznego dla Malfoya.

– Dla mnie jest to brzemię – powiedział Draco, patrząc na swój Mroczny Znak. Z otwartej czaszki złowrogo wił się wąż cielskiem malując kształt ósemki. – Moja matka nigdy tego nie chciała. Bała się o mnie. Chociaż jak dla mnie po prostu bała się samotności. Ojciec ją opuszczał na długie okresy czasu po upadku Voldemorta, wtedy gdy przeliczył się ze swoją mocą, gdy...

– …próbował ze mnie zrobić Horkruksa – dokończył Harry po cichu.

– Tak, i mu się to udało – powiedział przeciągle Malfoy, chowając szpetne znamię. – Wiesz, mój ojciec myślał, że Wuj będzie miał mu za złe jeśli ten nie będzie go szukać. Więc ten jak głupi podróżował po całym świecie, na czele z Bellatrix, starając się odnaleźć chociaż ślad umiłowanego Czarnego Pana. W końcu zaprzestali poszukiwań. Kochana ciotka wraz z mym ojcem wzięli się za szkolenie mnie w dziedzinie czarnej magii. Nie zrozum mnie źle, lubiłem to. Fascynowało mnie. Poczucie tego, że będę służyć samemu Voldemortowi było świetne. Jednak wyobrażenia nie równają się z rzeczywistością, gdy nagle do twego pokoju wpada dumny ojciec i zrozpaczona matka.

– A ty? Jak się wtedy czułeś? – spytał Harry białe łazienkowe drzwi.

– Byłem dumny z samego siebie. Dziecięce marzenie miało się stać rzeczywistością. Tylko nikt nie powiedział, że z zimną krwią będę musiał zabić brzemienną kobietę i jej małżonka.

Harry podkulił kolana. Bezszelestnie objął nogi ramionami jakby bał się, że najdrobniejszy hałas może spłoszyć Draco, który dopiero teraz, po tylu latach postanowił się otworzyć.

– Wiesz, Harry, trochę ci zazdroszczę – powiedział Draco w drzwi.

– Czego? – usłyszał przytłumiony głos Pottera.

– Bo mogłeś się zemścić. Wiesz, na wujostwie. Gdybyś ty ich nie zabił, ja bym to w końcu uczynił. Nie mieli prawa cię tak traktować.

– Już po wszystkim – uśmiechnął się Harry. – Mój dom, w końcu będzie moim domem, w końcu budynek na Privet Drive 4, będę mógł nazwać domem, ale wiesz przydałby się tam remont i ktoś jeszcze.

Draco uśmiechnął się głupio, opierając twarz o kolana.

– Czy ty mi coś proponujesz? – spytał.

– To zależy czy dokończysz swą opowieść. – Harry postanowił wsiąść lubego na szantaż, czując jak ten starał się zmienić temat.

– A co chcesz bym ci powiedział?

– To czego nie chcesz wyjawić. Draco, musisz to z siebie wyrzucić inaczej zawsze będziemy się kłócić. Jak myślisz, dlaczego w Hogwarcie zaczęliśmy się mijać. Non stop byłeś nieobecny, zatracony.

W pokoju rozległ się dźwięk otwieranego zamku. Harry wstał z posadzi, patrząc wyczekująco w białe drzwi. Po chwili się otwarły, a przed nim stanął Draco. Perfekcyjny w każdym calu. Harry nie raz się zastanawiał jakim prawem Malfoy’owie byli tacy piękni. Każdy Malfoy bez wyjątków. Widział bowiem zdjęcia i portrety przodków Dracona, gdy bywał u niego w domu.  Jednak to, co reprezentował sobą Draco było kwintesencją krwi rodu Malfoy.

– Wiesz czemu nie rozmawiałem z tobą w szkole? Bo wiedziałem, że masz dużo na głowie. Byłeś w Gryffindorze, to Ron deptał ci po piętach, odkąd jesteś w Slytherinie chociaż od niego masz jako taki spokój. – Draco stał nadal oparty o klamkę. – Jednak mimo wszystko nadal musiałeś grać swą rolę. Z jednej strony zakon Feniksa, z drugiej Voldemort. Do tego jeszcze Dumbledore, który w tym roku uwziął się byś koniecznie zajął się Slughornem; byś stawiał się na „wspomnieniowe seanse” które dotyczą mego Wuja. Wiem, że ciężko być kimś kto cały czas musi myśleć dwa razy zanim coś powie, czy uczyni.

– A ty? Sam grasz na dwa fronty.

– Mną się nikt nie interesuje i nikt mi nie zawraca dupy, a wiesz czemu? – Draco zaczął już podnosić ton głosu.

Wyraźnie był coraz bardziej zdenerwowany.

– No nie wiem, oświeć mnie – rzucił buńczucznie Potter, wkładając dłonie do kieszeni spodni.

– Bo jestem biednym chłopcem, który w ciągu dwóch miesięcy stracił oboje rodziców, dlatego nie zawracają mi dupy, bo sądzą, że nie warto obarczać jakimkolwiek zadaniem chłopaka, który zapewne ledwo się trzyma.

Harry stał oniemiały, patrzył wyczekująco na Malfoya. Czekał na ciąg dalszy. Wiedział, że w końcu pęknie.

– A prawda jest taka, że śmierć ojca mnie nie ruszyła, dlatego że był głupcem. Doskonale wiedział, że tylko ty możesz odczytać przepowiednie, i że to było twoje zadanie by ją dostarczyć Voldemortowi. Jednak kimże byłby Lucjusz Malfoy gdyby dał przepuścić okazję do zabłyśnięcia przed swym Panem. Zginął, bo był idiotą, wiedział, że Zakon cię pilnuje. Wiedział, że gdy tylko zjawią się Śmierciożercy w Departamencie Tajemnic to od razu pojawią się aurorzy. – Draco wyminął Harry’ego, trącając go barkiem i ruszył do drzwi, by wyjść z pokoju. Nacinał klamkę lecz nim wyszedł obrócił się i spojrzał pełnym żalu wzrokiem w stronę „Wybrańca”. – Jednak, nie mogę przeboleć tego, co zrobiła moja matka. Nawet nie mam żadnych pamiątek po niej. To mi leży na sercu, Potter.

W pokoju echem rozniosło się donośne trzaśniecie drzwiami. Nowy żołnierz w armii Czarnego Pana, stał na środku pokoju, wlepiając zielone spojrzenie w miejsce, gdzie przed chwilą stał Draco. 

***

Czarnowłosa kobieta leżała na brzuchu na ogromnym łożu. Jej ciemne jak noc włosy wraz z jasnym, białym pasmem, opadały jej kaskadą na twarz. Co rusz zgrabnym ruchem ręki odgarniała czarne pukle. Wzrok miała utkwiony w księdze. Czytała o niezbadanych przez nią jeszcze tajnikach mrocznej magii. W kołysce obok łóżka, smacznie spał Tod, syn Bellatrix i Toma. Noc mijała spokojnie. W całym domu panowała cisza. Bella zerknęła na piękny rzeźbiony zegar wiszący na ścianie. Czuła, że ceremonia przejścia powinna już się skończyć. Nagle drzwi do komnaty dwójki potężnych czarodziei otworzyły się. Do środka wszedł nad wyraz zadowolony z siebie Voldemort. Śmierciożerczyni usiadła na brzegu łóżka, patrząc wyczekująco na męża.

– I jak? – spytała z błyskiem w oku.

– Doskonale, moja droga. Nie zawahał się ani chwili. Lochy rozświetliły się soczystą zielenią raz po raz – westchnął uradowany Czarny Pan.

Podszedł do szafy, by zdjąć z siebie mroczne szaty. Cały czas był obserwowany przez kobietę.

– To dobrze – powiedziała Bella z uśmiechem na twarzy. – Zawsze czułam, że ten chłopiec ma w sobie siłę, że doskonale do nas pasuje.

– Wiem – uśmiechnął się złowrogo, zwracając oblicze ku małżonce.

Był blady i szpetny, jednak było w nim coś za co ta czarownica go kochała. Stał tak przez chwilę, wpatrując się w szaloną kobietę, która obdarzyła go uczuciem. Jego nagi trupioblady tors przykuwał uwagę Bellatrix.

– O czym ty myślisz? – zaśmiał się lubieżnie Czarny Pan.

Kobieta spuściła lekko głowę. Nigdy nie kryła myśli przed tym człowiekiem. Tym samym pokazywała, że mógł jej ufać w stu procentach.

– Myślę o tobie, bo o kimże innym – powiedziała niemalże szeptam. – Tak dawno nie mieliśmy czasu dla siebie. Tyle spraw zwaliło się na twoje barki. Dołączenie Harry’ego, zdobycie krwi potomków założycieli Hogwartu, a to jeszcze nie koniec.

Voldemort odrzucił koszulę w głąb szafy, stając tylko w spodniach. Zamknął garderobę i klasną w dłonie. W pokoju zgasły niemalże wszystkie światła, jedynie jedna samotna świeca wciąż się tliła, dając łunę pomarańczowego światła.

Ciało Belli przeszedł przyjemny dreszcz. Pamiętała jakim był człowiekiem Tom, nim jego oblicze stało się zwierzęce, to wtedy się w nim zakochała. Gdy jego twarz przykuwała wzrok, gdy jego ciemnobrązowe oczy przeszywały każdego na wylot. To wtedy zawładnął nią całkowicie. Jednak pomimo tylu przemian jakie w nim zaszły, jej uczucia pozostały bez zmian. Nawet teraz, gdy widziała jak ów osobnik, który zamordował tak wielu ludzi, podchodził do niej, czuła jak jej ciało krzyczy i wołało o to, by jego szczupłe, koście palce zatopiły się w jej włosach, by siłą przyciągnął ją do siebie, by zatopił swój język w jej miękkich wargach.

Czarno-magiczna książka zsunęła się z łóżka, gdy potężny Lord Voldemort oparł się o nie kolanem. Bella położyła się na placach. Ręka pieściła tors ukochanego mężczyzny. Czarne oczy spojrzały w żółte ślepia. Oboje się uśmiechali.

– Już niedługo, Bellatrix – wysyczał Tom. – Już niedługo, ten świat będzie należeć do nas.

– Wierzę ci – powiedziała, po czym przywarła do jego ust swoimi.

***

Ginny siedziała w swoim pokoju na Grimmuald Place.  Rude włosy miała upięte w koczek na czubku głowy. Po karku spływały jej pojedyncze krople wody z wciąż mokrych włosów. Siedziała po turecku w swoim łóżku, na sobie miała zarzuconą białą bokserkę oraz jasnoniebieskie szorty. Policzki zdobił lekki rumieniec, a brązowe oczy śledziły tekst napisany na pergaminie, który przed chwilą dostarczyła jej nieznana szaroczarna sowa z ostro zakończonym dziobem i dużymi bursztynowymi ślepiami.

Droga Ginny.

Sam nie wiem jak mam zacząć ten list. Po prostu nie potrafię przestać myśleć o Tobie. Jest to dla mnie całkiem nowa sytuacja. Czuję się niezręcznie.

Czy nie rzuciłaś na mnie uroku? A może dolałaś mi Amortencji do piwa kremowego?

Wiem, brzmi to jak wyznanie jakiegoś małolata. Zrozum, nigdy tak się nie czułem. Wiem, że masz tak samo. Byłoby dziwne, gdyby było inaczej.

Logiczne, że nie mogę zapomnieć wyrazu Twojej twarzy, gdy wyłoniłaś się półnaga z połaci mojej kołdry. Tych ukradkowych spojrzeń, później zadziornych.

Doskonale pamiętam, co mi powiedziałaś w Hogsmeade. Powiedziałaś, że nie jesteś tą dziewczyną, która po pierwszym spotkaniu obwieszcza całemu światu, że się z kimś spotyka.

 Więc zrób mi tą przyjemność i spotkaj się ze mną ponownie. Tym razem z dala od wścibskich oczu. Znam pewno miejsce w Hogwarcie, o którym nikt nie wie.

Zaufasz mi?

Zażenowany tym listem,

Blaise.